Το έναυσμα, τη σπίθα, την αφορμή για να γραφτεί το παρόν μου την έδωσε ένα αφιέρωμα της εφημερίδας «Η Καθημερινή» της Κυριακής 6 Απριλίου 2014 στον συγγραφέα Νίκο Δήμου, συντάκτη του γνωστού, και στο εξωτερικό, βιβλίου του «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας».

Διαφημιστής ήταν και είναι μέχρι σήμερα ο άνθρωπος, γι' αυτό το πιο σημαντικό, ίσως, έργο του έχει τίτλο άκρως διαφημιστικό. Επειδή, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι βέβαια δυστυχία να είσαι Έλληνας, έστω κι αν ο κ. Δήμου παίζει με τις λέξεις, τις φράσεις, τις έννοιες. Χαρακτηριστικό το έργο του «Ειρωνικό Νεοελληνικό Λεξικό».
Ανάλογη, διαφημιστική, τακτική ακολούθησε και ο Νίκος Καζαντζάκης, αν και δεν ήταν βέβαια διαφημιστής. Αρκεί να θυμηθούμε το πιο γνωστό έργο του, «Ο τελευταίος πειρασμός» (1951) προκλητικό για ολόκληρη τη Χριστιανοσύνη, και με προβλεπόμενες αντιδράσεις διεθνώς, αντιδράσεις που το εκτόξευσαν στα ύψη της κυκλοφορίας. Είχαν προηγηθεί, το 1948, το έργο με τον πιασάρικο τίτλο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και ακολούθησαν, το 1954, οι «Αδερφοφάδες», τίτλος ανάλογος. Εννοείται ότι και το γράψιμο του Καζαντζάκη ήταν δυνατό και ελκυστικό.
Έρχομαι τώρα στον δικό μου τίτλο «Η ευτυχία του να είσαι Έλληνας». Και ρωτώ ευθέως:
Ποιός άλλος λαός εκτός από εμάς τους Έλληνες, έχει στο παρελθόν του, στην Ιστορία του, ένα Μαραθώνα, μία Σαλαμίνα και Θερμοπύλες με τους «Τριακόσιους», ένα Παρθενώνα, που όλα αυτά είναι διεθνώς γνωστά και αξιοθαύμαστα; Ποιός έχει την ανακάλυψη και την πρώτη εφαρμογή της Δημοκρατίας; Ποιός έχει έναν Αλέξανδρο; Ποιός έχει «Χίλια χρόνια ακτινοβολίας»; Εννοώ φυσικά την Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ποιός έχει μίαν ανελέητη σκλαβιά 400 χρόνων και, μέχρι την απελευθέρωση της Βόρειας Ελλάδας, 500, από την οποία κατάφερε να βγει ζωντανός;
Ποιού λαού η γλώσσα μπόλιασε για πάντα τις πιο σημαντικές γλώσσες της γης; Ποιός άλλος λαός πέτυχε την πρώτη νίκη το 1940-41 κατά του εφιαλτικού «Άξονα» «με το χαμόγελο στα χείλη»;
Και ποιού άλλου μικρού (ή μεγάλου) λαού επιστήμονες πλούτισαν και πλουτίζουν μέχρι σήμερα τα σημαντικότερα Πανεπιστήμια και άλλα κέντρα πολιτισμού στην ανεπτυγμένη Δύση; Όπου πολλοί θαύμαζαν και θαυμάζουν τους Έλληνες και άλλοι πολλοί τους αντιπαθούν και τους πολεμάνε από ζήλεια, τη ζήλεια του εξημερωμένου ζώου προς τον αφέντη του (δεν είναι δικά μου τα τελευταία λόγια, αλλά κορυφαίων Ευρωπαίων).
Κι αν γνωστό γερμανικό περιοδικό εκδόθηκε πριν από λίγα χρόνια με πρόστυχη εικόνα στο εξώφυλλό του απευθυνόμενο στους Έλληνες, σ' αυτό μάλλον είχε συμβάλλει και η «Δυστυχία» του κ. Δήμου, ιδιαίτερα αγαπητού στη Γερμανία και γνωστού για το βιβλίο του «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας». Και είναι φριχτό να μιλούν εις βάρος της Ελλάδας κάποιοι Γερμανοί, όταν η πατρίδα τους αιματοκύλησε την Ευρώπη (και όχι μόνο) δύο φορές τον 20ο αιώνα και σήμερα, πάλι, πνίγει την Ελλάδα και άλλες χώρες οικονομικά, ενώ της χρωστά πολλά, πάρα πολλά. Άλλο ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε διαπράξει και πολλά άσχημα όπως όλοι οι λαοί.
Όσο για μένα («Το επ' εμοί» όπως έλεγε κάποιος δικός μας Μεγάλος πριν από 100 πάνω-κάτω χρόνια) θεωρώ ευτυχία μου το να είμαι Έλληνας.
Ιω. Μενούνος, δ.Φ.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Υ.Γ.1 Την 10ετία του 1980 αποσπάστηκα ως εκπαιδευτικός από την Αθήνα στη Μελβούρνη, στην Αυστραλία. Εκεί λοιπόν άκουσα τα Αυστραλόπουλα να λένε στα δικά μας, τα παιδιά Ελλήνων:
- Σας ζηλεύουμε.
- Γιατί;
- Επειδή εσείς έχετε μια μεγάλη Ιστορία και καμαρώνετε γι' αυτήν, ενώ εμείς τι έχουμε; Τα πιο παλιά κτίρια μας είναι φυλακές κτισμένες πριν από 100-200 χρόνια.
Ι.Μ.
Υ.Γ.2 Κι αν τις τελευταίες δεκαετίες κυβερνηθήκαμε από εντελώς διεφθαρμένους πολιτικούς που πήραν την εξουσία εξαπατώντας μας, αυτό δεν αλλάζει μία Ιστορία χιλιάδων χρόνων.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα << ΑΡΚΑΔΙΚΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ>>