ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει νοήμων Έλλην, ο οποίος να μην πιστεύει ότι τις διαχρονικές γεωπολιτικές εξελίξεις στην Πατρίδα μας τις υποκινούσαν πάντοτε, ελέγχοντάς τες οι ΗΠΑ. Θεωρώντας την Ελλάδα κομβικό και στρατηγικό σημείο στον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής της λεκάνης της Μεσογείου από τους ίδιους, αλλά και στην επιτήρηση της εταίρας υπερδύναμης, της Ρωσίας. Γι΄ αυτό, ειδικότερα τις τελευταίες δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, φρόντισαν να επιλέγουν τα καταλληλότερα πολιτικά πρόσωπα για να ηγούνται των ελληνικών κυβερνήσεων. Τα οποία είχαν “εκπαιδευθεί” κατάλληλα από τους Αμερικανούς, προκειμένου να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Που σύμφωνα με την εκάστοτε πολιτική κατάσταση και τις Παγκόσμιες εξελίξεις, διαμόρφωναν και τον πολιτικό τους λόγο, προκειμένου να εξαπατούν τον ελληνικό λαό και να υφαρπάζουν την ψήφο του, “δημοκρατικότατα”.
Ενίοτε – όταν επιβαλλόταν – αυτός ο πολιτικός λόγος ήταν εξόχως αντιαμερικανικός.

Όμως, ότι λάμπει δεν είναι χρυσός!!

Από το 1966 “προετοίμαζαν” τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Του Δημήτρη Γιαννακούρα

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος

Το μήνυμα της Ανάστασης είναι αυτό που καθοδηγεί και στηρίζει για πολλούς αιώνες τον Ελληνισμό. Ας το ενστερνιστούμε και τώρα ο καθένας μας ξεχωριστά, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, στην ατομική, κοινωνική πολιτική και εθνική μας ζωή. Ας αναστήσουμε αξίες και πρότυπα ζωής

Αυτόν τον πραγματικά μέγα άντρα, «τον προικισμένο, κατά τον Κων/νο Δούμα ,
με φυσική ευστροφία πνεύματος, που έλαμπε όχι μόνον με την επιμέλεια, αλλά
και με τη σεμνότητα του βίου και την ευλάβεια στην Εκκλησία» και του οποίου
το έργο δεν έχει ακόμα, πλήρως, αποτιμηθεί, πολέμησαν πολλοί και εξακολουθούν
να τον πολεμούν και σήμερα.
Η προσωπικότητά του εξέπεμπε και συνεχίζει ,και μετά το μαρτυρικό του θάνατο, να εκπέμπει εκτυφλωτικό φως, άκρως επικίνδυνο, για αυτούς τους άσπονδους εχθρούς του. Τo όνομά του ! Οι ευεργεσίες του ! Η προσφορά του στο Γένος ! Η εθελουσία θυσία του ! Δεν λεει τίποτε γι΄ αυτούς. Το ό,τι «οι Σμυρναίοι ομόφωνα ομολογούν ότι ήταν σεμνός το ήθος, λιτός την δίαιτα, ταπεινός την στολή, ζηλωτής της πίστεως, δραστηριότατος εις όλα τα έργα του». Το ό, τι έζησε «ως απλός μοναχός, συναγωνιζόμενος τους λοιπούς πατέρες στις νηστείες, προσευχές κι αγρυπνίες..». Δεν λέει τίποτε γι΄ αυτούς .
Το ό,τι το Γένος μας, με την εκεί παρουσία του, είδε φως μέγα, αφού φρόντισε για :

Τότε πορευθεῖς εἶς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πρός τούς ἀρχιερεῖς, εἶπε· Τί θέλετε μοι δοῦναι, κἀγῶ ὑμίν παραδώσω αὐτόν; Οἱ δέ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια· καί ἀπό τότε ἐζήτει εὐκαιρίαν ἴνα αὐτόν παραδῷ.
Ματθαίος, 26:14-16

Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει ότι το Μεγάλο Συνέδριο των Εβραίων κατέβαλε στον Ιούδα Ισκαριώτη το ποσό των τριάκοντα (30) αργυρίων με τη συμφωνία να τους παραδώσει τον Ιησού.
Ο όρος αργύρια αναφέρεται σε αργυρά νομίσματα της εποχής αυτής 33/34μ.Χ. και το κείμενο δε δίνει περισσότερα στοιχεία για το είδος αυτών. Αυτή την εποχή τα αργυρά νομίσματα που κυκλοφορούν στον Ρωμαϊκό κόσμο ήταν πολλά. Το ρωμαϊκό αργυρό νόμισμα το δηνάριο (Denarius) υπήρχε από την εποχή της Δημοκρατίας περίπου το 211 π.Χ. μαζί με τις υποδιαιρέσεις του. Το 23 π.Χ. αποτέλεσε αντικείμενο της μεταρρύθμισης και της αλλαγής της νομισματικής πολιτικής από τον Αύγουστο (27 π.Χ. – 14 μ.Χ.). Η μεταρρύθμιση επεκτάθηκε και στην κυκλοφορία χρυσού και μπρούντζινου νομίσματος. Οι κύριες υποδιαιρέσεις του ήταν το quinarius & sesterius. Αρχικά κόβονταν στο νομισματοκοπείο της Ρώμης, μετά επεκτάθηκαν σ’ αυτά της Ιταλίας και Σικελίας και από το 50 π.Χ. σε νομισματοκοπεία ολόκληρης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ευκολία κοπής και το πλήθος των νομισματοκοπείων εξασφάλιζε την εύκολη διάχυση των δηναρίων και τη μεγάλη κυκλοφορία σ’ όλο το γνωστό κόσμο.
Κατά τους χρόνους κυκλοφορίας δέχθηκε πολλές τροποποιήσεις, κυρίως στην περιεκτικότητα σε άργυρο (Αg) και ενώ αρχικά είχε βάρος 3,9 γρ. και καθαρότητα 95% σε ‘Αργυρο (Ag) κατέληξε στα μέσα του 2ου – 3ου μ.Χ. αιώνα η περιεκτικότητα σε Άργυρο (Αg) να περιορίζεται στο 5%. Την εποχή αυτή ο τρόπος κατασκευής των αργυρών νομισμάτων ήταν ο παραδοσιακός. Το νόμισμα ήταν ουσιαστικά ένα κράμα από δύο στοιχεία, τον Άργυρο (Ag) και το Χαλκό (Cu). Γενικά το νόμισμα, για τη Ρωμαϊκή εποχή, απετέλεσε κύριο μέσο δημοσιονομικής πολιτικής, είτε νοθεύοντας το είτε υποτιμώντας την ονομαστική του αξία. Οι τεχνολογικές αλλαγές δεν οφείλονται μόνο σε τεχνικούς λόγους αλλά επίσης και σε κοινωνικούς και οικονομικούς περιορισμούς. Έτσι τον 3ο μ.Χ. αιώνα το κράμα για την κατασκευή των νομισμάτων περιελάμβανε περισσότερα από δύο (2) μέταλλα, συνολικά ήταν τέσσερα, ο Άργυρος, ο Χαλκός, ο Κασσίτερος και ο Μόλυβδος. Με τους συνδυασμούς της περιεκτικότητας στα μέταλλα αυτά καθόριζαν και την αξία τους, συνήθως υποτιμημένη λόγω της ηθελημένα χαμηλής ποσότητας του Αργύρου. Η κιβδηλοποιία εκ μέρους του κράτους και εκ μέρους των ιδιωτών υπήρξε σοβαρό πρόβλημα για όλες τις εποχές. Αργότερα δε ο Άργυρος περιορίστηκε μόνο για την επαργύρωση της εξωτερικής επιφάνειας του κράματος, ως αργυρικό αμάλγαμα, το οποίο περιείχε και στοιχεία Υδραργύρου.

H παρουσία του Πάπα στην Μυτιλήνη μας θύμισε το πόσο ο Ελληνισμός έχει υποφέρει εξ αιτίας της Παπικής Εκκλησίας. Τα δύο κείμενα που ακολουθούν είναι ένα μικρό δείγμα...

«Ο Κ. Α. Μαυροκορδάτος πρέσβυς της Ελλάδος εν Παρισίοις διωρίσθη να μεταβή εις την Ρώμην και διαπραγματευθή μετά του πάπα περί της απολαύσεως των εν Ρώμη Ελλήνων δικαιωμάτων του να εκτελώσι ελευθέρως τας της ανατολικής θρησκείας τελετάς ως εν Ελλάδι εκτελώσι τα της δυτικής οι δυτικοί. Το αντικείμενον τούτο είναι εκ των σημαντικωτέρων υποθέσεων ως προς την αξιοπρέπειαν της Ελλάδος. Όστις ολίγον μόνον διέτριψεν εν Ιταλία, ήκουσε και είδεν οποίαν καταφοράν και πάθησιν κατά των Ελλήνων οι οπαδοί του προς ενέργειαν της ελληνικής θρησκείας ... μέρη δεν συγχωρείται να ενταφιασθή Έλλην με την θρησκευτικήν τελετή, ούτε η εκφορά του νεκρού να γείνη ημέραν, ούτε ευκόλως γην δια να ταφή δίδουσι, και εάν διδωσι, διατάττουσι την ταφήν, εις λίαν μεμακρυσμένον διάστημα της πόλεως, ωσάν ο νεκρός Έλλην είνε χειρότερος και αυτών των Τούρκων, ωσάν ο Έλλην είνε μικρότερος των ανθρώπων.