Την Πέμπτη της  Διακαινησίμου 9^η Μαΐου 2013, τελέσθηκε με κάθε  εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια η Θεία Λειτουργία στο  Ιερό Μετόχιο της Ιεράς Μονής Γοργοεπηκόπου Νεστάνης Μαντινείας  που βρίσκεται στη Ζόγκα της Αργολίδος  και  τιμάται επ' ονόματι του εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.

Το Ιερό αυτό Μετόχι  απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα εκ του χωρίου Ελληνικόν Αργολίδος.

Ανήμερα της Εορτής του Αγίου Νικολάου τελέσθηκε ο Πανηγυρική   Θεία Λειτουργία στο Ιερό Μετόχιο,  χοροστατούντως  του Σεβ. Μητροπολίτου Μαντινείας και Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του και τοποτηρητού της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος,  ενώ παραλλήλως  διαβάστηκε Αρτοκλασία, υπέρ υγείας και σωτηρίας των Ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών και των συμμετεχόντων   προσκυνητών.

Στην Πανήγυρη του Ιερού  Μετοχίου συμμετείχε ο Πρόεδρος της Δ\Επιτροπής της Ιεράς Μονής Γοργοεπηκόπου Νεστάνης Μαντινείας, π. Ιωάννης Σουρλίγγας, ο Πανοσιολ. Αρχιμ. π. Ιωσήφ  Δρόσος,  τα Μέλη της Δ / Επιτροπής π. Σωτήριος Αθανασούλιας και π. Βασίλειος Καραχάλιος,  ο Εφημέριος Ελληνικού Αργολίδος π. Εμμανουήλ Ντάκαρης, οι Ιεροδιάκονοι π.  Βασίλειος Γκολέμης και π. Δημ. Κολιόπουλος, παρέστη  επίσης συμπροσευχώμενος  ο Αγιορείτης και συντοπίτης Ιερομόναχος Ιγνάτιος ο Γρηγοριάτης. Τους Εκκλησιαστικούς ύμνους απέδωσαν  άριστα οι Ιεροψάλτες Ιωάννης Δέδες   Ζ. Πηγής Κεφαλαρίου και  ο Δημ. Κορομπόκης Αγ. Γεωργίου  Ελληνικού.

Οι Ευλογημένοι Προσκυνητές για μια ακόμη φορά  βίωσαν και  ένοιωσαν την   προσευχή ενώ μετείχαν ευλαβικά στην Θεια Ευχαριστία, προσευχήθηκαν στο Άγιο Νικόλαο, στην Παναγία των Τσιπιανών και τον Άγιο Παντελεήμονα και έψαλαν το Χριστός     Ανέστη.

Στο λόγο του ο Σεβασμιώτατος ποιμενάρχης μας,  εμφανώς συγκινημένος αναφέρθηκε στην ευλογημένη ιστορία του Μετοχίου και υπογράμμισε ότι σε τέτοιου είδους ερημικούς τόπους ο άνθρωπος βρίσκει ευκολότερα τον Θεό, έτσι όπως ακριβώς  έπραξαν και οι ευλογημένοι πατέρες μας οι οποίοι πριν αιώνες ανήγειραν το Μετόχιο αυτό.

Επίσης  ευχαρίστησε τους κατοίκους της γύρω περιοχής για την φροντίδα και την στήριξη που προσφέρουν  όλα αυτά τα χρόνια στην Μονή και το Μετόχι αυτής.

Μετά το πέρας των λατρευτικών εκδηλώσεων οι κάτοικοι της περιοχής φρόντισαν και  πρόσφεραν  γλυκίσματα και αναψυκτικά προς όλους,   ενώ οι φιλέορτοι Χριστιανοί αποχώρησαν με τα καλύτερα των εντυπώσεων αναμένοντας  να ξαναβρεθούν  του χρόνου στην Μνήμη του        Αγίου      στο Ιερό αυτό       Μετόχι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα τριών χρόνων,  ο Σεβ. Μητροπολίτης Μαντινείας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, η Δ/Επιτροπή της Μονής και οι κάτοικοι της περιοχής,  έχουν επιδείξει σημαντικό και πολυδάπανο  έργο και  μπορεί κάποιος να πει με ασφάλεια,  ότι το ιστορικό αυτό Μετόχιο έχει ανακαινισθεί σε μεγάλο βαθμό.

Αξίζουν   συγχαρητήρια  σε    όλους

ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΕ ΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΙΕΡΟ ΜΕΤΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΤΟΧΙ ΤΟΥ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΤΣΙΠΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΖΟΓΚΑ ( Το Κείμενο αυτό συντάχθηκε και κυκλοφόρησε  τον Δεκέμβριο του 2010  +Ιερέως Ιωάννου Σουρλίγγα)

Ευλόγησε ο πανάγαθος Θεός και οδήγησε η Παναγία των Τσιπιανών τα βήματά μου, την πρώτη του Δεκεμβρίου 2010, εις το εγκαταλειμμένο Ιερό Μετόχιό της, το οποίον τιμάται επ' ονόματι του εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.

Το Ιερό αυτό μετόχι βρίσκεται στην θέση Ζόγκα Αργολίδος, το οποίο  απέχει μόλις τρία χιλιόμετρα εκ του χωρίου Ελληνικόν.

Συνοδοιπόρος και οδηγός μου στο προσκύνημα αυτό, σταλμένος από την Παναγιά, υπήρξε ένας ευλογημένος κάτοικος του Χωρίου Ελληνικού, ο οποίος και γνώριζε πάρα πολύ καλά τα κατατόπια μιας και εκεί είχε μεγαλώσει από παιδί. Κατά την διαδρομή, μου εξομολογήθηκε θα μπορούσα να πω, ότι ουδέποτε έχει βρεθεί κάποιος εκπρόσωπος της Μονής, τα τριάντα και πλέον τελευταία χρόνια στον Άγιο Νικόλαο και ότι ο μόνος που άναβε τα καντήλια και τελούσε πότε - πότε κάποια Ιερά ακολουθία, ήταν ένας θείος του Ιερέας, εφημέριος του Ελληνικού και πλέον μακαριστός,       ο      π. Νικόλαος.

Ανατρέχοντας κανείς σε έγκυρες πηγές και διαβάζοντας τον Κώδικα της Ιεράς Μονής Νεστάνης, υπ'αριθμ 1917 του 1536, ο οποίος φυλάσσεται εις την Εθνικήν Βιβλιοθήκην της Ελλάδος, βλέπουμε ότι το 1572 εις το Μέγα Δένδρον (υπάρχει μέχρι της σήμερον ο κομμένος, υπερβολικά μεγάλος, κορμός πουρναριού διπλά εις το Μετόχιον), να αναφέρεται ... ότι εκτίσαμε Μετόχιον επί Ηγουμενίας Ιωάσαφ, και άλλη αναφορά να λέγει ότι το 1796 ξαναδώσαμε τριανταπέντε γρόσια δια την επισκευή του Μετοχίου της Αργολίδος. ( Με κάθε επιφύλαξη μπορούμε να υποθέσουμε ότι, ίσως αυτές οι αναφορές του Κώδικα της Μονής, αφορούν το συγκεκριμένο Μετόχι)

Εντύπωση προκαλεί επίσης η αναφορά της προσευχής, και του γενομένου θαύματος, του μοναχού Γερασίμου προς τον Άγιο Νικόλαο δια την απόκτησιν τέκνου του Αγά της εποχής εκείνης περί τα 1830, επ' ονόματι Σαλή Μπέη Χατζή-Μετόγλου. Όταν το θαύμα πραγματοποιήθηκε, ο Αγάς επίστευσε εις τον Άγιον Νικόλαον και προσέφερε ως αντάλλαγμα δώρον εις την Μονήν μεγάλη κτηματική περιφέρεια εις την περιοχήν εκείνην, παράλληλα ανεκαίνισε και το Μετόχιον του Αγίου και έκανε και το θέλημα του Καλογέρου να μην βλάψουν οι κατακτητές την περιοχή, όπως και έγινε και σε αυτό χρωστάει την ονομασία του το Χωριό Ελληνικό μέχρι σήμερα (Ελληνικός τόπος απάτητος από Τούρκους) .

Το 1837 ο Αγιος Νικόλαος είχε μοναχούς σε έγγραφο της Μονής Γοργοεπηκόου ζητείται από τον Μητροπολίτη Κορίνθου η άδεια ¨όπως ο Ιερομόναχος Παρθένιος  λειτουργεί το Ναό¨.

Χαρακτηριστική είναι η αναφορά 1955 από τον συγγραφέα Αναστάσιο Π. Τσακόπουλο περιγράφει ακριβώς την κατάσταση που έχει περιέλθει η μονή επιβεβαιώνοντας τα ανωτέρω:

''Το εν λόγω Μονύδριον είναι ρομαντικών και γραφικότατων, ως εκ της θέσεως του, αλλά εγκαταλελειμένον, παραμελειλειμένον και κατερειπωμένων χωρίς θύρας και παραθυρόφυλλα, ηγνοημένον προ ετών υπό της ειρημένης Μονής.

Οι ποιμένες το έχουν μεταβάλει εις ποιμνιοστάσιον. Η θέα από το μοναστηράκι είναι μαγευτική, βλέπει κάνεις τον καταπράσινο Αργολικό κάμπο. Η Μονή είναι χτισμένη πάνω στα βράχια σαν μια μικρή αετοφωλιά ο κυρίως Ναός είναι μέσα στο σπήλαιο στο τέμπλο του καθολικού διακρίνεται κάτω από την εικόνα του Αγίου Νικολάου το εξής ''Δέησις των δούλων του Θεού Ανδριανού και Δημητρούλας Σχινά 1834. Πάνω από την ωραία πύλη διακρίνεται μικρά πλάκα η οποία φέρει έναν σταυρό με τα εξής γράμματα 1815 μήν Σεπτέμβριος 23, Ιερομονάχου ΑΒΕΡ...

Μια ακόμη σημαντική μαρτυρία..   ...Το Μονύδριον του Αγίου Νικολάου Μπούμπας Ελληνικού". Από το αρχείο του Δ. Καρυάμη:

Πεζοί περί τας τρείς και ημίσειαν ώραν Ν.Δ. του Άργους είναι το Μονύδριον του Αγίου Νικολάου Μπούμπας Ελληνικού.

Κατ΄ανερεύνητον δε Θείαν Βουλήν είναι αφιερωμένον επ΄ονόματι του εν Αγίοις πατρός ημών Νικολάου επισκόπου Μύρων της Λυκίας του θαυματουργού, ου η μνήμη εορτάζεται εις τας 6 Δεκεμβρίου, εορτάζει δε και εις τας 9 Μαίου του οσιομάρτυρος Αγίου Νικολάου του Νέου, ως και εις τας 27 Ιουλίου του Μεγαλομάρτυρος και Ιαματικού Παντελεήμονος, καθ΄ας εορτάς προσέρχονται πλείστοι εκ των πέριξ συνοικισμών,  ένθα μετά την Θείαν Λειτουργίαν οι εορταστές καθήμενοι εις τους μικρούς συγγενικούς και φιλικούς ομίλους, γευματίζουν και ύστερον διασκεδάζουν μέχρι των μ.μ. ωρών.

Ο ιστορικός και υπασπιστής του αθανάτου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (1770 - 1843) Φώτιος Χρυσανθακόπυλος ο γνωστός Φωτάκος (1798 - 1878), εις το πρώτον βιβλίον σελ. 136 των απομνημονευμάτων του γράφει "ότι εις το μέρος του Αγίου Νικολάου Μετόχι της μονής των Τσιπιανών ο Αργείος στρατηγός του αγώνος Δημήτριος Τσώκρης ολίγον έλειψε να την πάθη εκ παρανοήσεως από προερχόμενους εκ Τριπολιτσάς και διερχόμενος εκείθεν Τούρκους δια να προϋπαντήσουν και υποδεχθούν τιμής ένεκεν τον εισβάλοντα την 24 Απριλίου 1821 εις το Άργος Κεχαγιά Μπέην.

Το Μονύδριον του αγίου Νικολάου Ελληνικού εκ παραδόσεως και εξ ημιεπίσημων εγγράφων, α παραθέτομεν κατωτέρω, έχει περιεργοτά την   ιστορίαν.

Ο Τούρκος Σελήμ εφέντης Χατζή Μέτογλους, όστις θεωρείται ως δωρητής και κτίτωρ του ειρημένου Μονυδρίου, κατήγετο εκ Ναυπλίου, φέρεται μάλιστα και από τους επιφανείς και προκρίτους Ναυπλιείς Οθωμανούς, διότι υπογραφείσαν εν Ναυπλίω τη τρίτην Δεκεμβρίου του 1822 συνθήκην, καθ΄ην οι Τούρκοι μετά την εξ εφόδου έλωσιν του απορθήτου και θρυλικού Παλαμηδίου παρέδωσαν επισήμως και άνευ όρων τα φρούρια και την πόλιν του Ναυπλίου εις τους Έλληνας.

Ο Σελήμ εφέντης διαμένων εν Ναπλίω και επειθυμών ν΄αποκτήση αρσενικόν τέκνον, διότι, ως λέγεται, είχε πολλά κορίτσια ή κατ΄ άλλην παράδοσιν δεν είχε καθόλου τέκνα, εξεμυστηρεύθη την επιθυμίαν του εις τινα μοναχόν της Μονής Τσιπιανών Γεράσιμον, ο οποίος ως παραδίδεται, εγνώριζε κάποιο βότανο, τη επενεργεία του οποίου ο τρώγων έκανε αρσενικά παιδιά. Φαίνεται όμως ότι ο μοναχός εσκόπευε ν΄ανακαινίση τον κατερειπωμένων ναίσκον πλησίον του οποίου ο πλουσιώτατος γαιοκτήμων εφέντης κατείχε την πέριξ κατάφυτον και γραφικήν περιοχήν.

Αμφότεροι συνηντήθησαν εν Άργει, όπου ο Γεράσιμος ανέλαβε δια προσευχών, παρακλήσεων, δεήσεων και ικεσιών προς τον Άγιον Νικόλαον να εκπληρώσεη την επιθυμίαν του Σελήμ ήτοι ν΄αποκτήση ούτος αρσενικόν τέκνον, ελπίζων, ο Μοναχός με τούτο,  να επιτύχη γανναίας και πλουσίας δωρεάς εκ μέρους του Τούρκου. Όντως κατά θείαν οικονομίαν ούτος απέκτησε αρσενικόν τέκνον και εξεπλήρωσε την υπόσχεσιν του ανακαίνισας τον ναίσκον,  αφιερώσας τον θολοτών μύλον και άλλα κτήματα και ούτω αποβάς εν ενί κτήτωρ του Μονυδρίου ο      μοναχός Γεράσιμος.

Προσέτι σώζεται εν τη μονή των Τσιπιανών γράμμα του Αρχιερέως Άργους και Ναυπλίου (ούτο ελέγετο η επισκοπή Αργολίδος επί Τουρκοκρατίας) Γρηγορίου, δια του οποίου ούτος επιβεβαιοί ότι :

"Ο ηγούμενος και οι πατέρες του Μοναστηρίου των Τσιπιανών παρεστάθησαν άπαξ και δίς ενώπιον της ταπεινότητός μου, λέγοντες ομοθυμαδόν ότι ο Σελήμ εφέντης Χατζή Μέτογλους από Ανάπλι αφιέρωσε μερικά χωράφια εις το μοναστήριον τους, κατά το μέρος όπου λέγεται μπούμπα, ήμερα άγρια, μέσα εις αυτά τα χωράφια και το σύνορον του Σελή εφέντη περιέχεται και μια εκκλησία, τιμώμενη επ΄ονόματι του αγίου Νικολάου , ερείπιον όμως, αυτήν την εκκλησίαν εζήτησαν άδειαν οι ειρημένοι πατέρες των Τσηπιανών να ανεγείρωσι και να καλλωπίσωσι". Και περαιτέρω, υπήκων εις τας παρακλήσεις των μοναχών ο Άργους και Ναύπλιου Γρηγόριος προσθέτει.

" Δεδώκαμεν αυτοίς την άδειαν διό δίδεται το παρόν".

Παρ΄όλας τας επιμόνους προσπαθειάς μας δεν ηδυνήμηθεν εξακριβώσωμεν την παράδοσιν. Ευχής όμως έργο θα ήτο, αν μετά προηγούμενην συνεννόησιν με την Ιεράν Μονήν Τσιπιανών, εις ην υπάγεται ανελάμβανεν εν εκ των τόσων προοδευτικών σωματείων της πόλεώς μας τον εξωραισμόν του θρυλικού Μονυδρίου, χάριν της ιστορίας, χάριν της λαογραφίας και του πολιτισμού. Χάρις εις τον εφημέριον Ελληνικού αιδεσιμώτατον Ν. Σωτηρόπουλον επισκευάζεται το Μονύδριον.... Χαρμολύπη εγεύθηκα αντικρίζοντας τον βράχο εις τον οποίον είναι ριζωμένο σαν αετοφωλιά το Μετόχιον, συναισθήματα ανάμεικτα με εκυρίευσαν, ενώ περίλυπος εγένετο η καρδία μου δια τα τριάντα χρόνια εγκαταλείψεως του Μετοχιού εκ των διακονούντων εκείνα τα χρόνια την Μονής, που αναξίως και εγώ αυτή την περίοδο διακονώ.

Τελευταίος εκπρόσωπος ο οποίος προσέφερε σαν αντίδωρο προς την Παναγιά μας και τον Άγιο Νικόλαο την Λειτουργία του και την προστασία του ήταν ο ασκητικός και μακαριστός Γέροντας Ιωσήφ Μάντης, Καθηγούμενους της Μονής, ο οποίος παρότι ολιγογράμματος, εσεβάσθη και επερπάτησε επάξια εις τα βήματα των μακαριστών προκατόχων του που ετίμησαν το άγιο και αιματοβαμμένο Ράσο, ενώ διεφύλαξε παραλλήλως και παρέδωσε εις εμάς μέχρι σήμερον την Ιστορία και την πορεία της Ιστορικής και Σεβασμίας Μονής μας, με μερικά ίσως κενά και παραλήψεις, με ευθύνη ιδική μας, των νεωτέρων, οι οποίοι ίσως δεν καταλάβαμε εις κάθε διάστασιν την σημαντικότητα της Παρακαταθήκης που μας έδωσε ο Κύριος να διαφυλάξουμε, μπαίνοντας και διακονώντας, όχι πάντοτε επαξίως, την Εκκλησίαν του Σωτήρος      ημών        Χριστού.

Φθάνοντας εις την είσοδον του Μετοχίου, εμπρός μας υψώνετε ένας μισογκρεμισμένος πετρόχτιστος τοίχος, ύψους άνω των πέντε μέτρων. Ίσως το ύψος να οφείλεται εις την δυνατότητα να μπορούν να προστατεύονται οι Μοναχοί της Μονής από τους ξένους επιδρομείς. Μπαίνοντας μέσα εις το Μετόχιον του Αγίου Νικολάου περάσαμε από μία πύλη πέτρινη με αγκωνάρια ύψους μικροτέρου των δύο μέτρων, πετρόχτιστη και καλλιμάρμαρη και ευρεθήκαμε εις το ισόγειον του Μετοχίου, διαστάσεως περί τα 100 τ.μ. Πάνω μας μια πέτρινη καμάρα μαρτυρούσε την δύναμιν των κατασκευαστών της εποχής, μιας και το Μετόχιον φαίνεται να έρχεται από τα βάθη των περασμένων αιώνων. Εμπρός μας, ο λαξευμένος βράχος μαρτυρεί την ζωή εις τον χώρον αυτόν από τους παλαιούς χρόνους. Υποτυπώδες γούρνες η οποίες εχρησίμευαν δια το πλύσιμο ρούχων και οικιακών σκευών. Πέτρες που έβαζαν επάνω τους τα καζάνια και έφτιαχναν τα τυροκομικά τους προϊόντα για να έχουν τα προς βρώσιν, μαυρισμένος ο βράχος από την φωτιά που άναβαν δια το καθημερινό μαγείρεμα.

Ένα μισογκρεμισμένο κελάκι που εφιλοξενούσε τους εποχιακούς επισκέπτες, δηλαδή τους μοναχούς που κατέβαιναν να ξεχειμωνιάσουν με τα ζωντανά τους.

Ανεβαίνοντας εις τον δεύτερον όροφον σε ένα μπαλκόνι αρκετά μεγάλο, αντικρίζουμε απέναντι μια υπέροχη θέα προς τα όμορφα βουνά της Αργολίδος. Σημάδια ζωής, παλαιοί σοφράδες, σκαμνιά ξύλινα και πολλά άλλα αντικείμενα μαρτυρούν μια άλλη ζωή από αυτήν που εμείς ζούμε και γνωρίζουμε.

Μέσα εις τον βράχον, ανεβαίνοντας λίγα ακόμη σκαλιά, αντικρίζουμε να δεσπόζει η είσοδος του Ιερού Ναού του Αγίου Νικολάου και παραπλεύρως η καμπάνα που έχει τριάντα χρόνια να χτυπήσει. Ανοίγοντας την πόρτα του Ιερού Ναού, βρισκόμαστε πλέον εμπρός από τον Οίκο του Θεού, ο οποίος επαφίεται μόνο εις την Θεϊκήν δύναμιν και την ακατάπαυστον παρουσίαν του Αγίου Νικολάου, μιας που όλα καταμαρτυρούν την ανθρώπινη εγκατάλειψη του χώρου.

Ο κυρίως Ναός ίσως είναι άνω των 40 τ.μ., πέραν του Ιερού Βήματος και των βοηθητικών χώρων αυτού. Το Τέμπλο είναι πέτρινο, ασπρισμένο με ασβέστη, απλής τεχνοτροπίας, με εμφανή τα σημάδια των καλυμμένων αγιογραφιών από τον ασβέστη. Έχει τέσσερες εικόνες νεωτέρας τεχνοτροπίας γιατί πριν χρόνια είχαν κλαπεί από αγνώστους η Εικόνες του Τέμπλου, εξ όσων με ενημέρωσαν. Κανδήλια επίχρυσα ευρίσκονται κρεμασμένα έμπροσθεν των αγίων εικόνων, ενώ υπάρχουν ακόμα σχεδόν όλα τα εκκλησιαστικά σκευή σε παλαιές ξύλινες μισοσπασμένες κασέλες.

Τα μανουάλια περιμένουν καρτερικά ανθρώπινο χέρι να αποθέσει ένα κεράκι, ενώ τα παλαιά ξύλινα ψαλτήρια επιθυμούν κάποιον Ιεροψάλτη να αποδώσει τους ύμνους του Αγίου, πράγμα που θα γίνει σύντομα ανταποκρινόμενοι εις το κάλεσμα του Αγίου Θυσιαστηρίου δια την τέλεσιν του Εσπερινού ή της Θείας Λειτουργίας από εμάς τους αναξίους, εις τον χρόνον που μας απομένει να εργαστούμε δια την Παναγία μας και το Μοναστήρι της.

Άνωθεν της Ωραίας Πύλης μια επιγραφή μαρτυρεί την Ιστορία του Αγίου Νικολάου (Λέγει δε η επιγραφή: «1815 ΜΗΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ» και δύο δυσανάγνωσται γραμμαί). Δεξιά και αριστερά, εντός του Ναού, δύο κελιά προσμένουν να τα διαβεί κάποιος άνθρωπος. Ενώ, ω του παραδόξου θαύματος, η αποθήκη νερού (δεξαμενή) εντός του βράχου περιέχει πεντακάθαρο νερό για να το χρησιμοποιήσουμε εμείς οι ευλαβείς προσκυνητές.

Δεν μπορώ να κάνω καμία άλλη εκτενέστερη αναφορά δια το Μετόχιον της Παναγίας των Τσιπιανών, παρά να διαβιβάσω το τι αφουγκράστηκα εντός του Αγίου αυτού κτίσματος, δηλαδή το κάλεσμα της Παναγίας και του Αγίου Νικολάου που λέγουν βοηθήστε μας, συντηρήστε μας και παραδώστε μας και στις άλλες γενιές που θα ακολουθήσουν.

Ευχαριστώ την κυρά Παναγία την Γοργοεπήκοο της Νεστάνης που με αξίωσε να βρεθώ στους χώρους της και ιδιαιτέρως στο Μετόχιόν της και να προσκυνήσω τον Άγιο Νικόλαο, να ευχαριστήσω την Παναγιά που με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια εις τον αγώνα που κάνω δια την περιφρούρησιν των υπαρχόντων της, την Παναγία που μου χαρίζει υγεία, την Παναγιά που επέλεξε την αναξιότητά μου να διακονώ την χάριν της. Να ζητήσω συγνώμιν και να δηλώσω ενώπιόν της, την μεταμέλειά μου για τα πάθη μου και τα λάθη μου, και να ψελλίσω τον ύμνο που λέγει, «Υπό τήν Σήν Ευσπλαχνίαν καταφεύγωμεν Θεοτόκε......αλλ' εκ κινδύνων λύτρωσε ημάς, μόνη Αγνή μόνη Ευλογημένη»

Δια    την Διοικούσαν      Επιτροπήν

Ο       Πρόεδρος         αυτής

+Ιερεύς         Ιωάννης      Σουρλίγγας

και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί και μέλλη της Δ/επιτροπής