poussinΟ μύθος της γενέσεως: η εκ γης ανάδυσις
Δεν υπήρξε μόνον του «Ελληνίου Διός» γενέθλιος τόπος ο Αρκαδικός Όλυμπος, αλλά και του ανθρώπινου γένους! Απίστευτο; Και όμως μυθολογικώς παραδιδόμενο. Ιδού η μαρτυρία.
«Αντίθεον δε Πελασγόν εν υψικόμοισιν ούρεσσι
Γαία μέλαιν' ανέδωκεν, ίνα θνητών γένος είη».
(Τον ισόθεο Πελασγό στα υψηλόκορμα όρη η μαύρη γη
έβγαλε απ' τα σπλάχνα της, για να γεννηθεί η γενιά των θνητών).


Ο Παυσανίας (Αρκ. 1,4) διασώζει την ανωτέρω αναφορά του ποιητή άσιου (7ος αιών π.Χ.), σύμφωνα με την οποία ο Πελασγός υπήρξεν ο «πρώτος» άνθρωπος επί της γης, αναδυθείς μάλιστα απ' αυτήν, όπως και αυτή η ετυμολογία του ονόματός του «επικυρώνει». Το όνομα Πελασγός ετυμολογείται από τη σύνθεση των λέξεων πέλας (πλησίον, παρά) και γη, δηλαδή, «ο παρά της γης γεννηθείς», όπως και Άργος (εκ του άρ- αίρω= εγείρω) και γη, δηλαδή «ο εκ της γης εγερθείς».
Ο ίδιος, όμως, συγγραφεύς, ο περιηγητής Παυσανίας, καταγράφοντας τη σχετική παράδοση των Αρκάδων και εκφράζοντας την αμφιβολία του γράφει (Αρκ. 1, 4):
«Οι Αρκάδες λένε ότι ο πρώτος άνθρωπος, που εμφανίσθηκε στην περιοχή αυτή ήταν ο Πελασγός. Όμως, το πιο εύλογο είναι ότι δεν αναδύθηκε (γεννήθηκε) μόνον ο Πελασγός, αλλά και άλλοι άνθρωποι μαζί μ' αυτόν. Διότι, πως αλλιώς να εξηγηθεί ο ισχυρισμός του ότι αυτός υπήρξε και ο πρώτος άρχοντας της περιοχής. Αλλά ποιών ανθρώπων άρχοντας υπήρξε;
Όμως, επειδή ο Πελασγός ήταν μεταξύ τους ο ψηλότερος, ο δυνατότερος, ο ωραιότερος και ο εξυπνότερος, γι' αυτό οι άλλοι τον εξέλεξαν ως βασιλέα τους.
(Υπήρξε δε και ο πρώτος και μέγας ευεργέτης τους), αφού πρώτος σκέφτηκε να κατασκευάσει καλύβες (εκ του καλύπτω), ώστε οι κάτοικοι να μην κρυώνουν, να μην βρέχονται και να μην ταλαιπωρούνται από τα καύματα. Αυτός, επίσης, επινόησε και τους χιτώνες από έρματα προβάτων, που και σήμερα ακόμη (175 μ.Χ.) φορούν οι φτωχοί στην Εύβοια και στην Φωκίδα.
Επίσης, για να προστατεύσει την υγεία και τη ζωή τους, τους απαγόρευσε να τρώνε χλωρά φύλλα και άβραστα χόρτα, όπως και ρίζες και (μερικά είδη μανιταριών, που ήταν δηλητηριώδη.
Ακόμη, επειδή διαπίστωσε ότι δεν τρώγεται όλων των βελανιδιών ο καρπός, τους συνέστησε να τρώνε μόνον τα βελανίδια της φηγού. Αυτή μάλιστα η διατροφή επικράτησε στις περισσότερες περιοχές (της Αρκαδίας, «οι βαλανηφάγοι Αρκάδες») από την εποχή του Πελασγού μέχρι και σήμερα που ψηνόμενα τρώγονται σαν τα κάστανα και τα αμύγδαλα».
Την βαλανηφαγία των Αρκάδων διέσωσε και ο περίφημος χρησμός της Πυθίας, προς τον βασιλέα της Σπάρτης Χάριλλον, ο οποίος, πριν εισβάλει στην Αρκαδία (784π.Χ.), εζήτησε την συμβουλή του. Ο χρησμός του Δελφικού Μαντείου ήταν ο εξής:
«Αρκαδίαν μ' αιτείς, μέγα αιτείς
ου τοι δώσω.
Πολλοί εν Αρκαδίη βαλανηφάγοι άνδρες έασιν, οι σ'
αποκωλύσουσιν. εγώ δε τοι ου τι μεγαίρω».
(Την Αρκαδία μου ζητείς; Κάτι πολύ μεγάλο ζητείς. δεν πρόκειται να σου τη δώσω.
Υπάρχουν πολλοί στην Αρκαδία, που τρέφονται με βαλανίδια, κι αυτοί θα σε εμποδίσουν. εγώ δε δεν σε ζηλεύω).
Το εγχείρημά σου είναι παράτολμο, γιατί θάχεις να αντιμετωπίσεις άνδρες «βαλανηφάγους», λιτοδίαιτους δηλαδή και ανδρείους και «αγχιμαχητές» (Ομήρου Ιλιάς Β 603), μαχόμενος εκ του σύνεγγυς και στήθος με στήθος.
Κηφισιά 7/2014
Πολύβιος Μαργιάς
ο αρκάς
Π. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΡΚΑΔΙΑ

Αφήστε τα σχόλια σας

Δημοσίευσε ένα σχόλιο σαν επισκέπτης

0
  • Δεν βρέθηκαν σχόλια
Κατηγορία: