Α ΕΚΔΟΧΗ
Η γενιά των Τσεργιναίων ,όσο μεγάλωνε ,όλο και έδινε νέα βλαστάρια στην κλεφτουριά.
Ένας από τους απογόνους της ήταν κι ο Λάμπρος Τσεργίνης, ξακουστός κλέφτης στο Μοριά. Τον βρίσκουμε στα 1611 σ' ένα νέο ξεσηκωμό, να παίρνει μέρος με τα παλληκάρια του στον αγώνα.
Στον αγώνα αυτό, καθώς γράφει ο Σπ. Μελάς στο έργο του «Ο Γέρος του Μοριά», τα παλληκάρια του Λάμπρου, σε μια γερή συμπλοκή με τους τούρκους, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Εκείνος όμως έμεινε καρφωμένο στη θέση του.

Από γιορτές του σεξ μέχρι και sex toys για τους πιο τολμηρούς υπήρχαν στην Αρχαία Ελλάδα. Μάλιστα  ο Αριστοτέλης αναρωτιόταν γιατί οι άνθρωποι ντρέπονται να παραδεχτούν ότι τους αρέσει να κάνουν σεξ , ενώ δε συμβαίνει το ίδιο με το ποτό ή το φαγητό.

Όσοι μάλιστα στην Αρχαία Ελλάδα  ασκούσαν την ιατρική συνιστούσαν την σεξουαλική επαφή ως τρόπο αντιμετώπισης ενός ευρύτατου φάσματος παθήσεων όπως: η κατάθλιψη, η δυσπεψία, ο ίκτερος, οι πόνοι στη μέση, η αδύναμη όραση κ.ά. 

Ο πατέρας της ιατρικής ο Ιπποκράτης υποστήριζε ότι η χωρίς όρια σεξουαλική επαφή μπορούσε να θεραπεύσει τη δυσεντερία. Ακόμη, ότι το σεξ μπορεί να ανακουφίσει από το δάγκωμα ενός φιδιού ή σκορπιού καθώς επίσης και να κάνει καλό στη διανοητική υγεία του ατόμου.

Από την πλευρά του ο Αριστοτέλης,πίστευε ότι το μέγεθος… μετράει, όμως είχε μια διαφορετική θεωρία! Πίστευε ότι όσο πιο υπερ -μεγέθη ήταν τα προσόντα ενός άντρα, τόσο πιο μακριά έπρεπε να «ταξιδέψει» το σπέρμα, με αποτέλεσμα να καθίσταται δύσκολη η τεκνοποίηση!

Σε ιατρικά κείμενα της αρχαίας Ελλάδας παρέχονται ακόμη «συνταγές» θεραπείας της αντρικής ανικανότητας, όπως για παράδειγμα η επάλειψη  με ένα μείγμα από πιπέρι, ελαιόλαδο και μέλι.

Έτσι αν  κάποιος ήθελε να κάνει τα προσόντα του  να δείχνουν… μεγαλύτερα, έπρεπε να βουτήξει τη ρίζα ενός φυτού –δεν έχει βρεθεί σε ποιο- σε καλής ποιότητας κρασί για τρεις ημέρες και όποτε το χρειαζόταν να το δένει στο μηρό του.

Ο συγγραφέας J.C. McKeown με αφορμή την κυκλοφορία  του βιβλίου του «The Cabinet of Greek Curiosities: Strange Tales and Surprising Facts From the Cradle of Western Civilization» δημοσίευσε μια σειρά φωτογραφιών στην ιστοσελίαδα huffingtonpost.com καθώς και ορισμένες πληροφορίες που αναφέρει στο βιβλίο του.

Σεξ επί πληρωμή: «Το αγόρι είναι όμορφο» αναγράφεται στο πάνω μέρος αυτής της εικόνας.

Να σημειωθεί εδώ ότι οι ομοφυλόφιλοι που εκδίδονταν στην Αθήνα στερούνταν  τα πολιτικά τους δικαιώματα, ενώ για όσα δημόσια πρόσωπα υπήρχε η υποψία ότι είχαν τέτοιου είδους επαφές,υπήρχε κατακραυγή.

Ένα περίεργο… στήριγμα: Πέτρινα αγάλματα που αναπαριστούσαν έναν μουσάτο άντρα με στύση τοποθετούνταν σε πολλά σημεία στις πόλεις, για να διασφαλίζουν τη θεϊκή προστασία σε αυτές. Η συγκεκριμένη εικόνα μάλλον διακωμωδεί την κατάσταση.

Κουβαλώντας τα υπερμεγέθη προσόντα: Στο αγγείο απεικονίζεται μια γυναίκα η οποία κουβαλά τα... πλούσια προσόντα.

Ο Διόνυσος... στη Δήλο

Μια γυναίκα περιποιείται το χωράφι της που είναι ...σπαρμένο απά ανδρικά γεννετικά όργανα

iatropedia.gr

Για την «Αδελφότητα» της Τριπόλεως οι γνώσεις μας είναι λίγες. «Κατά τον Ιανουάριον του 1824» γράφει ο Φωτάκος, «εφανερώθη εντός της Τριπολιτσάς εταιρεία τις ονομαζομένη «Αδελφότης». Αυτή είχε προηγουμένως διοργανωθή από τον Γεώργιον Βάρβογλην, Γεώργιον Γαλανόπουλον και πολλούς άλλους εκ της πόλεως. Η εταιρεία αυτή εις μεν το φανερόν διέδιδεν ότι ο σκοπός της ήτο η κοινή μεταξύ των εταίρων υπεράσπισις, και δια τούτο πολλούς των πολιτών εκατήχησε, κρυφίως όμως κύριον και αληθινόν σκοπόν είχε την κατάλυσιν του Εκτελεστικού και την καταδίωξιν του Κολοκοτρώνη. Αιτία δε της συστάσεως της εταιρείας ταύτης ήτο η εξής: η Τριπολιτσά είναι το κέντρον της Πελοποννήσου, και καθ’ όλον τον αγώνα τα διάφορα στρατεύματα διήρχονιο δια της πόλεως, και έμεναν εις αυτήν, τα δε στρατεύματα του Κολοκοτρώνη διέτριβον εκεί περισσότερον χρόνον, διότι ο αρχηγός των είχε την κατοικίαν του εις την Τριτολιτσάν»*. Ο Φωτάκος την προθυμίαν των Τριπολιτσιωτών να μυηθούν σε μια αντικολοκοτρωνική, αντικυβερνητική μυστική εταιρεία την αποδίδει στην δυσαρέσκεια τους κατά των στρατιωτών του Γέρου του Μοριά, που έτρωγαν, έπιναν και έμεναν στα σπίτια τους, χωρίς να πληρώνουν. Μίσος πάλι έτρεφαν σ’ αυτόν από τον καιρό της αλώσεως της Τριπολιτσάς, γιατί δεν εμπόδισε τα στρατεύματα του Δ. Υψηλάντη, σαν γύρισαν από την Κόρινθο, να λαφυραγωγήσουν τους κατοίκους από τα λάφυρα εκείνα, που είχαν πάρει από τα τουρκικά σπίτια της πόλεως. Ακόμη κι ο φόνος σημαντικού καπετάνιου του τόπου, του Βλαντούση, από τον Κωσταντή Φουντά, υπασπιστή του Πάνου Κολοκοτρώνη, εδυνάμωσε την δυσαρέσκεια. Υπεύθυνο για όλα αυτά εθεώρησαν τον Θ. Κολοκοτρώνη.

«Οι αποτελούντες την Εταιρείαν ταύτην», συνεχίζει ο Φωτάκος, «ενώθησαν φυσικώ τω λόγω, με την διοίκησιν του Κουντουργιώτη, ήτις ακόμη ευρίσκετο εις το Κρανίδι, και ή οποία τους έδωκε διπλώματα και υπόσχεσιν, ότι θα τους πληρώση μισθούς άμα έλθη το περιμενόμενον δάνειον».

Η «Αδελφότης» λοιπόν ήταν «Εταιρεία» που εστρέφετο εναντίον της Κυβερνήσεως (Εκτελεστικού) που μετέφερε την έδραν της μετά την ρήξι, στην Τρίπολι. Το βεβαιώνει ο Σπ. Τρικούπης. «Εσυστήθη» γράφει, «εν τη πόλει ταύτη μυστική Εταιρία εις αμοιβαίαν δήθεν υπεράσπισιν από των στρατιωτικών κακώσεων, αλλά κυρίως κατά της εν αυτή εδρευούσης Κυβερνήσεως, ωνομάζετο δε Αδελφότης. Τετρακόσιοι ήσαν οι συγκροτούντες αυτήν αρχομένου του Φεβρουαρίου, ότε ο αρχηγός αυτών Μποταΐτης απεφάσισε να τους κινήση υπό το ακόλουθον σύνθημα. Δύο πιστοί του, περιφερόμενοι τα εργαστήρια και βαστώντες κάνιστρον εν ω ήτον η εικών του αγίου Δημητρίου, έλεγαν «βοήθεια σου ο άγιος Δημήτριος». Ο λόγος ούτος εδήλου παρά τοις εταίροις, «κλείσε το εργαστήριόν σου και οπλίσου». Τοιουτοτρόπως οι εταίροι ειδοποιηθέντες ωπλίσθησαν και έτρεξαν να καταλάβωσι το μεγάλον κανονοστάσιον και τας παρακειμένας οικίας, καθ’ οδόν απήντησαν την φρουράν, την προσέβαλαν, την διεσκόρπισαν, εκυρίευσαν το κανονοστάσιον και διενυκτέρευσαν ήσυχοι εν ταις παρακειμέναις οικίαις, μη φροντίζοντες να καταλάβωσι και τας πύλας της πόλεως.

Εν ω δε ούτοι ερραθύμουν, οι άλλοι έφεραν, μόλις έφεξεν, εις την πόλιν πλήθος χωρικών Τριπολιτσιωτών και Καρυτινών. Τούτους ιδόντες οι υπό τον Μποταΐτην, ων οι πλείστοι ήσαν τεχνίται και απειροπόλεμοι, εφοβήθησαν, 150 δια μιας εδραπέτευσαν, οι δε λοιποί ρίψαντες τα όπλα επανήλθον ανενόχλητοι εις τας συνήθεις εργασίας των»*.

Η Εταιρεία «Αδελφότης» είχε κλάδους και σ’ ολόκληρη την επαρχία. «Σκοποί των τοιούτων συνομωτών ήτο να φέρουν την μεταβολήν των πραγμάτων εις αυτήν την καθέδραν της Διοικήσεως», δέχεται ο Φωτάκος. Πράγμα, που το επέτυχε.

(Είναι η δικιά μας ιστορία, των Ελλήνων του Καναδά πριν από ένα σχεδόν αιώνα. Αλλά ο Καναδάς στο μεταξύ προχώρησε. Σέβεται το νόμιμο μετανάστη  τον Καναδό πολίτη. Στο κείμενο που ακολουθεί, η φίλη μας Κωνσταντίνα από την Ελλάδα «μας βάζει γυαλιά», δημοσιεύοντας στην ιστοσελίδα της το τι συνέβη στο Τορόντο το 1918, κάτι που πολλοί από τους νεότερους μπορεί να αγνοούν.

Τoν Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 καναδών «πατριωτών» επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων. Οι αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικρο-ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (Greekrestaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους «slackers», δηλαδή «τεμπελχανάδες» επειδή κατά τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.

Μια σειρά από γεγονότα, όπως οι καλές σχέσεις του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου με το γερμανό Κάιζερ, η ουδετερότητα της χώρας προέλευσής τους κατά τις αρχές του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και η άρνηση των ελληνόφωνων μεταναστών να καταταγούν στον ελληνικό στρατό, θεωρήθηκαν, επίσης, αφορμές. Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων καναδών από τη σφαγή χαρακωμάτων του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ’ αυτούς ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους ελληνόφωνους μετανάστες που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της πόλης να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.

Τον Αύγουστο του 1918, 10.000 βετεράνοι διαδήλωσαν στους δρόμους συνεπικουρούμενοι από 40.000 καναδούς πολίτες. Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.

Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου «αντι»ρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά Greeksouvlaki, tzatziki, mousaka κ.λπ. μεσογειακά εδέσματα. Οι συγκρίσεις με τα σημερινά πογκρόμ μεταναστών σε Αθήνα και Πάτρα με την ανάλογη στάση της αστυνομίας και κάποιων «πολιτών» είναι αναπόφευκτες.

Για το γεγονός έχει γυριστεί ντοκιμαντέρ το 2009 από τον JohnBurry με βίντεο από σκληρές εικόνες της εποχής που κυκλοφορεί σε DVD με υπότιτλους στα ελληνικά με τον τίτλο «ViolentAugust».

Ακολουθείμερικήμετάφρασητουάρθρου “Hidden history: Hunting Greeks in Toronto” της Athens News.

Ο βετεράνος ανάπηρος πολέμου στρατιώτης πεζικού, ClaudeCludernay ήταν σε άθλια κατάσταση όταν μπήκε στο ελληνικής ιδιοκτησίας WhiteCityCafe στην YongeStreet του Τορόντο το απόγευμα της 1^ης Αυγούστου 1918. Ο Cludernay, ο οποίος είχε χάσει το ένα του πόδι στη μάχη, ήταν ένας από τους χιλιάδες απογοητευμένους βετεράνους που επέστρεψαν από τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, ψάχνοντας υποστήριξη σε μια πόλη που έδειχνε ελάχιστη κατανόηση για αυτά που είχαν περάσει στα πεδία των μαχών της Ευρώπης και προσέφερε τους πολύ λιγότερα μιλώντας με όρους οικονομικής βοήθειας και υποστήριξης. Αν και τακτικός θαμώνας στο WhiteCityCafé, εκείνο το συγκεκριμένο απόγευμα, ο Cludernay ήταν βίαιος και χτύπησε έναν από τους σερβιτόρους, ο οποίος αναγκάστηκε να τον διώξει από το καφέ και να καλέσει την αστυνομία. Ο πρώην στρατιώτης συνελήφθη για διατάραξη κοινής ειρήνης και πέρασε το βράδυ του μεθυσμένος στο κελί ενός κοντινού αστυνομικού τμήματος. Την επόμενη μέρα επέστρεψε στο καφέ για να ζητήσει συγνώμη για την συμπεριφορά του το προηγούμενο βράδυ. Το περιστατικό δεν τελείωσε εκεί.

Oβετεράνος μπορεί να νόμισε πως η υπόθεση είχε τελειώσει, αλλά δεν γνώριζε πως το σχετικά αδιάφορο περιστατικό θα οδηγούσε σε μια 3ήμερη εξέγερση στους δρόμους της μεγαλύτερης πόλης του Καναδά, κατά την οποία κάθε ελληνική επιχείρηση θα καταστρεφόταν και με κόστος ζημιών περισσότερο από 1,5 εκατομμύριο καναδικά δολάρια (τότε). Το γεγονός ότι ο Cludernay δεν επέστρεψε σπίτι του το προηγούμενο βράδυ, σε συνδυασμό με έντονες φήμες που κυκλοφόρησαν ότι οι «βρωμο-Έλληνες» τον είχαν ξυλοκοπήσει, ξύπνησε το λανθάνον αντι-μεταναστευτικό, αντι-ελληνικό αίσθημα στο Τορόντο.

Για τα επόμενα τέσσερα βράδια οι καλοί πολίτες του Τορόντο «τρελάθηκαν» και πυροδότησαν τις μεγαλύτερες συγκρούσεις στην ιστορία της πόλης και ένα από τα μεγαλύτερα αντι-ελληνικά πογκρόμ στον κόσμο. Η πρώτη ελληνική επιχείρηση, θύμα της οργής των διαδηλωτών, ήταν το WhileCityCafe, το οποίο ανήκε στον Paul (Απόστολος) Letros, έναν έλληνα μετανάστη που είχε μετακομίσει στην πόλη το 1911, αφού είχε ήδη ζήσει 15 χρόνια στο Σικάγο. Οι εγκαταστάσεις του μαγαζιού καταστράφηκαν, τα τζάμια του έγιναν γυαλιά καρφιά όπως και οι 32 καθρέφτες που βρίσκονταν παρατεταγμένοι στους τοίχους και τις μαρμάρινες κορυφές.

Οι 50.000 πλήθους, στην συνέχεια ξεκίνησαν ένα ανθρωποκυνηγητό Ελλήνων. Μέχρι τις 3 το βράδυ που το πλήθος διαλύθηκε, δεκάδες επιχειρήσεις στους δρόμους Yonge και Queen, όλες ελληνικές, είχαν δεχτεί επίθεση και είχαν καταστραφεί. Όλο αυτό το διάστημα, η αστυνομία και η περιφερική εθνοφυλακή απλά κάθονταν και κοιτούσε.

Την δεύτερη νύχτα των ταραχών, το Τορόντο έμοιαζε με εμπόλεμη ζώνη, καθώς διαδηλωτές και αστυνομία έδιναν μάχες για περισσότερες από τέσσερις ώρες και περίπου 50.000 άτομα επιδίδονταν στην δύνη της βίας, αναγκάζοντας τον δήμαρχο της πόλης να επιβάλει απαγόρευση της κυκλοφορίας και την επέμβαση του στρατού για να καθαρίσει τους δρόμους. Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της 6^ης Αυγούστου, ο δήμαρχος κατάφερε να ανακαλέσει την αστυνομία και στον στρατό από τους δρόμους.

Κανένας από τους πληγέντες επιχειρηματίες δεν θα λάμβανε αποζημίωση για τις ζημιές που είχε υποστεί, αφού γενικά υπήρχαν τριβές ανάμεσα στην Καναδική, τη Βρετανική και την Ελληνική κυβέρνηση.

Γιατί τους Έλληνες

Στο βιβλίο του για τα γεγονότα «The 1918 Anti-GreekRiotinTorondo», ο ιστορικός ThomasGallant ανασυνθέτει την αφήγηση της εξέγερσης και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η σχετικά μικρή ελληνική κοινότητα της πόλης προσέλκυσε τόσο μίσος από τους κατοίκους. Όπως δείχνει ο Gallant, οι Έλληνες ήταν μια πολύ «ορατή» μειονότητα: αν και περιελάμβαναν μόνο ένα 0.5% του πληθυσμού της πόλης, τους ανήκαν πάνω από το 35% από τα εστιατόρια και τις καφετέριες.

Η κυρίαρχη αντίληψη μεταξύ του πληθυσμού και των βετεράνων ιδιαίτερα, ήταν ότι ενώ οι Αγγλο-Καναδοί ήταν απόντες συμμετέχοντας στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι «τεμπελο-Έλληνες που θα έπρεπε να πολεμούν και αυτοί, κέρδιζαν χρήματα στο Τορόντο». Ήταν μια απλή περίπτωση «εξιλαστήριου θύματος», η οποία παραμελούσε την περίπλοκη νομική κατάσταση των Ελλήνων στον Καναδά εκείνη την περίοδο. Η Ελλάδα ήταν επισήμως ουδέτερη για το μεγαλύτερο μέρος του πολέμου, και η καναδική κυβέρνηση ήταν εχθρική προς την ιδέα της στρατολόγησης των Ελλήνων στο στρατό της από φόβο ότι η Ελλάδα θα μπει στον πόλεμο από την πλευρά της Γερμανίας. Παρόλα αυτά ακόμα και ουσιαστικά αποκλεισμένοι από την ένταξη τους στον πόλεμο, οι Έλληνες του Καναδά δε σταμάτησαν να δίνουν την υποστήριξη τους.

Πράγματι, ορισμένοι από τους ιδιοκτήτες καταστημάτων που έχασαν τα μαγαζιά τους κατά τις ταραχές είχαν κάνει μεγάλες δωρεές στο ταμείο του πολέμου, και οι ίδιοι ακόμα ήταν βετεράνοι πολέμου, έχοντας υπηρετήσει στους Βαλκανικούς πολέμους.

Κληροδότημα

Οι ταραχές του 1918 δείχνουν «πόσο μακριά» είχαν φτάσει οι Καναδοί, δήλωσε ο Gallant στην AthensNews. «Ο Καναδάς υπερηφανεύεται για την ανοχή και την πολυπολιτισμικότητά του», είπε. «Έχει το αντίθετο μοντέλο απ’ ότι στις ΗΠΑ - δεν θέλει την ομοιογένεια, θέλει όλες οι μειονότητες του να διατηρήσουν τις διαφορετικές κληρονομιές τους. «Για τους Καναδούς, πλέον, είναι μια εορταστική ιστορία. Αν κοιτάξουμε όμως τις ΗΠΑ θα διαπιστώσουμε ότι είναι ακόμα βυθισμένες σε τέτοια θέματα».

Ο ιστορικός

Για   τον   Thomas   Gallant,   συγγραφέα   πολλών ακαδημαϊκών βιβλίων πάνω στην ελληνική ιστορία, η εμπειρία της δουλειάς επάνω σε ένα ντοκιμαντέρ με τόσο μεγάλη απήχηση ήταν μια ανταμοιβή. Μία ελληνίδα ηλικιωμένη τον πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας, για να τον ευχαριστήσει για την αφήγηση της ιστορίας των ταραχών. «Θυμόταν πως είχε ακούσει για το περιστατικό όταν ήταν παιδί, ένιωσα τόσο βαθιά συγκινημένος από το τηλεφώνημα της», είπε σε αυτή εδώ την εφημερίδα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνέντευξης του στην Αθήνα. Το να ερευνεί για τις ταραχές και να εργάζεται για το ντοκιμαντέρ -που πήρε πέντε χρόνια για να ολοκληρωθεί- ήταν κάπως ένα νέο πεδίο για τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο.

«Δεν είμαι ιστορικός της ελληνικής διασποράς», εξήγησε, «παρόλο που είμαι παιδί της ελληνικής διασποράς». Γεννημένος στο NewHampshire, έχει γαλλόφωνες Αρκαδικές ρίζες από την πλευρά του πατέρα του, ενώ ο παππούς του από την μεριά της μητέρας καταγόταν από την Ήπειρο. Όταν μεγάλωνε, ο καθένας είχε την ταυτότητα του σύμφωνα με την εθνική καταγωγή του: «Ήμασταν γνωστοί ως “Freeks”, ή “French-Greeks”, αστειεύτηκε. [...]

Αναδημοσίευση από εφημερίδα <<Αρκαδικοί Ορίζοντες>>

http://www.youtube.com/watch?v=IBHq1ZJjDz8