ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΙΔΡΥΘΗΚΕ Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΗ ΓΕΡΟΥΣΙΑ
ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΑΚΟΜΑ Ο ΜΩΡΙΑΣ

Η ίδρυση της Πελοποννησιακής Γερουσίας είναι μια από τις πλέον ευαίσθητες σελίδες της επανάστασης του 1821. Πρόκειται για ένα γεγονός το οποίο το επίσημο Ελληνικό Κράτος έχει αποφύγει συνειδητά να αναδείξει στην πραγματική του διάσταση. Ίσως γιατί πίσω από αυτό το ευαίσθητο ιστορικό γεγονός κρύβονται σκληρές και πικρές πολιτικές αλήθειες, που αγγίζουν τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Και δυστυχώς, αυτή την αποσιώπηση των πραγματικών διαστάσεων της ίδρυσης της Πελοποννησιακής Γερουσίας εκμεταλλεύονται σήμερα οι αναθεωρητές της εθνικής ιστορίας, οι οποίοι ερμηνεύοντας την επιφάνεια και όχι το βάθος των γεγονότων, επιχειρούν δόλια να πείσουν ότι η επανάσταση του 1821 ήταν δήθεν ταξική και όχι εθνική επανάσταση.

Σε ένα σύντομο άρθρο δεν είναι δυνατόν να αναλυθούν με λεπτομέρεια όλα τα γεγονότα. Θα επιχειρηθεί όμως μια συνοπτική - και χωρίς φόβο - παρουσίαση για το πώς και το γιατί ιδρύθηκε πραγματικά η Πελοποννησιακή Γερουσία, υπερασπίζοντας την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, όπως αυτή τεκμηριώνεται ιστορικά. Θα γίνει όμως και μια παρουσίαση και των δύο θεμελιωδών λαθών που έγιναν τότε και για τα οποία υπάρχει μια ιδιότυπη σιωπή επί 195 χρόνια, πίσω από την οποία καλύπτεται η αδικία που υφίσταται μέχρι σήμερα ο Μωριάς. Τα όσα θα αναφερθούν βασίζονται στην καταγραφή των γεγονότων από τους πρωταγωνιστές της εποχής, τον Κολοκοτρώνη, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, το Φωτάκο και το Μιχάλη Οικονόμου, καθώς και από ιστορικούς όπως ο Ιωάννης Φιλήμων, ο Τάκης Κανδηλώρος και Τάσος Γριτσόπουλος.

Πραγματικά Γεγονότα
Στην εποχή μας, όπου όλα απομυθοποιούνται και ξεγυμνώνονται από την ουσία και την ομορφιά τους, η ημέρα της Κυριακής, που ήταν πάντα ημέρα ιερή και πολιτισμένη, έγινε ανίερη, βάρβαρη κι επικίνδυνη. Η ημέρα της Κυριακής είχε τότε στο πρόγραμμά της τον εκκλησιασμό, το καινούργιο φόρεμα, το γιορτινό τραπέζι, την επίσκεψη των φίλων, τη χαρά του Γάμου και της Βάπτισης, τον ήρεμο περίπατο και γενικότερα, μια βαθύτερη περισυλλογή και εσωτερική ανάπλαση.
Την σημερινή εποχή τα πράγματα άλλαξαν. Τα Σαββατοκύριακα, άλλοι ξημερώνονται σε κέντρα θορύβων, άλλα δέρνονται στα γήπεδα, άλλοι σκοτώνονται στους δρόμους καθώς γυρίζουν τις νυκτερινές ώρες, από φαγοπότια και ξεφαντώματα. Κι΄ όλοι αυτοί, σκοτωμένοι και τραυματίες, στην πλειοψηφία τους είναι νέοι άνθρωποι.
Υπήρχαν τον παλιό καιρό στην πατρίδα μου Σαββατοκύριακοι έξοδοι. Μόνο που αυτούς τους έκαναν οι μαθητές που πήγαιναν στο Γυμνάσιο, και που τα χωριά τους ήταν μακριά, γεγονός που τους ανάγκαζε να έχουν νοικιάσει κάποιο μικρό δωματιάκι στην πατρίδα μου, τη Δημητσάνα. Η επιστροφή τους, όμως, το απόγευμα της Κυριακής, ήταν αναίμακτη. Χρησιμοποιούσαν τα πόδια τους, τις χιλιοματωμένες από την προκαδούρα των παπουτσιών τους πατούσες τους.
Και τη δύναμη ψυχής και σώματος δεν κατέβαλαν εκείνα τα παιδιά, προκειμένου να διανύσουν την απόσταση που τους χώριζε από τα χωριά τους και που μερικές φορές ξεπερνούσε την 6ωρη πεζοπορία. Μια πεζοπορία μέσα από βουνά και λαγκάδια, κάτω από βροχή, χιόνια και λάσπη το χειμώνα και καυτό ήλιο το καλοκαίρι ...και κάθε φορά φορτωμένα τα σακούλια τους με τα φαγώσιμα της εβδομάδας.

Στην παλιά Τρίπολη τα παιδιά δεν είχαν πολλά παιχνίδια να παίξουν ( τσαµάκα τσιλίκι, τον κλεφτοπόλεµο κ.α. ) µε αποτέλεσµα να παίζουν ποδόσφαιρο στις αλάνες και στις γειτονιές. Μαζεύονταν παρέες και έπαιζαν στην πλατεία Άρεως, στην Λάκα ( Πάνω Αγορά ), στο Σέχι, στα αλώνια της Μεταµόρφωσης, στην ∆εξαµενή, στου Μπαλαµπίνη και σε άλλα µέρη που υπήρχε λίγο άπλα για να παίξουν. Μπάλες εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν και έτσι έπαιζαν µε λαστιχένια τόπια η κουρέλια, δεµένα µεταξύ τους.Το 1910 και έπειτα άρχισαν να εµφανίζονται δειλά δειλά οι πρώτες µπάλες ποδοσφαίρου. Τα παιδιά όταν έπαιζαν µπάλα έκαναν πολλές ζηµιές,έσπαγαν τζαµαρίες, χτυπούσαν τους περαστικούς, ενοχλούσαν τους πελάτες των καφενείων χτυπώντας τα τραπεζάκια και χύνοντας τους καφέδες.Αποτέλεσµα, να τα κυνηγά ο χωροφύλακας και να πέφτει µεγάλο κυνήγι.

Εµφανίστηκαν οι πρώτες οµάδες ποδοσφαίρου.
Το 1922 σύµφωνα µε µαρτυρίες εµφανίζονται στη Τρίπολη οι πρώτες ανεπίσηµες οµάδες ποδοσφαίρου. Είναι βέβαια, σε εµβρυακή µορφή και εκπροσωπούν γειτονιές της πόλης. Οι πρώτοι ποδοσφαιρικοί αγώνες στην Τρίπολη έγιναν το 1927 στην πλατεία Άρεως, ανάµεσα στον Ηρακλή ,στο Παναρκαδικό και σε οµάδες της Τρίπολης και της Σπάρτης από τα σωµατεία ιδιωτικών υπαλλήλων. Επίσης έγινε ένας αγώνας στην Καλαµάτα ανάµεσα στις οµάδες µεικτή Τρίπολης και στην µεικτή Καλαµάτας.
Οι πρώτες επίσηµες οµάδες στην Τρίπολη ήταν, το 1926 ο Άρης µε φανέλες άσπρο και µπλε χρώµα, είχε γήπεδο στα χωράφια του Μπουρτζουκλή στους Στρατώνες. Ο Άρης στην αρχή ήταν αθλητικό σωµατείο και οι άνθρωποί του ασχολούνταν µε τον κλασικό αθλητισµό και διοργάνωναν τους Παναρκαδικούς Αγώνες ,µετά ασχολήθηκαν µε το ποδόσφαιρο. Ο Ηρακλής το 1926 µε φανέλες µπλε και άσπρο χρώµα στην οδό Γορτυνίας προς τον Άγιο Θανάση.Ο Παναρκαδικός το 1927 ( ξεκίνησε αρχικά σαν αθλητικό ποδηλατικό σωµατείο και έπειτα έκανε αθλητικό τµήµα ) µε φανέλες πράσινο και λευκό µε γήπεδο στην οδό Καλαβρύτων και ο Άτλας το 1927 είχε φανέλες κίτρινο και µαύρο χρώµα, είχε γήπεδο στο Εθνικό Στάδιο απέναντι. Επίσης την ίδια χρονιά βλέπουµε να δηµιουργείται µια οµάδα Ιδιωτικών Υπαλλήλων Τριπόλεως.

Γράφει.... Ο Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος

 Νομίζετε ότι οι Πρωθυπουργοί “μονομαχούν” μόνο μέσα στη Βουλή ή μέσω κομματικών ανακοινώ-σεων; Κάνετε λάθος. Μονομαχούν και στην κυριολεξια, και μάλιστα με πιστόλια. Δεν είναι βέβαια συχνό το φαινόμενο αλλά κάποτε συνέβη και αυτό. Το 1893 (Ιούλιος) μονομάχησαν με πιστόλια οι δύο Πρωθυπουργοί Κωνστα-ντίνος Κωνσταντόπουλος (τέως) και Δημήτριος Ράλλης (μετέπειτα) . Αφορμή ήταν τα προσβλητικά, κατά τον θιγέντα, λόγια που εξεστόμισε ο Δημ. Ράλλης κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της Βουλής, απαντώντας στον Κωνσταντόπουλο που τον κατηγορούσε για τη στάση του στο φλέγον θέμα της επικείμενης Ελληνικής χρεωκοπίας. Ο Κων- στανόπουλος αμέσως κάλεσε τον Ράλλη σε μονομαχία με πιστόλια.

Κατέθεταν στη δίκη του Κολοκοτρώνη σειρά από μάρτυρες κατηγορίας ο ένας πίσω από τον άλλο. Σαν τελείωσε ή σειρά τους κι ήρθε η ώρα των μαρτύρων υπεράσπισης, μπήκε στην αίθουσα υποβασταζόμενος ένας ανάπηρος οπλαρχηγός, με το σώμα γεμάτο τούρκικα βόλια. Τότε, ο συνήγορος είπε προς το Δικαστήριο:
- Αυτή τη στιγμή δεν έρχεται ένας μάρτυς, αλλά ένας Μάρτυρας. Οι άλλοι μίλησαν με το στόμα τους. Ο καπετάνιος θα μιλήσει με τις πληγές του.΄Έχετε μπροστά σας μάρτυρες και Μάρτυρα. Επιλέξατε!