Του Δημήτρη Μπερτζελέτου.........

Έχουμε αυτούς που θα ήθελαν να βελτιώσουν τους ανθρώπους

 κι εκείνους που εκτιμούν ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς

 να βελτιωθούν προηγουμένως οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων.

Δεν αργούμε, όμως, να διαπιστώσουμε ότι το ένα δεν μπορεί

να γίνει χωρίς το άλλο, και δεν ξέρουμε από πού ν’ αρχίσουμε

Andre Gide

 

 

Στα τέλη του 19^ου αιώνα ορισμένοι πολίτες «μετανάστευσαν» στο Μόντε Βεριτά (περιοχή ιταλόφωνης Ελβετίας) και ίδρυσαν ένα κοινόβιο, αναζητώντας μια καλύτερη και πιο κοντά στον άνθρωπο και τη φύση ζωή. Σε αυτό το κοινόβιο αναζητούσαν τη μεταρρύθμιση του τρόπου ζωής συνολικά. Δηλαδή την ένδυσή τους, τις συναλλαγές τους, τον τύπο κατοικίας, τη διατροφή τους, τη «φυσική» ιατρική. Το Μόντε Βεριτά, το οποίο διαλύθηκε κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε ένα πραγματικό εργαστήρι μεταρρύθμισης του ζην.

 

 Σήμερα αν αναλύσουμε τη συμπεριφορά του Δυτικού αστικού τύπου ζωής θα δούμε την αντίθεση που προκαλούν οι πολίτες στην ίδια τους την καθημερινότητα. Από το «στεγνό» πενταήμερο της καθημερινότητας, «ανανεώνονται» το Σαββατοκύριακο με σπορ περιπέτειας, με «επιστροφή» στο χωριό. Τα Σαββατοκύριακα είναι μια προσπάθεια «επιστροφής» από τη χρονομετρημένη ζωή. Ένα παράδειγμα είναι τα extreme sports που γνωρίζουν άνθηση και δεν έχουν σχέση καμία με την καθημερινότητα των αστικών πολιτών.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει από κινήματα, γκρούπ ή ατομικότητες και με το ίδιο μας το φαγητό. Η κουλτούρα του fast food δεν άργησε να γεννήσει την κουλτούρα «του καλού, καθαρού και τίμιου φαγητού» που διδάσκει το slow food. Τα άνοστα βιομηχανοποιημένα τρόφιμα προκάλεσαν την αντίδραση και την αναζήτηση φυσικών και βιολογικών προϊόντων. Επιπρόσθετα, τα διατροφικά σκάνδαλα προκάλεσαν την αντίδραση πολλών καταναλωτών έναντι της βιομηχανοποιημένης κτηνοτροφίας.

Όμως, δεν είναι μόνο το φαγητό που προκαλεί τη δημιουργία κινημάτων για πιο «αληθινή ζωή». Υπάρχουν πολλά διάσπαρτα παραδείγματα σε πολλά επίπεδα της ζωής μας. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η κυρίαρχη στη χώρα μας πρόταση για την τύχη των σκουπιδιών που θα είναι μεγάλες Περιφερειακές μονάδες διαχείρισής τους. Η αιτιολόγηση της παρουσίας μεγάλων Περιφερειακών μονάδων είναι ότι μόνο τότε είναι βιώσιμες, δηλαδή «βγάζουν» κέρδος, γιατί κέρδος «βγάζουν» τα μεγάλα τονάζ (ποσότητα) σκουπιδιών. Απέναντι σε αυτήν την κυρίαρχη πρόταση υπάρχουν διάσπαρτες άλλες προτάσεις που μιλούν για πιο ήπια και πιο «μικρά» μέσα διαχείρισης, που στον πυρήνας τους δεν είναι η υπερσυσσώρευση κέρδους, αλλά η βιωσιμότητα των πολιτών, η ασφάλεια τους και κυρίως η περιβαλλοντική συνείδηση.

Τέτοια παραδείγματα δυστυχώς δεν είναι «κυρίαρχα» ακόμα.

Τέτοια παραδείγματα είναι προπλάσματα για μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση του ζην, που ακόμα δεν έρχεται μπροστά. Τέτοια προπλάσματα χρειάζονται τη σύνδεση μεταξύ τους. Η σύνδεση αυτή θα τα συγκεκριμενοποιήσει σε πιο ολοκληρωμένες πολιτικές πράξεις.

Η σύνδεση αυτή θα βοηθήσει στην αναγέννηση της ηθικής, όχι για να προσαρμοστούμε στην εποχή μας, αλλά για να προσαρμόσουμε την εποχή μας στην ηθική όπως λέει πολύ καλά ο Έντγκαρ Μορέν.

leftprint