Ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο έλαβε χώρα το 186π.Χ. μεταξύ Ρωμαίων και Αχαϊκής Συμπολιτείας, έρχεται να διακηρύξει, πως η ιστορία επαναλαμβάνεται και πως η συμπεριφορά των μεγάλων δυνάμεων προς τις μικρότερες είναι μέχρι σήμερα η αυτή: αναλλοίωτη!
Το γεγονός αυτό αναφέρεται στις σχέσεις μεταξύ Ρωμαίων, μιας ανερχόμενης δύναμης, και της Αχαϊκής Συμπολιτείας αγωνιζομένης να επιβιώσει.
Οι δύο πλευρές έχουν υπογράψει σύμφωνο φιλίας και σαν αντίπαλο, μεταξύ άλλων, και οι δύο έχουν την Σπάρτη.
Η Αχαϊκή Συμπολιτεία υπό τον στρατηγό Φιλοποίμενα έρχεται σε πόλεμο με την Σπάρτη, την νικά και επιβάλλει τους όρους της (188π.Χ.).
Η Ρώμη αισθάνεται πως η ισορροπία των δυνάμεων στη Ν. Ελλάδα ανατρέπεται και ζητεί από τους Αχαιούς εξηγήσεις «γιατί υπέταξαν την Σπάρτη» και παίρνει το μέρος των Λακεδαιμονίων. Προτιμούσε να υπάρχουν δύο αντίπαλες κι αντιμαχόμενες δυνάμεις υπό έλεγχο, παρά μία και δυνατή. Οι Ελληνίδες πόλεις-κράτη είχαν πάντοτε τη νοσηρά πολυτέλεια ν' αλληλοσπαράσσονται, δίδοντας έτσι την ευκαιρία στους γείτονές τους να έχουν ισχυρότερη θέση.

Το 186π.Χ. οι Ρωμαίοι έστειλαν ως αντιπρόσωπο-πρέσβη τον Άππιον Κλαύδιον να ζητήσει από τους Αχαιούς να λογοδοτήσουν γι' αυτή την ενέργειά τους.
Ο στρατηγός Λυκόρτας υπαρχηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο να διασώσει την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία της.
Στην πατριωτική και υπερήφανη φωνή του Λυκόρτα, αλλά και σύμφωνη προς τα νόμιμα και δίκαια του πολέμου, ο αλαζών της Ρώμης ύπατος Άππιος απήντησε: «Οι Αχαιοί αφ' εαυτών ώφειλον να πράξουν ό,τι οι Ρωμαίοι έμελλε να επιβάλουν».
Το ιστορικό αυτό γεγονός επαναλαμβάνεται συνεχώς και μέχρι σήμερον, όπως και στην περίπτωση διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Η συμπεριφορά των δυνατών είναι παρεμφερής σ' όλες τις εποχές, κι άλλωστε, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική.
Ας γνωρίζουν καλώς οι Έλληνες, πως η υπολογίσιμη άμυνα της χώρας σε όπλα και ηθικό είναι οι μόνες αποτρεπτικές δυνάμεις μιας παρομοίας εξευτελιστικής συμπεριφοράς «της συμμάχου και φίλης γείτονος». Μήπως καθεύδουμε;
Πιο κάτω, αναγράφεται η ομιλία-απάντηση του Λυκόρτα προς τους Ρωμαίους το 186π.Χ.
«Αν η φωνή του κήρυκος του κηρύξαντος εν τοις Ισθμίοις την ελευθερίαν των Αχαιών δεν υπήρξε φθέγμα κενόν, αν η συνδέουσα ημάς συνθήκη είναι ρητή, αν η συμμαχία αύτη και η φιλία βασίζονται επί αμοιβαιότητος πλήρους, δια τι ω Ρωμαίοι έρχεσθαι να ζητήσετε παρά των Αχαιών ευθύνας περί της διαγωγής των προς τους Λακεδαιμονίους, τους οποίους ενίκησαν δια πολέμου, εν ω εγώ δεν εξετάζω τι σεις επράξατε μετά την άλωσιν της Καπύης; Θα είπητε ότι κατά τύπους εσυνθηκολογήσατε προς τους Αχαιούς ως ίσοι προς ίσους• κατά δε την ουσίαν ούτοι έχουν ελευθερίαν επισφαλή, την δε δύναμιν κατέχουν οι Ρωμαίοι.Το αισθάνομαι, ω Άππιε, και, επειδή είναι ανάγκη, αποκαρτερώ. Αλλ' οποιαδήποτε απόστασις και αν υπάρχη μεταξύ Ρωμαίων και Αχαιών, σας παρακαλώ μη φέρεσθε προς τους Λακεδαιμονίους, οίτινες είναι εχθροί μας, μετ' ευνοίας μεγαλυτέρας ή προς ημάς, οίτινες είμεθα ιδικοί σας σύμμαχοι... Αναντιρρήτως, ω Ρωμαίοι, σας ευλαβούμεθα και, αν θέλετε, σας φοβούμεθα• αλλά περισσότερον από σας ευλαβούμεθα τους θεούς τους αθανάτους».
Η απάντησις του Αππίου ανεφέρθη πιο πάνω και ωφέλιμον είναι να κατανοηθεί υπό των αρμοδίων.
Κηφισιά 1/2014
Πολύβιος Μαργιάς ο Αρκάς