Κύριο χαρακτηριστικό των καλοκαιρινών φρούτων είναι η έντονη παρουσία ζάχαρης & νερού αλλά & η απίθανη γεύση που τα κάνει πραγματικά πειρασμό για όλους μας.

H συγκεκριμένη ομάδα ζώων (νυχτερίδες ή χειρόπτερα) έχει δαιμονοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που συναγωνίζονται τα φίδια στην «ανατριχίλα» που προκαλεί στους περισσότερους ανθρώπους το άκουσμα και μόνο του ονόματός τους.

Το συγκεκριμένο ζώο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο «αγαθός γίγαντας» των φιδιών της Ελλάδας, καθώς είναι το μεγαλύτερο (μαζί με το σαπίτη) σε μήκος και ρωμαλέο σε εμφάνιση φίδι όμως είναι ήρεμο και ελάχιστα ως καθόλου επιθετικό ακόμα και όταν παγιδευτεί ή αιχμαλωτιστεί από τον άνθρωπο.

To άκουσμα της λέξης «γλαύκα» ασυνείδητα φέρνει στο μυαλό μας μια μικρόσωμη γλυκιά κουκουβάγια, βγαλμένη από παραμύθια και μύθους. Όμως οι γλαύκες περιλαμβάνουν μια μεγάλη ποικιλία ειδών που έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά: είναι νυκτόβια αρπακτικά πουλιά με πυκνό και μαλακό φτέρωμα που τους επιτρέπει αθόρυβο πέταγμα, με μεγάλο κεφάλι και προσθίως τοποθετημένα μάτια, με εξαιρετική όραση και ακοή προσαρμοσμένα για θήρευση σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού. Ο βασιλιάς των γλαυκών αναπόφευκτα είναι ο μπούφος, ο πιο εντυπωσιακός εκπρόσωπος τους, είδος αρκετά γνωστό στην προστατευόμενη περιοχή του όρους Πάρνωνα και υγροτόπου Μουστού.
Ο μπούφος είναι ο πιο μεγαλόσωμος από τις γλαύκες με μήκος που φτάνει τα 75 εκατοστά, βάρος μέχρι και 3 κιλά και άνοιγμα φτερών μέχρι και 1,9 μέτρα. Έχει γεροδεμένη κατασκευή, πυκνό φτέρωμα, μεγάλο κεφάλι με πορτοκαλοκόκκινα μάτια και χαρακτηριστικές μακριές τούφες αυτιών (φρύδια). Το χρώμα του ραχιαία είναι σκούρο καφέ με σκουρόχρωμες ρίγες, ενώ κοιλιακά είναι κιτρινοκάστανο ομοίως με σκουρόχρωμες ρίγες πιο πυκνές στην περιοχή του στήθους. Είναι μόνιμος κάτοικος βουνών και δασών με απόκρημνα βράχια και μεγάλα γέρικα δέντρα και φωλιάζει σε απρόσιτα βράχια και σπανιότερα στο έδαφος σε βράχους ή πυκνή βλάστηση και αναζητά την τροφή του σε ανοικτές εκτάσεις ανάμεσα σε μακία, φρύγανα και διάσπαρτα δέντρα. Την ημέρα κουρνιάζει σε κοιλότητες βράχων και πυκνά δέντρα και δραστηριοποιείται το σούρουπο και τη νύχτα και την τροφή του αποτελούν θηλαστικά μικρού και μεσαίου μεγέθους (ποντίκια, αρουραίοι, σκαντζόχοιροι, λαγοί, κ.ά.) πουλιά (πάπιες, γλάροι, κορακοειδή) αλλά και πτώματα.

Tο συγκεκριμένο είδος φιδιού θεωρείται και είναι το πιο γρήγορο φίδι της Ελλάδας, σε βαθμό που να του αποδίδονται υπερφυσικές ικανότητες και υπερβολική ταχύτητα από τη λαϊκή παράδοση και τοπικές δοξασίες! Το δεύτερο συνθετικό του επιστημονικού της ονόματος (najadum) παραπέμπει στο γένος ιοβόλων φιδιών κόμπρας (Naja) των οποίων η ταχύτητα εκτίναξης του κεφαλιού είναι πολύ μεγάλη, όμως δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση στην επικινδυνότητα και την ταχύτητα μεταξύ των ειδών κόμπρας και της δικής μας σαΐτας.