manolopoylos giannakoyrasΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ....VIDEO

Κύριε Μανωλόπουλε, χαίροµαι που βρίσκοµαι σήµερα κοντά σας. Γνωρίζω ότι είστε ένας από τους µεγαλύτερους αθλητές του Αρκαδικού αθλητισµού και όχι µόνο, αλλά και του Πελοποννησιακού και Πανελλαδικού, µε µεγάλες επιτυχίες, ένας πολυτάλαντος αθλητής, που δεν ασχολήθηκε µόνο µε το ποδόσφαιρο, αλλά γενικότερα µε τον κλασικό αθλητισµό
Κύριε Γιαννακούρα σας ευχαριστώ για τα πολύ καλά σας λόγια και για την τιµή που µου κάνετε να µε φιλοξενήσετε στις στήλες της εφηµερίδα σας.
Θέλω να µας πείτε για τα πρώτα σας βήµατα στον αθλητισµό.
Σαν αθλητής το 1946 κέρδισα σε ανδρικούς Παναρκαδικούς Αγώνες στην Τρίπολη, στο τριπλούν και στη δισκοβολία. Τότε οι Παναρκαδικοί Αγώνες του στίβου ήταν πιο οργανωµένοι και υπήρχε βαθµολογία Συλλόγου. Γενικότερα ο αθλητισµός µε είχε κυριεύσει από πολύ µικρό και στη συνέχεια ασχολήθηκα σε όλη τη µεγαλοπρέπειά του. Έως το 2008, συνεχώς, σχεδόν µισό αιώνα, έκανα πρωταθλητισµό, αθλητισµό και άθληση.
Εσείς γεννηθήκατε στην Τρίπολη;
Ναι, σ’ αυτό το σπίτι που καθόµαστε τώρα και έφυγα για πρώτη φορά όταν πήγα στρατιώτης το 1955.
Σας έσπρωξε κάποιος προς τον αθλητισµό; Τα πρώτα σας βήµατα που τα κάνατε;
Όχι, τέτοιες πολυτέλειες δεν είχαµε εκείνα τα χρόνια.. Οι περισσότεροι ασχοληθήκαµε αφ’ εαυτού. Όσοι είχαν την όρεξη και το ταλέντο προχωρούσαν.
Πότε ξεκίνησαν οι Παναρκαδικοί Αγώνες;
Προπολεµικά.

Γνωρίζατε κάποια πρόσωπα τα οποία ασχολήθηκαν και στήριξαν αυτούς τους αγώνες;


Τους αγώνες αυτούς τους οργάνωνε πάντοτε ο Άρης Τριπόλεως, ο οποίος είχε και στίβο και ποδόσφαιρο. Στην αρχή δεν ήταν οργανωµένοι στο κοµµάτι του στίβου, αλλά όταν πλησίαζαν οι αγώνες έβρισκαν κάποιους αθλητές και µαζί µε τη συµµετοχή και άλλων Αρκαδικών Συλλόγων γίνονταν. Έτσι βρήκαν και εµένα. Έστειλαν κάποιο χαρτί στον πρόεδρο του χωριού µου, τον Άγιο Κωνσταντίνο το οποίο τότε λεγόταν Ματζαγράς, να λάβει µέρος η Κοινότητα στους Παναρκαδικούς Αγώνες. Θυµάµαι κατεβήκαµε όλα τα παιδιά, παρακινούµενα από κάποιον που είχε µπει στη Γυµναστική Ακαδηµία, τον Ιωάννη Τραχανά, ο οποίος ήταν µαζί µε τον Παρασκευόπουλο, και µας πήρε και πήγαµε σ’ αυτούς τους αγώνες. Να φανταστείτε ότι έκανα το τριπλούν ξυπόλητος.
Πόσα µέτρα πηδήξατε, θυµάστε;
Γύρω στα 12,80-13,00µ., ο δεύτερος πήδαγε στα 9,00µ. Έπεφτα έξω από το σκάµµα.
Οι αγώνες αυτοί που γίνονταν; Υπήρχε τότε το στάδιο;
Όχι. Το στάδιο έγινε το 1959. Οι αγώνες γίνονταν στη στρατώνα, στο γήπεδο του Άρη και µετά στα χωράφια του Μουρτζουκλή. Στο κοµµάτι που λεγόταν γήπεδο των στρατώνων, ήταν κάτι σαν χωράφι όπου το είχαν για να κάνει ο στρατός διάφορες ασκήσεις, γεµάτο κοκκινόχωµα και όταν έβρεχε γινόταν τουλάχιστον δέκα πόντους λάσπη. Μέσα σ’ αυτό παίζαµε. Εκεί πρωτοέπαιξα τερµατοφύλακας σε οργανωµένη οµάδα, στην Ολυµπιάδα. Έπαιξα ξυπόλυτος γιατί δεν µου έβρισκαν παπούτσια στο νούµερό µου, 45-46.Τότε όλοι φορούσαν 41-42 περίπου. Εκεί γίνονταν όλες οι αθλητικές εκδηλώσεις, δεν είχαµε κάτι άλλο.
Κάθε πότε γίνονταν αυτοί οι αγώνες;manolopoylos 1
Κάθε χρόνο, στις 23 Σεπτεµβρίου, στον εορτασµό της Άλωσης της Τριπολιτσάς.
Ποια αθλήµατα γίνονταν τότε;
Τα εµπόδια η σφύρα και το άλµα επί κοντώ, δεν υπήρχαν Ήταν τα αγωνίσµατα δρόµου, οι µεγάλες αποστάσεις και οι ταχύτητες. Στα άλµατα γίνονταν, το ύψος, το τριπλούν και το µήκος. Στις ρίψεις η σφαίρα, ο δίσκος,, το ακόντιο και το λιθάρι, το οποίο ήταν επτά κιλά. Το έχω εδώ απ’ έξω σαν σουβενίρ. Στη λιθοβολία είχα κερδίσει αρκετές φορές.
Πόσα χρόνια παίρνατε µέρος στους Παναρκαδικούς Αγώνες;
Όσο γίνονταν. Το 1957-58 µετονοµάστηκαν σε Κολοκοτρώνεια. Το 1959 τους κάναµε στο στάδιο, ρίξανε και χαλίκι. Με έβαλε τότε ο φίλος µου ο Τάσος Σµυρνιώτης, ο οποίος ήταν αρκετά ενηµερωµένος και καλός φίλαθλος και έλαβα µέρος σε 5-6 αγωνίσµατα.
Υπήρχαν κριτές σ’ αυτούς τους αγώνες;
Υπήρχαν κανονικά. Αργότερα που έγινα Οµοσπονδιακός προπονητής για σαράντα χρόνια, διαπίστωσα ότι σε αυτούς τους αγώνες υπήρχαν αρκετές ελλείψεις. Να σκεφτείτε ο δίσκος δεν ζυγιζόταν ποτέ, έβρισκαν κάποιο δίσκο και κάναµε τη βολή. Το ακόντιο, ήταν ξύλινο και τις περισσότερες φορές στραβό. Μ’ αυτό κάναµε αγώνες. Τη σφαίρα δεν τη ζυγίζαµε, δεν υπήρχε βαλβίδα µε αναστολέα µπροστά για τη µέτρηση. Υπήρχε ένας κύκλος και όλα γίνονταν τυχαία. Στα άλµατα, στο µήκος και στο τριπλούν, εκτός από το ύψος, βάζανε µία γραµµή από ασβέστη. Αυτά σιγά-σιγά εξελίχθηκαν. Οι πιο οργανωµένοι αγώνες έγιναν στο στάδιο, το 1959 µε συµµετοχή πολλών αθλητών απ’ όλη την Πελοπόννησο. Μετά τους Παναρκαδικούς, που µετονοµάστηκαν σε Κολοκοτρώνεια έγιναν οι πρώτοι Παµπελοποννησιακοί, στην Πάτρα, το 1959. Σ’ αυτούς τους αγώνες η βαθµολογία γινόταν κανονικά, η επίβλεψη των µετρήσεων από τους κριτές ήταν αρκετά καλή. Από τότε άρχισαν όλα να γίνονται οργανωµένα.
Θυµάστε κάποιους από τους Συλλόγους που συµµετείχαν;
Ο Άρης, η ΑΕΚ και ο Παναρκαδικός από την Τρίπολη, Από τη Μεγαλόπολη και το Λεωνίδιο κατέβαιναν µεµονωµένοι αρκετοί αθλητές, όπως και από τη Σπάρτη.
Κάποια ονόµατα της εποχής;
Από την Τρίπολη, στους δρόµους, τις ταχύτητες και στα άλµατα, υπήρχαν τρεις-τέσσερις αθλητές, µεταξύ των οποίων και ο Τάσος Σµυρνιώτης µε τον αδερφό του το Σταµάτη. Ο Σταµάτης ήταν από τους κορυφαίους στην Ελλάδα. Είχε λάβει και σε Βαλκανικούς µε διακρίσεις, αλλά δεν συµµετείχε στους δικούς µας. Στις ρίψεις, στο ακόντιο ήταν ο Καχιουτέας από το Λεβίδι, µε καλές επιδόσεις, στη σφυροβολία υπήρχε ο Τσούντρης, και κάποιος άλλος από τα Πηγαδάκια που δεν θυµάµαι το όνοµά του. Το αγώνισµα της σφυροβολίας τότε δεν γινόταν. Για πρώτη φορά µπήκε στους Παµπελοποννησιακούς, στην Πάτρα,. Άλλους αθλητές µε αξιόλογες επιδόσεις δεν θυµάµαι, αλλά αυτό που µπορώ να πω είναι ότι η προετοιµασία όλων των αθλητών ήταν τρεις-τέσσερις προπονήσεις.. Είχα κερδίσει και στους µαθητικούς-σχολικούς αγώνες, των Γυµνασίων, στους οποίους υπήρχαν αξιόλογα ονόµατα. Μεταξύ αυτών µπορώ να θυµηθώ κάποιον Καρβελά από την Τεγέα, ήταν καλός στο άλµα εις ύψος, τον Κώστα ∆ηµητρόπουλο ο οποίος έχει φύγει από τη ζωή, το Σωτήρη Μανιάτη στους δρόµους, ο οποίος έχει φύγει και αυτός, επίσης υπήρχε και κάποιος λιθοβόλος από την Τεγέα νοµίζω.
Υπήρχαν και κάποια παιδιά από εδώ, αλλά δε θυµάµαι τα ονόµατά τους γιατί είχα φύγει για την Αθήνα το 1958, για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος είχε στείλει ανθρώπους στην Πάτρα. Με είδανε και µε πήρανε. Εκεί έµεινα έως το 2008.Ως αθλητής του Παναθηναικού από το 1958-1968 είχα καλές διακρίσεις στη δισκοβολία και στη σφυροβολία, ακόµη και στα άλµατα.
Οι σχολικοί κάθε πότε γίνονταν;
Στις γυµναστικές επιδείξεις, κάθε χρόνο. Από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου, από το 1945-46 δηλαδή γίνονταν στο τέλος της χρονιάς, τον Μάιο. Γίνονταν στην Ακαδηµία.
Πριν τη δική σας εποχή, υπήρχε κλασικός αθλητισµός στην Αρκαδία;
Πάντα υπήρχε κλασικός αθλητισµός και προπολεµικά. Υπήρχαν και τότε πολύ αξιόλογοι αθλητές, όπως ο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος έπαιζε και τερµατοφύλακας στον Άρη Τριπόλεως, γιος παλιού µπακάλη, καταγόταν από τις Ρίζες Τεγέας. Οι Ρίζες είχαν βγάλει καλούς αθλητές, όπως τον Καρβελά που αναφέραµε προηγουµένως στο άλµα εις ύψος και γενικότερα στα άλµατα, τον Μπούη και αυτόν στο άλµα εις ύψος και προπολεµικά κάποιον Παρασκευόπουλο που έριχνε πολύ καλό ακόντιο, είχε και διακρίσεις,. Εδώ να µου επιτρέψετε να αναφέρω και τον πατέρα µου, ο οποίος είχε κερδίσει σε τοπικούς περιφερειακούς που έγιναν εδώ, στην Τρίπολη, στη δισκοβολία, το 1922, Είχε κερδίσει ακόµη και στην σφαιροβολία και στο τριπλούν.
Άρα έχετε µεγάλη ιστορία στον αθλητισµό.
Κάποιο γονίδιο υπάρχει. Σε κάποιους Παναρκαδικούς αγώνες που έγιναν τότε, και κατεβήκαµε να διεκδικήσουµε βαθµολογία, εγώ και τα δύο µου αδέρφια λάβαµε µέρος στο άλµα εις ύψος και βγήκαµε 1ος, 2ος και 3ος. Το ωραίο ήταν ότι ο µικρότερος ήρθε πρώτος, εγώ δεύτερος και ο µεγάλος τρίτος.
Τα ονόµατά τους;
Ο Κώστας, ο οποίος πήγε στην Αυστραλία, µετά εγώ, και στη συνέχεια ο Χαρίλης. Αναζητούσαν τον πατέρα µου τότε για κάνει την απονοµή, δεν ήταν εύκολο όµως γιατί τότε οι γονείς δεν παρακολουθούσαν τα παιδιά τους και αυτό µας έµεινε σαν παράπονο να µη µας στεφανώσει και τους τρεις ο πατέρας µας. Πάντα, µέχρι και στο Πεκίνο το 2008, η σκέψη µου γύριζε πάντα εκεί. Στους άλλους αγώνες που γίνονταν εδώ, είχα κερδίσει µε πολλούς άλλους Τριπολιτσιώτες, τις πρώτες θέσεις στους περιφερειακούς αγώνες. Πήγαµε στο Πανελλήνιο Μαθητικό Πρωτάθληµα, το 1949, στην Αθήνα, στο Καλλιµάρµαρο, και κερδίσαµε πολλές θέσεις, εγώ στο τριπλούν ήρθα δεύτερος. Ήταν και άλλοι αθλητές από την Τρίπολη όπως, ο Μανιάτης, ο Βλασόπουλος, ο Κωστάκης ∆ηµητρόπουλος, και ο Παπαδηµητρίου, (παπαγάλος που τον λέγαµε), στη σκυταλοδροµία. Σ’ αυτούς τους αγώνες πήδηξα ξυπόλυτος και µε πλησίασε κάποιος και µου λέει «παιδάκι µου ξυπόλυτος πηδάς; δεν έχεις παπούτσια». Εγώ είχα κάτι παπούτσια που µας τα είχε δώσει η «unrra» η οποία ήταν τότε η βοήθεια από την Αµερική και αυτά ήταν άρβυλα. Όχι τέτοια, µου λέει, αθλητικά δεν έχεις. Το στάδιο ήταν πλήρες, µέσα στους επισήµους ήταν και ο βασιλιάς ο Παύλος. Μετά από δέκα χρόνια που βρέθηκα στον Παναθηναϊκό, αυτός που µου είχε κάνει την επισήµανση ότι ήµουν ξυπόλυτος, µε πλησίασε και µου είπε «ρε παιδάκι µου θυµάµαι ένα λεπτό, ψηλό παιδί από την Τρίπολη που είχε πάρει τη δεύτερη θέση, αλλά πήδαγε ξυπόλητος». Και του είπα ότι ήµουν εγώ και ενθουσιάστηκε. Αυτός λεγόταν Παλαµιώτης, είχε κερδίσει τέσσερις φορές το τριπλούν στους Βαλκανικούς, µεγάλη φίρµα. Όλα αυτά έχουν µείνει µέσα µου. Όσο για άλλους αθλητές της περιοχής µας, υπήρχαν αρκετοί, οι οποίοι είχαν κάνει µεγάλες επιδόσεις µε τη φροντίδα πάντα του Τάσου του Σµυρνιώτη. Ο Τάσος µπορούσε και έβγαζε κάποιους αθλητές σε πανελλήνιο επίπεδο εκείνες τις δεκαετίες στον Αρκαδικό, ο οποίος µετά ονοµάστηκε ΓΣΑ. Οι άλλοι Σύλλογοι δεν είχαν σχεδόν τίποτε από στίβο.
Γίνονταν και παλαιστικοί αγώνες τότε στην Τρίπολη;
Πολλοί. Τότε όλους τους παλαιστές τους είχαµε σαν θεούς. Γίνονταν αγώνες στην Πλατεία Άρεως. Υπήρχε ένα οικόπεδο που το λέγανε Έσπερος, ο κινηµατογράφος και εκεί γίνονταν πολλοί αγώνες και εκεί που είναι τώρα ο Απόλλωνας ήταν θερινοί κινηµατογράφοι και γίνονταν µεγάλοι παλαιστικοί αγώνες, στους οποίους είχαν έρθει ονόµατα όπως ο Καµπαφλής, ο Παπαλαζάρου.Ο κόσµος είχε παρασυρθεί και τους θεωρούσε θεούς όλους αυτούς τους παλαιστές. Μάλιστα τον Καµπαφλή έτυχε να τον έχω δάσκαλο στο Ζίου Ζίτσου, όταν πήγα στους καταδροµείς στα ΛΟΚ, σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός, και στη συνέχεια τον βρήκα το 1967-68.Είχε τελειώσει, είχε κάνει πολλούς αγώνες στην ελευθέρα πάλη, µε πολλές διακρίσεις, αλλά από λεφτά τίποτα. Κάποια στιγµή που τον συνάντησα στο δρόµο µου λέει «πάω να καταθέσω κάποια λεφτά στην τράπεζα, τόσα χρόνια πάλευα, είχα σπάσει χέρια, δεν είχα βγάλει µία, τώρα τραγουδάω µε τη φουστανέλα και µε πληρώνουν από πάνω».
Η πρώτη µου δεκαετία ήταν το 1946-47 έως το 1957. Σ’ αυτό το διάστηµα έκανα τοπικό αθλητισµό και στη συνέχεια έπαιζα και ποδόσφαιρο, αλλά και µπάσκετ.Είχα παίξει και στο Σπόρτινγκ, εκεί γράφτηκα το 1951-52, έπαιξα δυο-τρεις αγώνες αλλά δεν µε ενθουσίαζε να πηγαινοέρχοµαι Αθήνα-Τρίπολη συνέχεια. Το ύψος µου για την εποχή ήταν µεγάλο. Τη δεύτερη δεκαετία, από 1955-56 που απολύθηκα από το στρατό ασχολήθηκα µε τον στίβο µόνο. Βρέθηκε και µε συµβούλεψε ο Σταµάτης Σµυρνιώτης, ο οποίος ήταν µεγαλύτερός µου επτά-οκτώ χρόνια και κάποιος άλλος γυµναστής από την Τρίπολη και µου είπαν να κάνω ένα µόνο αγώνισµα. Έτσι ασχολήθηκα µε τη δισκοβολία. Επειδή δεν υπήρχε στάδιο για να προετοιµάζοµαι, έφτιαξα ένα γυµναστήριο, στο Ηρώο απέναντι, στου Ματζαγρά, το 1956-57.Εκεί έκανα µονόζυγο, βάρη από τσιµέντο και άρχισα να γυµνάζοµαι και να ρίχνω δίσκο µε κάτι πέτρες. Τότε πέρασε ο Σταµάτης ο Σµυρνιώτης, έκανε βόλτα µε ένα ποδήλατο, µε είδε που είχα φτιάξει ένα δίσκο µόνος µου και µου λέει θα σου δώσω εγώ ένα δίσκο. Μου έδωσε ένα µεταλλικό δίσκο, τον οποίο έχω στο αρχείο µου. Όλα τα έκανα µόνο µε το ένστικτο, χωρίς επίβλεψη, χωρίς κάποιος να µου πει πώς να αθληθώ. Κάποιοι στο χωριό µου έκαναν και παρατήρηση ότι χάλαγα τα δένδρα, ακόµα και ο παπάς. Έτσι εγώ πήγαινα τα βράδια. Οι γείτονες άκουγαν θόρυβο και φοβόντουσαν ότι κάτι γίνεται στο νεκροταφείο. Αυτά τα θυµούνται άνθρωποι πάνω από 78 χρονών. Στην τρίτη µου δεκαετία µε πήρε ο Παναθηναϊκός. Εκεί διακρίθηκα στη δισκοβολία, στη σφύρα, και στη σφαίρα. Ο Παναθηναϊκός µου συµπαραστάθηκε πάρα πολύ, ήταν ο Σύλλογος που µε βοήθησε και βρήκα δουλειά, µπήκα στο Υπουργείο Κυβερνήσεως, στη Γραµµατεία Τύπου και Πληροφοριών, που υπάγεται και ο στίβος, γενικότερα, και έµεινα εκεί πενήντα χρόνια. Σαν προπονητής άρχισα το 1968. Τελευταία µου συµµετοχή σαν αθλητής στη δισκοβολία ήταν στη Θεσσαλονίκη. Είχα πάρει την τρίτη θέση. Το ρεκόρ µου ήταν το 52,30µ. µε µπροστά πάντα τον Κουνάδη, ο οποίος είχε κάνει µεγάλες επιδόσεις για την εποχή εκείνη, το παγκόσµιο ρεκόρ ήταν γύρω στα 58µ. και αυτός είχε 56µ. Στους Βαλκανικούς που έγιναν στην Αθήνα πήρα την τρίτη θέση και µετά το 1968 πήγα στη Σχολή Προπονητών Στίβου και στη συνέχεια βγήκα σαν προπονητής στον Παναθηναϊκό Μετά από 5-10 χρόνια που έβγαλα κάποιους αξιόλογους αθλητές έγινα οµοσπονδιακός προπονητής στις ρίψεις, δίσκο, σφαίρα, ακόντια, σφύρα. Στη σφύρα, παρόλο που δεν ήµουν µεγάλος σφυροβόλος, έβγαλα πολλούς αθλητές. Το ρεκόρ µου ήταν το 52,30µ. µε µπροστά πάντα τον Κουνάδη, ο οποίος είχε κάνει µεγάλες επιδόσεις για την εποχή εκείνη, το παγκόσµιο ρεκόρ ήταν γύρω στα 58µ. και αυτός είχε 56µ. Στους Βαλκανικούς που έγιναν στην Αθήνα πήρα την τρίτη θέση και µετά το 1968 πήγα στη Σχολή Προπονητών Στίβου και στη συνέχεια βγήκα σαν προπονητής στον Παναθηναϊκό Μετά από 5-10 χρόνια που έβγαλα κάποιους αξιόλογους αθλητές έγινα οµοσπονδιακός προπονητής στις ρίψεις, δίσκο, σφαίρα, ακόντια, σφύρα. Στη σφύρα, παρόλο που δεν ήµουν µεγάλος σφυροβόλος, έβγαλα πολλούς αθλητές.

Κάποια ονόµατα που ξεχώρισαν;
Ο Πολυχρονίου, που είχε ρίξει 80,50µ. και είχε σαρώσει την εποχή εκείνη. Υπήρξε εποχή που είχαµε το πανελλήνιο ρεκόρ στη σφύρα παίδων, εφήβων, ανδρών, γυναικών και η τελευταία αθλήτριά µου που έλαβε µέρος στους Ολυµπιακούς Αγώνες του 2004, στην Αθήνα, πήρε την όγδοη θέση. Ήταν η Παπαγεωργίου, που είχε ρίξει 79µ., πολύ καλή επίδοση. Είχα την Αρετή Αµπατζή στη δισκοβολία µε µεγάλες επιδόσεις, 63,20µ., είχε πάρει τρίτη θέση στους Πανευρωπαϊκούς, και η Αλεξάνδρα το ίδιο, Μεσογειακούς, Βαλκανικούς, Πανευρωπαϊκούς και παγκόσµιους αγώνες. Είχα πάντα αθλητές και στους Ολυµπιακούς από το 1996 στην Ατλάντα, το 2000 στο Σίδνευ, το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο. Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια είχα Πανελλήνια ρεκόρ στη σφυροβολία γυναικών και ανδρών.Ακόµη και στη δισκοβολία είχα αθλητές που είχαν ρίξει 60µ. Ο πρώτος που είχε περάσει το ρεκόρ του Κουνάδη από το 1956 ήταν ο Τσιάρας, δικός µου αθλητής, που τον είχα πάρει µε 43µ., είχε έρθει από τα Τρίκαλα και έφτασε στα 60µ., το 1971-72. Στον ακοντισµό ανδρών έτυχε να πάρω τις τρεις πρώτες θέσεις. Με πρώτο το Μυλωνά, δεύτερο έναν από την Κύπρο, δεν θυµάµαι το όνοµά του, και τρίτο τον Παπαδηµητρίου. Και άλλοι πολλοί. Ήταν πάρα πολλοί οι αθλητές που πέρασαν από κοντά µου. Τους έπαιρνα από 8 χρονών, είχαµε σαρώσει όλα τα πρωταθλήµατα. ∆εν βρίσκαµε αντίπαλο για να ρίχνει αυτές τις επιδόσεις στις ηλικίες αυτές. Και ο Γιωργάκης ο Παπαδόπουλος. Όλοι αυτοί οι αθλητές, το καλό ήταν ότι τους είχα από παµπαίδες, παίδες, έφηβους και άνδρες. Μέχρι τους Ολυµπιακούς, έµεναν δίπλα µου. Όταν ήρθε ο Πολυχρονίου και του είπα εσένα θα σε φτάσω µέχρι Ολυµπιακούς και µετά θα σταµατήσω σαν προπονητής, δεν ήξερε τους Ολυµπιακούς Αγώνες και τι είναι η σφύρα καλά-καλά και έγινε σφυροβόλος. Πήγαµε µαζί στην Ατλάντα, µετά σταµάτησε αυτός, είχε κάποιους τραυµατισµούς. Το 2008 σταµάτησα και εγώ , είχα βάλει σαν όριο την ηλικία, δεν άντεχα πια. Έβλεπα ότι από εκεί και µετά δεν θα µπορούσα να βοηθώ τους αθλητές µου να φτάνουν αυτές τις επιδόσεις.
Μετά από τόσα χρόνια, µια ζωή στον αθλητισµό, αθλείστε;
Βεβαίως. Τώρα κάτω ήµουν και έκανα προπόνηση. Κάµψεις, άρσεις, βάρη. Μου είναι βίωµα, γιατί µέσα σ’ όλες αυτές τις δεκαετίες για µένα ο αθλητισµός είναι θρησκεία.Ο υψηλός πρωταθλητισµός άρχισε να µε προβληµατίζει, δεν τον συνέχισα για µετάλλια, διότι η δική µου προπόνηση ήταν κλασική, καθιερωµένη και παραδοσιακή. Όταν άρχισε η φαρµακευτική προπόνηση, έβαλα ένα τοίχος και υπήρχε διαχωρισµός. Ήρθε κάποιος που έφερε αυτό το είδος προπόνησης από το εξωτερικό, µε πλησίασε και µου είπε, «έχεις στα χέρια σου χρυσάφι», εννοούσε τους αθλητές µου οι οποίοι είχαν κερδίσει µεσογειακούς, πανευρωπαϊκούς, παγκόσµιους αγώνες, «αλλά δεν έχεις πάρει Ολυµπιακό µετάλλιο, γιατί δεν κάνεις αυτό το πραγµατάκι να πέσεις σ’ αυτή την περίπτωση». Του λέω «δεν το κάνω αυτό ποτέ.» Στους Μεσογειακούς το 2003 στην Αλµερία, στην Ισπανία ,βρέθηκε µαζί µας κάποιος πρώην πρόεδρος της ΕΠΣ. Με πλησίασε κάποια στιγµή που έτρωγα µε τη γυναίκα µου και µου λέει «τι γίνεται µε εσένα, δε βλέπεις ότι είσαι σε έναν πόλεµο, όλοι έχουν ατοµικά όπλα κι εσύ έχεις αρµατωθεί σαν τον πατριώτη σου τον Κολοκοτρώνη µε τη χατζάρα και µπαίνεις µέσα να τους καθαρίσεις όλους; Που πάς;» Τι εννοούσε; Ότι έπρεπε να χρησιµοποιήσω τα όπλα αυτά, τα ατοµικά και τα πυρηνικά για να γίνω σαν τους άλλους. Ε, δεν το έκανα ποτέ και νοµίζω ότι αυτό µε ελαφρώνει και µε κάνει να είµαι περήφανος . Ακόµη και τώρα µε παίρνουν γονείς και αθλητές µου παλιοί και µου λένε τα καλύτερα λόγια. Αυτό για µένα λέει πολλά.
∆υστυχώς ο αθλητισµός µε το ντόπινγκ είναι η κατάρα του αθλητισµού µας σήµερα.
Το θέµα του ντόπινγκ είναι πολύ παλιά ιστορία; Τότε είχατε κάποια µορφή φαρµακευτικής αγωγής που ντοπάρονταν οι αθλητές; Πότε µπήκε στη ζωή του αθλητή;
Άρχισε γύρω στο 1960-62-65, κάπου εκεί ακούσαµε πρώτη φορά ότι οι Ρώσοι και οι Ανατολικογερµανοί έκαναν χρήση φαρµακευτικών ουσιών.Μάλιστα θυµάµαι ότι κάποιος από τους προπονητές µας προσπάθησε να µας δώσει ένα γάλα που λεγόταν «κοµπλάν» κι εγώ φοβήθηκα να το πάρω, γιατί νόµιζα ότι ήταν αναβολικό. Μιλάµε για την εποχή 1961-1962. Υπήρχαν πολλοί αθλητές που άρχισαν να κάνουν χρήση αυτών των ουσιών µε τα γνωστά αποτελέσµατα. Πρώτα άρχισαν οι Ανατολικογερµανοί, οι Ρώσοι και στη συνέχεια οι Αµερικάνοι. Αυτό κάνει κακό όχι µόνο στην υγεία αλλά και στην ψυχολογία των αθλητών. Μέσα από όλους αυτούς τους µεγάλους αθλητές έχουν πεθάνει πάρα πολλοί ,που ίσως δεν τους έχετε αντιληφθεί εσείς.Εγώ λόγω της δουλειάς µου έχω δει πολλά. Νοµίζουν ότι δεν θα πάθουν ζηµιά από τη χρήση τους. Η χρήση των αναβολικών έχει βαθµίδες. Αρχίζει µε απλή χρήση, µετά µεγαλύτερη και µετά µεγάλη κατάχρηση. Μεγάλη κατάχρηση και ανεξέλεγκτη.. Η χρήση αναβολικών εάν δεν οδηγήσει σε θάνατο ,θα έχει σίγουρα κάποιες παρενέργειες στη ζωή του αθλητή. Ακόµη και να µην είναι µεγάλη η χρήση, µακροχρόνια σίγουρα θα επηρεαστεί.
Στον παγκόσµιο πρωταθλητισµό σε τι ποσοστό πιστεύετε ότι τη σηµερινή κάνει χρήση αυτών των ουσιών;
Τη χρήση αυτών των ουσιών την κάνουν µεγάλοι αθλητές, πρωταθλητές. ∆εν µπορεί ένας µικρός αθλητής να κάνει χρήση απαγορευµένων ουσιών και να γίνει µεγάλος πρωταθλητής. Πιστεύω ότι είναι το 99% το ποσοστό που κάνει χρήση ουσιών. ∆εν γίνεται να κάνει διάκριση και να πάρει µετάλλια χωρίς να κάνει χρήση. Έχει µπει και το οικονοµικό συµφέρον. Τα παιδιά αυτά παρασύρονται, µε την ιδέα ότι θα γίνουν µεγάλοι πρωταθλητές και την πατάνε.
Προσωπικές σας επιδόσεις εκτός Ελλάδος είχατε;
Σαν αθλητής όχι, δεν είχα. Γιατί ήταν οι συνθήκες και οι εποχές τέτοιες που δεν µπορούσαµε. Και όταν έφτασε η στιγµή να κάνω το µεγάλο άλµα, δηλαδή να φύγω από την κλασική προπόνηση, µε πλησίασαν και µου είπαν να κάνω κι εγώ χρήση ουσιών αλλά το απέφυγα.
Στην οικογένειά σας µου είπατε προηγουµένως ότι ο σπόρος του αθλητισµού είχε πέσει από τον πατέρα σας.
Βέβαια, έχω και τα µετάλλιά του, κι αυτός ξυπόλυτος.
Εσείς βέβαια ασχοληθήκατε αργότερα µε όλη αυτή τη µεγάλη πορεία που είχατε στον αθλητισµό, τα παιδιά σας ασχολήθηκαν µε τον αθλητισµό; Υπήρχε συνέχεια;
Ναι, έχω δύο παιδιά , ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το αγόρι ήρθε στον στίβο από πέντε χρονών, έπαιξε και µπάσκετ µέχρι τα 15 του, ήταν πολύ καλός µαθητής, ασχολήθηκε µε το ακόντιο, και όταν έφτασε η στιγµή να αποφασίσει για τον εαυτό του, είχε δει τον Γκατσούδη και µου λέει «βλέπω ότι έρχονται από όλη την Ελλάδα σε εσένα και θέλουν να γίνουν πρωταθλητές, για εµένα τι γνώµη έχεις θα µπορέσω να φτάσω σε αυτό το επίπεδο;» ∆εν του είπα όχι, τον κοίταξα και µου λέει «φτάνει, µην µου απαντήσεις.» Κατάλαβε ότι δεν θα γίνει ποτέ τύπου Γκατσούδη και σταµάτησε. Σπούδασε, και πήγε καλά στη ζωή του, τώρα είναι 45 χρονών, έχει την οικογένειά του, όλα καλά.
Εγγόνια έχετε;
Τέσσερα.
Ασχολούνται µε τον αθλητισµό;
Παίζουν λίγο µπάσκετ, ποδόσφαιρο, όπως όλα τα παιδάκια. Κι αυτό το παιχνίδι είναι αθλητισµός. Όλοι οι αθλητές που διακρίθηκαν κάπως έτσι ήρθαν σε εµένα. Εγώ είχα τη διορατικότητα και έβλεπα ότι κάποιοι θα προχωρήσουν. Κάποτε είχα µια κοπέλα που έκανε σφαίρα από την Κύπρο, πρωταθλήτρια, και έναν άλλον Παπαδόπουλο στη σφύρα. Αυτοί µέσα σ’ όλο αυτό το κλίµα παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά και µετά από κάποια χρόνια συναντηθήκαµε και µου λέει η µάνα να πάρω το γιό της να τον κάνω αθλητή. Της είπα να µου τον φέρει όταν θα γίνει 11 χρονών. Όταν πέρασαν πέντε χρόνια είδα να έρχεται µία µητέρα µέσα στις ρίψεις στο Ολυµπιακό Στάδιο και έφερνε ένα παιδάκι .Ήταν αυτή και µου είπε «πάρτον». Σας πληροφορώ ότι αυτό το παιδί στα 14 είχε καταρρίψει όλα τα παγκόσµια ρεκόρ στη σφύρα, στην κατηγορία του. Τώρα είναι 30 χρονών και µε πήρε τηλέφωνο να έρθει εδώ στην Τρίπολη να µε δει για να µου γνωρίσει την κοπέλα που θέλει να παντρευτεί και µου είπε ότι αν δεν την εγκρίνω δεν θα την παντρευτεί. Θέλω να σας πω ότι οι σχέσεις µε τα παιδιά τα οποία πέρασαν από κοντά µου είναι άριστες, και σαν προπονητής και σαν παιδαγωγός.
Αθλητισµός ή πρωταθλητισµός ;
Αν µε ρωτήσει βέβαια κάποιος για το παιδί του να κάνει υψηλό πρωταθλητισµό, θα του πω ορθά κοφτά όχι. Πρωταθλητής είναι κι αυτός που κερδίζει και στη γειτονιά του, στην πόλη του και να ξέρει ο καθένας µέχρι ποιο επίπεδο µπορεί να φτάσει µε τις φυσικές του δυνατότητες.
Απ’ ότι γνωρίζω όλοι αυτοί που ασχολούνται µε τον Αθλητισµό σας αποκαλούν δάσκαλο. Σας τιµά αυτό ;
Για να πάρεις τον τίτλο του δασκάλου δεν είναι εύκολο πράγµα. ∆άσκαλο µε ανεβάζουν, δάσκαλο µε κατεβάζουν. Το να µου λέει ο Κουκοδήµος, «δάσκαλε σε προσκυνώ, σε σέβοµαι.» είναι µεγάλη τιµή για µένα. Όταν ήταν υφυπουργός Αθλητισµού ο Κουκοδήµος του ζήτησα να µου στείλει όργανα για το στάδιο της Τρίπολης γιατί η αίθουσα δεν είχε τίποτα µέσα. Αύριο κιόλας µου απάντησε . Έδωσε εντολή στην Οµοσπονδία, στην Επιτροπή Ολυµπιακών Αγώνων και τους λέει ότι αυτά τα όργανα ύστερα από απόφαση της Γραµµατείας Αθλητισµού να πάνε στην Τρίπολη.. Ειδοποίησα και ήρθε φορτηγό αυτοκίνητο από εδώ την Τρίπολη
Κάποιο παράπονο έχετε ;
Έχω κάποιο µικρό παράπονο. Όλες αυτές οι προσπάθειες, οι ενέργειες, οι προσφορές µας, στον αθλητισµό της Αρκαδίας που πάνε; Τι έγινε; Βλέπεις κάτι; Εκτός από εσάς και κάποιους άλλους δηµοσιογράφους, τίποτα.
Ξεχασµένος ο Μανωλόπουλος;
Όταν βλέπεις αυτή την προσφορά και όταν φτιάχνουµε πριν από τους Ολυµπιακούς Αγώνες το βοηθητικό, πίσω, που είναι για τις ρίψεις µε χίλιες δυο προσπάθειες και µε πιέσεις στους δηµάρχους και στη Γραµµατεία Αθλητισµού, και έχω προσφέρει τόσα στην πατρίδα µου, αυτή που αγαπάω, που την έχω µέσα στην ψυχή µου, εκεί που ξεκίνησα, που γεννήθηκα, εκεί που είδα τον ήλιο και άρχισα να προσφέρω στον αθλητισµό κοντά µισό αιώνα. Λοιπόν, ποιο είναι το αποτέλεσµα;
Την αίθουσα βαρών, την έφτιαξα πίσω. Αν ρωτήσεις κάποιον ξέρει κανείς τίποτα; Όχι. Τι θα κερδίσεις; Αυτή είναι η ικανοποίηση του ανθρώπου που ασχολείται µε τον αθλητισµό. Με ανιδιοτέλεια και µε µεγάλο πάθος να µπορέσει να κάνει τα παιδιά και τη νεολαία να ασχοληθούν µε τον αθλητισµό. Υπέρτατο πράγµα ο αθλητισµός.
Κύριε Μανωλόπουλε, αισθάνοµαι ότι έχω µπροστά µου σήµερα ένα ανοιχτό βιβλίο του Αρκαδικού και Ελληνικού αθλητισµού, το οποίο έχει τόσες πολλές σελίδες που δεν προλαβαίνω να το διαβάσω σήµερα. Χάρηκα πάρα πολύ που σας γνώρισα, εντυπωσιάστηκα µε όλα αυτά τα οποία µου είπατε, γνώρισα έναν άνθρωπο, έναν αθλητή, έναν Αρκά γνήσιο, ο οποίος ενδιαφέρθηκε για το γνήσιο αθλητισµό παρά για τον νοσηρό πρωταθλητισµό..
Πολύ σύντοµα θα έρθω να σας ξαναβρώ.
Πολύ ευχαρίστως. Όταν µιλάω για αθλητισµό, να ξέρεις αγαπητέ φίλε, είµαι ατέλειωτος, είναι πολλές οι δεκαετίες, 65-70 χρόνια στον αθλητισµό. ∆εν ήµουν σαν διάττοντας αστέρας, µία µεγάλη επίδοση και µετά χάθηκα, ήµουν συνέχεια, 65 χρόνια στον αθλητισµό.
Εγώ θέλω την επόµενη φορά που θα έρθω να µιλήσουµε για την πορεία σας στο ποδόσφαιρο του Αστέρα Τρίπολης, τα χρόνια που ζήσατε στον Αστέρα, ως τερµατοφύλακας, να µας πείτε πράγµατα και καταστάσεις της εποχής σας. Θα κάνουµε ένα ξεχωριστό κοµµάτι και για τον Αστέρα.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Κι εγώ σας ευχαριστώ. Με συγκινήσατε και µε το ενδιαφέρον που δείξατε.
Εις το επανειδίν.

Επιµέλεια - σύνταξη ∆ηµήτρης Γιαννακούρας

Αφήστε τα σχόλια σας

Δημοσίευσε ένα σχόλιο σαν επισκέπτης

0
  • Δεν βρέθηκαν σχόλια
Κατηγορία: