Μια Ελλάδα «μαύρη τρύπα» στην ανατολική μεσόγειο σε ποιον άραγε είναι χρήσιμη; Ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό με απασχολεί τόσο η απάντηση στο ερώτημα, όσο και οι προθέσεις αυτών που θα έπρεπε να λάβουν τις αποφάσεις για να μη συμβεί κάτι τέτοιο.
Διαπιστώνω ωστόσο με θλίψη ότι οι δανειστές εταίροι κυνικά και απροκάλυπτα επιδιώκουν τη λεηλασία της χώρας, αποψιλώνοντας το πολιτικό της προσωπικό που αντιστέκεται. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις από την πλευρά τους εξαντλούνται πολιτικά υποσχόμενες μαγικές λύσεις χωρίς να αγγίζουν ουσιαστικά τις αιτίες της κρίσης. Με αποκορύφωμα το καταστροφικό δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού η χώρα θεωρείται ήδη «παριάς» στην Ευρώπη, με ένα λαό εξαγριωμένο και μια κυβέρνηση κατώτερη των περιστάσεων.

Έτσι το «όραμα» της ευρωπαϊκής οικογένειας, του κοινοτικού κεκτημένου και του ευρώ παραμυθιάζει ή εμπνέει αυξητικά λιγότερους, τόσο πολίτες όσο και πολιτικούς. Στην ρητορική της αριστερής κυβέρνησης μας μάλιστα έχει ήδη αποκαλυφθεί η συζήτηση για «δικτατορία» και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, που θα επιτρέψει τις μεταρρυθμίσεις με ηπιότερους όρους. Η φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού και οι επιπτώσεις που θα έχει ως αποτέλεσμα μια τέτοια πολιτική, για πολλές γενεές στο μέλλον, δεν φαίνεται να συγκινούν κανέναν από τους εμπνευστές μιας τέτοιας λύσης. Πρωτίστως όμως δεν ενδιαφέρει τους δανειστές που διαπιστώνουν ωστόσο δικαίως ένα βαθύ έλλειμμα αξιοπιστίας των εγχώριων ελίτ.
Γίνεται λοιπόν επιτακτικά αναγκαίο η αστική τάξη στη χώρα μας που διαχρονικά με την πατριωτική της παρουσία ήταν καταλύτης στην δημιουργία κοινωνικών πλειοψηφιών, έστω και αυτή την ύστατη στιγμή να συσπειρωθεί. Ασχέτως οποιασδήποτε προηγούμενης ιδεολογικής κεντροαριστερής ή κεντροδεξιάς αναφοράς οφείλει να τεθεί εγγυητής πίσω από ένα πολιτικό φορέα, προκειμένου να εκφράσει ένα ρεαλιστικό δρόμο για την χώρα. Μια νέα πολιτική εθνικοκεντρική προσπάθεια στην οποία επιχειρηματίες και μεγαλοαστοί που κινούνται μεταξύ Λονδίνου και Νέας Υόρκης, αλλά και άνθρωποι του πνεύματος που επενδύουν την γνώση τους εκτός συνόρων, χρειάζεται να εγγυηθούν στους δανειστές, ενεχυριάζοντας ακόμα και το πλούτο τους (υλικό, πνευματικό και ψυχικό) για το σκοπό αυτό. Οφείλουν και αυτοί όπως και οι πολιτικοί μας ηγέτες να ενισχύσουν την πατριωτική τους ταυτότητα και να «θυσιάσουν» τα ιδιοτελή τους συμφέροντα προς όφελος της πατρίδας, όπως ακριβώς κάνουν οι φτωχοί βιοπαλαιστές, εργάτες, αγρότες, επαγγελματίες, επιστήμονες συμπολίτες μας όλα αυτά τα χρόνια της μακράς κρίσης.
Όσον αφορά τα του οίκου μας ως παράταξη, η εμφύσηση και η εμπέδωση στην κοινωνία ότι η Νέα Δημοκρατία, δίπλα στις ρεαλιστικές της προτάσεις, διαθέτει πατριωτικά κίνητρα και δεν εμφορείται από κομματικές και προσωπικές ιδιοτέλειες, είναι η μόνη δυνατότητα να κερδίσει αυτό που σήμερα της λείπει, και που δεν είναι άλλο από τη φιλολαϊκή της φωνή. Για να καταφέρει ωστόσο η παράταξη μας να αποκτήσει κινηματικά χαρακτηριστικά που θα της δώσουν λαϊκή ισχύ πρέπει να υιοθετήσει στρατηγικές εταιρικής κοινωνικής ευθύνης που θα ενεργοποιήσουν τις αξίες ενός σύγχρονου αστισμού.
Από την πλευρά του, ο αστικός κόσμος της χώρας χρειάζεται να σταματήσει άμεσα να αρκείται στον παθητικό ρόλο του ρίψασπι κοσμοπολίτη και να εμπνεύσει στην ψυχή του λαού την ανάγκη για έναν αγώνα σωτηρίας της πατρίδας. Πρέπει να αλλάξει το στερεότυπο της αριστοκρατίας που τιμωρεί τους πολίτες ως αυστηρή πατρική φιγούρα, και να απλώσει μια μεγάλη μητρική αγκαλιά που θα κατευνάσει τους «οικογενειακούς» καυγάδες και θα ενώσει αντί να διχάσει. Η πατρίδα χρειάζεται ένα νέο μεγάλο στόχο στο βεληνεκές της ΕΟΚ και της ΟΝΕ.
Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με επείγουσα ανάγκη ενός νέου πολιτικού λόγου προσανατολισμένου στα τεχνολογικά και πολιτικά πρότυπα μιας παγκοσμιοποιημένης και ανατρεπτικής εποχής. Μιας εποχής που κυριαρχείται από την συνεχή υποχώρηση της οικονομίας της παραγωγής προς όφελος της οικονομίας της δημιουργίας. Μια τέτοια πατρίδα χρειάζεται τολμηρούς ανανεωτές, που θα μπορέσουν να την απογειώσουν και να την εκσυγχρονίσουν και όχι ξεπερασμένους διαχειριστές. Πριν μάλιστα η κατάσταση εξέγερσης στην οποία έχει εξελιχθεί η κοινωνική οργή περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Και όλα αυτά πριν η «συναλλαγή» των μνημονίων και νέων κενών δημοψηφισμάτων, οδηγήσει σε ανεπανόρθωτη λεηλασία της χώρας και μετατρέψει το «όραμα της Ευρώπης» σε νέα «Εθνική καταστροφή».

 

Αρθρο Εύης Τατούλη στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής‏