Γράφει ο Νίκος Δελφάκης.

Καλά, οι ακροδεξιοί ανά την Ευρώπη, αλλά και παντού, δικαιολογημένα χαίρονται, κατά το "στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται", στοχεύοντας στον απομονωτισμό, τον εθνικισμό, στην αναβίωση αν όχι του φασισμού, πάντως του αυταρχισμού, της περιστολής ελευθεριών και δικαιωμάτων. Κάποιοι αριστεροί που χαίρονται, με το επιχείρημα ότι πρόκειται για Γερμανική ή των τραπεζών και του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου Ευρώπη (και συνεπώς καλά να πάθει), πού, σε τί στοχεύουν; Κατανοούν; Και εν πάση περιπτώσει η μονομερής ερμηνεία ότι η συντηρητική Ευρώπη πληρώνει τις επιλογές της και τις πολιτικές της, πάσχει, για σκέψου να βγει και κανάς ΤΡΑΜΠ στις ΗΠΑ, θα φταίει, κατά τη λογική τους, ο ΟΜΠΑΜΑ, του οποίου δηλώνουν, κατά τα άλλα, θιασώτες!!.

Για την άνοδο του Ναζισμού και του Φασισμού, ε ναι, κάποιες αιτίες υπήρχαν, το να τις λες και να τις ξαναλές σαν να κομίζεις γλαύκαν εις Αθήνας, και να μην βλέπεις τη μάχη που πρέπει να δοθεί σε πολιτικό επίπεδο και επίπεδο ιδεών, δεν έχει καμιά πρακτική αξία. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα, όπως φαίνεται. Δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε, να μην πούμε και εμείς μετά από λίγα χρόνια "Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια Φασισμός", που έλεγαν οι πατεράδες μας πριν 70 χρόνια, έχοντας την τραγική εμπειρία του καταστροφικού παγκοσμίου πολέμου. Η ταύτιση με τους ΛΕΠΕΝ, ΦΑΡΑΤΖ, ΓΚΡΙΛΟ κλπ, δεν τους δημιουργεί αρνητισμό; Απορώ. Μπορεί και να μην απορώ πια. Δεν είναι 1η φορά που άργησαν να δουν το κύριο και το προέχον και δεν τους ενδιέφεραν οι "ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαλότητες", μέχρι που άρχισε να καίγεται και το σπίτι τους.