Με πανιά για να αποφύγει τα δαπανηρά καύσιμα"

Στο πλήρωμα του σκάφους ο Ματθαίος Ματθαιόπουλος από του Δάρα

Ένα μοναδικό εγχείρημα, που άφησε λαμπρές σελίδες δόξας, ήταν ο διάπλους του Ατλαντικού Ωκεανού, το 1900, για πρώτη φορά από πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού μας. Ήταν το εύδρομο «ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΜΙΑΟΥΛΗΣ» με πλοίαρχο τον νεαρό τότε αξιωματικό Παύλο Κουντουριώτη, αντιπλοίαρχο Π.Ν. που κατέπλευσε στην Ν. Υόρκη και προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού στον ελληνισμό!
Πέρα από αυτό καθεαυτό το γεγονός,όμως πρέπει να σημειωθεί ότι η ιστορική αυτή αποστολή από τον Πειραιά στηνΑμερική, από την Ακτή Ξαβερίου στη Νέα Υόρκη της εποχής εκείνης, πραγματοποιήθηκε όταν η μικρή ακόμα τότε Ελλάδα, κατεστραμμένη από τον ατυχή με τους Τούρκους πόλεμο του 1897,βρισκόταν – όπως και σήμερα – υπό οικονομική επιτήρηση και ελέγχους.
Και το πολύ σημαντικότερο, ότι και τότε όπως και σήμερα, οι διάφορες εξερευνητικές και εκπαιδευτικές αποστολές θεωρούνταν μη πραγματοποιήσιμες, μεταξύ άλλων, γιατί ήταν πολυέξοδες και δαπανηρές καισυνεπώς απαγορευτικές και από τους τότε εκπροσώπους των «θεσμών».

Η Β΄ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΣΤΟ ΑΣΤΡΟΣ
(30 Μαρτίου – 18 Απριλίου 1823)

«Εν τούτω τω τόπω συνήλθεν η Β΄ Εθνική Συνέλευσις των Ελλήνων, 30 Μαρτίου – 18 Απριλίου 1823», διαβάζουμε στην αναμνηστική πλάκα, την εντοιχισμένη στον περίβολο της Σχολής Καρυτσιώτη από την Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, το 1899.
Η επέτειος της Συνέλευσης πρωτογιορτάστηκε επισήμως κατά τα αποκαλυπτήρια της αναμνηστικής αυτής πλάκας, στις 14 Απριλίου του 1900, Παρασκευή της Λαμπρής. Επίσημοι και κόσμος είχαν προσέλθει από τον Πειραιά μ’ ένα πολεμικό και δύο ναυλωμένα πλοία, καθώς και δημοσιογράφοι των Αθηναϊκών εφ/δων: Εμπρός, Ακρόπολις και Εστία. Με Βασιλικό Διάταγμα, της 20ης Μαρτίου 1955, ορίστηκε ως εθνική τοπική εορτή και καθιερώθηκε να εορτάζεται την ίδια μέρα.

Τα γεγονότα που οδήγησαν στη Β΄ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος.
Η ανάγκη για πολιτική οργάνωση και συγκρότηση Διοικητικής Αρχής – Κυβέρνησης, δημιουργήθηκε σύγκαιρα με τις πρώτες στρατιωτικές επιτυχίες των Ελλήνων. Καθώς, όπως έλεγε και ο Ισοκράτης: «Ψυχή για το κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πολίτευμα, το οποίο έχει τόσο μεγάλη δύναμη, όσο και η φρόνηση στον άνθρωπο».
Έτσι, ήδη από το 1821, ιδρύθηκαν: η Μεσσηνιακή Γερουσία στην Καλαμάτα από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, η Πελοποννησιακή Γερουσία στη Μονή Καλτεζών, από τους Κοτζαμπάσηδες, η Γερουσία της Δυτικής Χέρσου Ελλάδος στο Μεσολόγγι, από τον Αλ. Μαυροκορδάτο και ο Άρειος Πάγος στα Σάλωνα, για την Ανατολική Ελλάδα, από το Θ. Νέγρη. Στη συνέχεια, τον Αύγουστο του 1821, στον Άγιο Ιωάννη Θυρέας, συγκεντρώθηκαν αντιπρόσωποι και Αγωνιστές, για να συσκεφθούν για τη δημιουργία ενιαίας Δοίκησης – Κυβέρνησης. Δεν ευοδώθηκε τελικά τότε η προσπάθεια αυτή, δηλ. η συγκρότηση της πρώτης Προσωρινής Διοίκησης- Κυβέρνησης, αλλά αργότερα, κατά τη σύγκλιση της Α΄ Εθνικής Συνέλευσης της Επιδαύρου, το 1822 (20 Δεκεμβρίου 1821 – 16 Ιανουαρίου 1822).
Το 1822, για διάστημα 42 ημερών (20 Αυγούστου – 1 Οκτωβρίου), η Επαναστατική Προσωρινή Διοίκηση – Κυβέρνηση, υπό τον Προεστό της Πελοποννήσου Αθαν. Κανακάρη, φιλοξενήθηκε στον Αγιάννη. Τέλος, με ενέργειες των Κουντουριωτών, την 1η Οκτωβρίου 1822, η Κυβέρνηση μεταφέρθηκε στην Ερμιονίδα, όπου και παρέμεινε έως την 6η Φεβρουαρίου 1823.
Μετά, λοιπόν, από περιπλανήσεις και ταλαντεύσεις, ήταν πεπρωμένο η Επαναστατική Προσωρινή Διοίκηση – Κυβέρνηση να επανέλθει προς προετοιμασία και διεξαγωγή της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης των Ελλήνων. Το Άστρος προτιμήθηκε ως χώρος διεξαγωγής ως «τόπος του Έθνους», ακομμάτιστος, αντίθετα με το Ναύπλιο που χαρακτηριζόταν ως «τόπος μερικός», κομματικός, και μάλιστα υπό την επιρροή του Κολοκοτρώνη.

Υπό Αιδεσιμόλ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου Εφημερίου Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού
Τριπόλεως

Η νεωτέρα Ελληνική ιστορία βρίθει ιστορικών γεγονότων, και ηρωϊκών πράξεων, που η αχλύς του αέναου αδυσώπητου χρόνου, δεν κατέστη ικανή, να τα σκεπάση και να τα αφανίση. Στέκουν αγέρωχα, και πλέκουν το αιματοβαμμένο στεφάνι της Ελευθερίας. Στέκουν οδοδείκτης και φωταυγής φάρος, γιά τις γενεές που ακολουθούν. Είναι οι ιστορικοί περίοδοι, που ανέδειξαν ως ιστορικήν στάσιν ζωής του Ελληνικού λαού, την αντίστασιν προς όσους επιβουλεύονταν και επιβουλεύονται, την ανεξαρτησίαν, την εδαφικήν ακεραιότητα, την Ελευθερίαν και Δημοκρατίαν. Πρόκειται για χαρακτηριστικόν ιδεώδες που έχει ενσωματωθή στο κύτταρο του Έλληνα πατριώτη. Η ιστορία συνιστά άσκησιν μνήμης, μέσω της οποίας το παρελθόν μεταφέρεται στο παρόν, και επεκτείνεται στο μέλλον. Η ιστορική μνήμη αποτελεί στοιχείο της Εθνικής ταυτότητος ενός λαού. Μέσα εις την πληθύν των ιστορικών γεγονότων, που έχουν γραφεί εις τας δέλτους της Ελληνικής ιστορίας, με ανεξίτηλα χρυσά γράμματα, εξέχουσαν θέσιν κατέχει η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.

Στρατόπεδον Πιάνας – Διασκόρπισις αυτού από τους τούρκους της Τριπολιτσάς – Απρόβλεπτος σύναξις των καπεταναίων όπου ευρέθησαν εις τον πόλεμον της Καρύταινας και άλλων εις το χωρίον Πάπαρι – Διάλυσις του στρατοπέδου των Κερασιών – Σύστασις του στρατοπέδου Βερβαίνων.
Ο Κανέλλος Δεληγιάννης ετράβηξε δια τα Λαγκάδια την πατρίδα του. Αλλ’ απ’ έξω του χωρίου έμαθεν, ότι ανεχώρησεν η φαμίλιά του δια το Μέγα Σπήλαιον, και εις την Στρέζοβα την έφθασε και την έστειλεν εις το Μοναστήρι δι’ ασφάλειαν και δια να ήναι ελεύθερος να διοική και να παρακινή τον κόσμον εις τον πόλεμον. Εκεί έμαθεν ακόμη, ότι οι τούρκοι του χωρίου του προετοιμάζοντο όλοι να υπάγουν εις την Τριπολιτσάν και ότι οι συμπατριώταί του εσκόπευαν να προσκυνήσουν. Έστειλε λοιπόν ευθύς και εσκότωσαν τους εκεί τούρκους όλους έως 150, και ούτως ενεχοποίησεν όλην την επαρχίαν του. Αμέσως από εκεί εξέδωκε διαταγάς να συναχθούν οι βουνίσιοι Μαγουλιανίται, Βυτινιώται και λοιποί και να πιάσουν το Διάσελον της Αλωνίσταινας.
Από Στεμνίτσαν ο Κολοκοτρώνης και οι λοιποί καπεταναίοι επήγαν εις το Χρυσοβίτσι, και από εκεί οι Μεσσήνιοι ο Αρχ. Φλέσας και λοιποί καπεταναίοι ετράβηξαν δια το Λεοντάρι και είπαν εις τον Κολοκοτρώνην να πάη μαζύ των, διότι ήτο μοναχός, αλλά δεν ηθέλησε, μάλιστα τους είπεν, ότι «θα μείνη εκεί να τον φαν τα πουλιά του τόπου του που τον γνωρίζουν». Ο Αρχιμανδρίτης λοιπόν είπε τότε εις ένα άνθρωπόν του «βρε Δημήτρη, κάθησε καϋμένε κάμε του συντροφιά όσον να εύρη τους συγγενείς του δια να μην τον φάγη κανένας λύκος, και έπειτα ανεχώρησεν.

Ιωάννης Γεωργιάδης
Ο εκ Μαντινείας καταγόμενος Καθηγητής Ιωάννης Γεωργιάδης (1874-1960) υπήρξε ο εμπνευστής του Εγκληματολογικού Μουσείου, το οποίο άρχισε να συγκροτείται το 1933 με δική του φροντίδα. Μανιώδης συλλέκτης πειστηρίων εγκλήματος από το 1912, στα 40 χρόνια της θητείας του ως Διευθυντή της έδρας Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1911-1952), παράλληλα με την οργάνωση του Εργαστηρίου Ιατροδικαστικής, συγκέντρωσε και καταχώρισε τα πρώτα εκθέματα, θέτοντας έτσι τις βάσεις για τη δημιουργία του Μουσείου.