Την Κυριακή 1η Νοεμβρίου 2015 στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β & Μ Θεοχαράκη στην Αθήνα ,έγινε η παρουσίαση του Βιβλίου « Αντίδωρο Ιστορίας »του Αρκά συγγραφέα ,με καταγωγή από το Ψάρι Ηραίας, Δημήτρη Μαυροειδόπουλου. Το βιβλίο προλόγισαν ο Γεράσιμος Δουβίτσας αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος του Ομίλου Λογοτεχνών – Καλλιτεχνών Οδοντιάτρων Ελλάδος και ο Κώστας Στραγαλινός , αρχιτέκνων – μηχανικός ,τέως αντιπρόεδρος και Γραμματέας του Συλλόγου προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής « ΣΙΜΩΝ ΚΑΡΡΑΣ». Συντονιστής ήταν ο δικηγόρος Λάμπρος Μάκκας.Στο τέλος της παρουσίασης ακολούθησε μικρή δεξίωση .Σημειώνεται ότι έκδοση του βιβλίου έγινε από τον εκδοτικό οίκο  ¨ΜΕΝΑΔΡΟΣ"

 

 

 

Για το Αντίδωρο Ιστορίας 1 Νοεμβρίου 2015
του Δημήτρη Μαυραειδόπουλου

Κυρίες και κύριοι,
Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,
Πριν ξεκινήσω την παρέμβασή μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον συγγραφέα για την πρόσκληση και βεβαίως τους διοργανωτές της εκδήλωσης.
Επίσης, θα μου επιτρέψετε να πω δυο λόγια, προκειμένου να διευκρινίσω τη θέση απ’ την οποία θα προβώ στην διατύπωση των όσων στη συνέχεια θα αναφέρω.
Σπεύδω, λοιπόν, να ομολογήσω ότι, τα όσα θα πω δεν προέρχονται από την οπτική του κριτικού της λογοτεχνίας, ή του βιβλιοκριτικού, αλλά του αναγνώστη, που αφουγκράζεται τον ξένο λόγο και προσπαθεί να τον φιλοξενήσει στο δικό του γνωστικό νοηματικό περιβάλλον, επιχειρώντας να αποκωδικοποιήσει τη φόρμα, το περιεχόμενο και τις παραμέτρους του κειμένου.
Τον Δημήτρη τον γνωρίζω περισσότερο από 3 δεκαετίες, μέσω της κοινής μας πορείας στον οδοντιατρικό χώρο. Άνθρωπος μετριοπαθής, στοχαστικός, άνθρωπος αγωνιστής, της προσφοράς με αυτοσυνειδησία και ιδιόμορφα χαρακτηριστικά διανοούμενου. Δηλαδή ένας άλλος τύπος διανοούμενου, από το διανοούμενο του σπουδαστηρίου, του εργαστηρίου, του γραφείου, της συστηματικής και πειθαρχημένης δουλειάς πάνω στο χειρόγραφο.
Με άλλα λόγια, ο Δημήτρης είναι ο διανοούμενος που συμμετέχει στη διαμόρφωση των πραγμάτων, αξιοποιώντας πάντα τη δυνατότητα να επανεξετάζει και τη δική του συμμετοχή. Γι αυτό τον τύπο διανοούμενου, ο Ιταλός διανοητής Norberto Bobbio, λέει ότι, καταφέρνει να μεγαλώνει και να γερνάει επιτυχώς.
Παράλληλα, θεωρείται αυτοδίδακτος συγγραφέας. Ο όρος «αυτοδίδακτος» χρησιμοποιείται καταχρηστικά, αφού η πλειονότητα των συγγραφέων είναι αυτοδίδακτοι. Αν και, στις μέρες μας, συνεχώς αυξάνονται οι επαγγελματίες του ωραρίου, ενώ η τέχνη του συγγράφειν έχει γίνει προ πολλού, ως τεχνική τουλάχιστον, αντικείμενο διδασκαλίας.
Επιπλέον, ας μη λησμονούμε ότι, ανάμεσα στους σημαντικούς πεζογράφους και ποιητές σπανίζουν οι φιλόλογοι και αντιστρόφως, εξαίρετοι φιλόλογοι δεν υπήρξαν ταυτόχρονα και σημαντικοί ποιητές ή πεζογράφοι. Κλασσικό παράδειγμα ο νομπελίστας πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου, ο οποίος ποτέ δεν σπούδασε, αφού αναγκάστηκε από νεαρή ηλικία να δουλεύει, αλλάζοντας μάλιστα ένα σωρό επαγγέλματα. Έτσι στερήθηκε μεν την τυπική γνώση που παρέχει η εκπαίδευση και τα συμπαρομαρτούντα της, όπως την κοινωνική αναγνώριση, απέκτησε όμως, από νωρίς την άμεση γνώση της κοινωνικής εμπειρίας και όχι μια έμμεση συρρικνωμένη και αναβαπτισμένη σε επιστήμη, εκδοχή της.
Βασικά χαρακτηριστικά αυτών των συγγραφέων είναι, πρώτον ότι εμφανίζονται στα γράμματα κάπως αργοπορημένα, και δεύτερον και κυριότερο, η εποπτική και διεισδυτική ματιά που αντικρίζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι, δίνοντας πάντοτε την αίσθηση ότι οι αφηγητές γνωρίζουν πολύ καλά (εκ του πλησίον), τα πρόσωπα, τις ιδιότητες, τις συμπεριφορές, τις νοοτροπίες και τις σχέσεις που περιγράφουν.
Θαρρώ, σ’ αυτή την ομάδα ανήκει και ο Δημήτρης Μαυραειδόπουλος.
Ο Δημήτρης δείχνει μια ιδιαίτερη ικανότητα στην εύστοχη επιλογή των γεγονότων, την ένταξή τους σε μια καθαρή και ισορροπημένη δομή και στην απλοποιημένη ανάλυσή τους.
σελ. 183
Υποθέτω πως, οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες μορφοποιήθηκε αυτό το βιβλίο, δεν ήταν ευοίωνες. Με την οικονομία και την κοινωνία σε μια τόσο βαθιά κρίση, η προσπάθεια αποτύπωσης και καταγραφής της διαδρομής που μας οδήγησε ως εδώ, δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτόματα ως αφήγηση, αλλά, διαθλώμενη εντάσσεται, θέλοντας και μη, στη χορεία των κειμένων, που πρέπει ή που οφείλουν να συμβάλουν στην θεραπεία του εθνικού μας εγωισμού.
Στην χορεία των βιβλίων που θέλουν να φωτίσουν τα ιστορικά αίτια της κρίσης, ανατρέχοντας στα φαινόμενα, που άρχισαν να ριζώνουν στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Με το Αντίδωρο Ιστορίας του, μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι αναζήτησης του ελληνισμού, μέσα από την προσωπική μας ιστορία, αλλά και μέσα από την ιστορία, τον πολιτισμό, τη θρησκεία.
Με ένα λόγο λιτό, άμεσο και περιεκτικό, ζωγραφίζει μ ια μινιμαλιστική ιστορική πορεία, γεφυρώνοντας τις μεγάλες στιγμές του ελληνισμού με το σήμερα.
Η εξιστόρηση των γεγονότων δεν επιδιώκει να εκφυλιστεί σε μια άκρως παραπλανητική «έκθεση πεπραγμένων», ούτε αισθάνεται την εσωτερική ανάγκη να καταστεί σύνοψη αθώων, ή μη επινοήσεων.
Ο συγγραφέας γίνεται ένα είδος μάρτυρα, που βιώνει στο πραγματικό τους μέγεθος και στην απόλυτη εντελέχειά τους τα πράγματα, μετέχοντας μ’ αυτόν τον τρόπο και ο ίδιος.
Η δύναμη του Αντίδωρου Ιστορίας, δεν βρίσκεται τόσο στις απόψεις που διατυπώνει, όσο στον τρόπο που αναδεικνύει τις λεπτομέρειες, φωτίζοντας τις ιδιαιτερότητες, καθώς και στον τρόπο που διαχειρίζεται τη θεματολογία.
Το ενδιαφέρον του πονήματός του, δεν έγκειται στην αποδοχή και στην συμφωνία με τα όσα γράφει, με τα οποία εξάλλου μπορεί κάποιος και να διαφωνεί, αλλά στο ότι ένας έλληνας συγγραφέας φανερώνει τα αισθήματα, τις απόψεις, τη γλώσσα και τον ψυχισμό ενός κόσμου που πασχίζει να επιβιώσει αλλά και να αναπνεύσει ελεύθερα.
Πρόκειται για ένα πάζλ έντονων σκηνών, όπου αποτυπώνεται δραματικά η καταλυτική επέμβαση της ιστορίας στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Ο συνήθως συντομοπερίοδος λόγος του, περισσότερο παρασύρει παρά κουράζει, αφού, όσο αυξάνονται οι διαβασμένες σελίδες, τόσο αυξάνει και η διάθεση, για διάβασμα με μια ανάσα, και μάλιστα ενός βιβλίου που πραγματεύεται ιστορία, γλώσσα, παιδεία, μουσική, δημοκρατία, θρησκεία, θεσμούς, λαογραφία.
Φίλες και φίλοι,
Διαβάζοντας ιδιαιτέρως προσεκτικά το Αντίδωρο Ιστορίας, επιβεβαίωσα την εκτίμησή μου στον Δημήτρη, σχετικά με την ευρυμάθειά του την πολυγραφότητα σε θέματα ιστορικά και κοινωνικά, την αναλυτική και συνθετική του σκέψη, όσο και τη διάθεσή του να αφουγκράζεται διαφορετικές απόψεις, αλλά και την ικανότητά του, να τις συνθέτει και να τις μετατρέπει σε θέσεις έγκυρες και τεκμηριωμένες.
Την ικανότητά του να διατηρεί τις αφηγηματικές ισορροπίες στο ακέραιο και να καθιστά τις ανατροπές παραγωγικές.
Και επιπλέον, με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια να δίνει ξεκάθαρα το στίγμα του, κάτι που διαπερνά το σύνολο των κειμένων του.
Στην πραγματικότητα ο Δημήτρης δεν φοβάται να εκθέσει προσωπικές ματιές, σκέψεις, απόψεις και ιδέες, ακριβώς επειδή δεν φοβάται να εκτεθεί. Και φυσικά, μακριά από αυτόν ο κλασικός τύπος του «Ελληνάρα», που θεωρεί ότι τα ευκολότερα των πραγμάτων είναι η τεκνοποίηση και η ποίηση.
Το Βιβλίο είναι γραμμένο με τρόπο λιτό, προσιτό και οικείο.
Κάθε βιβλίο υπόσχεται και φυσικά κρύβει ένα ταξίδι.
Το ταξίδι που υπόσχεται ετούτο το Αντίδωρο Ιστορίας, κρύβει εντυπωσιακές εκπλήξεις και προσφέρει ανεπάντεχες διαδρομές, σε μια πορεία 2.000 χρόνων, παρέα με τους Έλληνες, προσφέροντας τη δυνατότητα να τους γνωρίσουμε καλύτερα.
Η ακρίβεια των περιγραφών και, κυρίως, η λογική ακολουθία των γεγονότων δημιουργούν μια ρεαλιστική ατμόσφαιρα, που περιβάλλει και, ως ένα βαθμό, σαγηνεύει τoν αναγνώστη.
Επίσης, το βιβλίο απευθύνεται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες των αναγνωστών, και επιβάλλεται, κατά τη γνώμη μου, να διαβαστεί γιατί ετούτο εδώ το έργο του Δημήτρη μπορεί να αποτελέσει σταθμό στον αναστοχασμό σχετικά με την ιστορία μιας παρελθούσας εποχής, η οποία όμως είναι διαρκώς παρούσα στις σημερινές εθνικές περιπέτειες.
σελ. 247
Μας βοηθάει να ξεφύγουμε από τις δυό βασικές κυρίαρχες θεωρίες, την μια που θεωρεί ότι ο μεγάλος ένοχος για τα δεινά της χώρας μας είναι το μεγάλο δημόσιο, αλλά και την άλλη που ισχυρίζεται πως μόνο το κράτος μπορεί να δίνει λύσεις για τα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Μας βοηθάει να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε τις παθογένειες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, και πως φτάσαμε να έχουμε ένα φορτωμένο κράτος, και μια πρωτόγνωρη κρίση που συνεχώς βαθαίνει.
Η έκδοση αυτού του βιβλίου, σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη, ιδιαίτερα απαισιόδοξη, μεμψίμοιρη, επιθετική, σε μια εποχή ασταθή μέχρι και επικίνδυνη, δείχνει ότι σ’ αυτό τον τόπο, υπάρχει μνήμη, υπάρχει παράδοση, υπάρχουν σημεία αναφοράς και μέτρα αξιών που τα υπηρετούν άνθρωποι σαν τον Δημήτρη Μαυραειδόπουλο.
Προφανώς , σκοπός του Δημήτρη δεν ήταν να γράψει ιστορία, να διηγηθεί τι έγινε στα πολλά χρόνια του διατρέχει με τα κείμενά του, αλλά να κατανοήσει τι έγινε, γιατί έγινε και φυσικά να τα ερμηνεύσει, και με αυτόν τον σκοπό ήθελε να μιλήσει στους αναγνώστες και στις αναγνώστριες.
Ήθελε να μιλήσει σε όλους αυτούς, που οδηγούν το χέρι και την καρδιά κάθε συγγραφέα και οι οποίο ι έχουν από τον συγγραφέα δύο απαιτήσεις. Πρώτον να μοιραστεί μαζί τους την όποια γνώση του, και δεύτερον να τους προσφέρει ολίγη τέρψη, συνοδευόμενα όλα αυτά με σαφήνεια, απλότητα γραφής και με ελάχιστη, έστω, καλαισθησία.
Άλλωστε αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχει ο συγγραφέας να πλησιάσει πραγματικά, ή όπως λέμε, να «κοιτάξει στα μάτια» τον αναγνώστη.
Το αντίθετο μου θυμίζει αυτό που λέμε στο χωριό μου,
«Άμα κόβουμε τα κυκλάμινα, ξινίζουν τα κρασιά».
Φίλε Δημήτρη, προσωπικά και εκ μέρους όλων των μελών του Ομίλου Οδοντιάτρων Λογοτεχνών Καλλιτεχνών, σου εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου, να είσαι πάντα γερός και δημιουργικός και να μας δώσεις κι άλλη τροφή για μελέτη και προβληματισμό.
Άλλωστε, για να παραφράσω και τον ποιητή: Αγαπητέ φίλε, τα πιο όμορφα βιβλία δεν τα έχουμε γράψει ακόμα!
Ή αλλιώς, έχει πολλά ωραία ακόμα η ζωή, που τα βιβλία δεν μας τα έχουν δώσει.
Μάκης Δουβίτσας

 

Ακολουθούν 2 βίντεο από την εκδήλώση.