Της Εύης Τατούλη*
«Δημιουργικό χάος». Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Η αγορά τελματωμένη από κοινού με μια πεισμωμένη ελληνική κοινωνία και μια κυβέρνηση που ακροβατεί, συσπειρώνονται και στηρίζουν τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος διαπραγματεύεται το μέλλον του τόπου μας. Και η Ευρώπη ξαφνιασμένη, βγάζει στο προσκήνιο τις φοβίες μιας βαθιάς συντηρητικής ελίτ που τρομάζει από το φαινόμενο του λαϊκισμού και της μεταδοτικότητας του στους λαούς της γηραιάς ηπείρου.

Η «πρώτη φορά αριστερά» στην κυβέρνηση αποτελεί μια ιστορική για τον τόπο στιγμή. Αποτελεί όμως και ένα σημείο τομής στο πολιτικό διηνεκές της Ευρώπης. Είναι ένας καταλύτης και ένα ιστορικό momentum. Και δεν αποτελεί βέβαια «πρώτη φορά αριστερά», το μαντηλάκι ποσέ του Τσίπρα ή τα χύμα πουκάμισα του Βαρουφάκη, ούτε καν η γενικόλογη ιδεολογική αρχή του κρατισμού που επικρατεί στις συνιστώσες του κυβερνητικού κόμματος. Το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιανουαρίου αφορά την απόφαση ενός ολόκληρου λαού, προάγγελο κοινωνικής μεταδοτικότητας στην Ευρώπη της κρίσης, ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν ένα ευφυή επικοινωνιακό σχεδιασμό συμβολισμών που υπηρετεί τη στρατηγική της νέας κυβέρνησης.
Μια στρατηγική που σκοπό έχει να πυροδοτήσει την πολιτική ζύμωση και συζήτηση στην Ευρώπη με νέο ρυθμό, ταχύτητα αντίδρασης και περιεχόμενο, ενώ ταυτόχρονα ελπίζει να θέσει τις βάσεις στη νέα πολιτική εποχή που εισέρχεται η Ελλάδα. Μια νέα εποχή στην οποία το πολιτικό τοπίο δεν έχει ήδη καμία σχέση με αυτό της κραταιής μεταπολίτευσης. Σε μια αιφνίδια συνεδρίαση της ολομέλειας της Βουλής την Δευτέρα μάλιστα, ο πρωθυπουργός ξεκίνησε ένα νέο πολιτικό επεισόδιο «δημιουργικού χάους». Και το έκανε αυτό γιατί το έλλειμμα αντιπολιτευτικού λόγου με πολιτικό περιεχόμενο και ουσία του στερεί τα αναγκαία εφόδια στην διαπραγμάτευση του με τους δανειστές. Έτσι σε μια συνεδρίαση, κατώτερη των περιστάσεων, έβαλε την θεσμική αντιπολίτευση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) να καθορίσουν τον πραγματικό κίνδυνο του Αλέξη Τσίπρα που είναι η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, ως την ουσιαστική αντιπολίτευση. Έφτιαξε έτσι το μοχλό πίεσης προς τους δανειστές, άλλα και το «μαξιλαράκι» κοινοβουλευτικής και πολιτικής νομιμοποίησης των όποιων συμφωνιών θα περιλάβει στον «έντιμο συμβιβασμό» μαζί τους.

«Δημιουργικό Χάος» λοιπόν με ένα σχεδιασμό που προέρχεται από την «θεωρία των παιγνίων» και στοχεύει σε μια άλλη νέα τάξη πραγμάτων. Ένα «New Deal», το οποίο εντούτοις στερείται ουσιαστικής πολιτικής πλατφόρμας και μακρόπνοου σχεδιασμού. Γιατί ο «Μαρξιστικός φιλελευθερισμός» του Γιάνη Βαρουφάκη μπορεί ως πολιτικός νεολογισμός να εντυπωσιάζει, δεν αποτελεί ωστόσο το στρατηγικό πλεονέκτημα ενός «New Deal». Αυτή όμως η τομή στο πολιτικό διηνεκές μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για την δημοκρατική κεντροδεξιά να σχεδιάσει στην βάση του «Παραγωγικού Καπιταλισμού» ένα νέο μακρόπνοο σχέδιο για τον τόπο. Ένα αντίστοιχο όραμα με αυτό που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δημιούργησε πολιτικά με το «ανήκομεν εις τη Δύσιν». Ένα όραμα που επισφραγίστηκε με την ενσωμάτωση της χώρας στην Ευρώπη.
*Η Εύη Τατούλη είναι νομικός και στέλεχος της ΝΔ.