«Πολιτικά Χαρακώματα»
του Θεοχάρη Γιαννακούρα

• Τις τελευταίες μέρες υπάρχει ξανά «ένταση» μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Δυστυχώς, θύματα για άλλη μια φορά είναι άμαχοι, κυρίως μικρά παιδιά. Το κράτος του Ισραήλ βομβαρδίζει μέσα στον αστικό ιστό στην λωρίδα της Γάζας, σκορπώντας τον θάνατο αδιακρίτως.

Η επίσημη τοπόθετηση του Ισραήλ είναι ότι με αυτόν τον τρόπο αμύνεται στις επιθέσεις των Παλαιστινίων! Πάντως, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι «επιτιθέμενοι» Παλαιστίνιοι μετράνε 207 νεκρούς, ενώ οι «αμυνόμενοι» Ισραηλινοί μόλις έναν.

• Η διεθνής κοινότητα με κροκοδείλια δάκρυα καταδικάζει την βία και των δύο πλευρών, και με διάφορες δηλώσεις ευχολογεί να σταματήσει ο νεός κύκλος (αθώου) αίματος. Μόνο που δεν είναι ίδια η βία των δυο πλευρών. Από την μια μεριά υπάρχει το κράτος του Ισραήλ, μια υπερσύγχρονη πολεμική μηχανή, που εκτοξεύει ρουκέτες στοχεύοντας αμάχους και σκορπώντας αίμα και θάνατο, και από την άλλη οι ρακένδυτοι αντάρτες της Χαμάς που οι ρουκέτες τους σταματάνε από τα αντιπυραυλικά συστήματα του Ισραήλ.

• Η διεθνής κοινότητα εθελοτυφλεί και δεν κάνει τίποτα για το πραγματικό αίτιο που δημιουργεί, και θα συνεχίσει να δημιουργεί, εμπόλεμες καταστάσεις στην περιοχή. Το κράτος του Ισραήλ, αδιαφορώντας για τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, και έχοντας στο πλεύρο του τις ΗΠΑ και την ΕΕ, μεθοδικά εξαπλώνει την κατοχή του σε Παλαιστινιακά εδάφη (Δυτική όχθη & Λωρίδα της Γάζας) και περιορίζει όλο και περισσότερο τους Παλαιστινίους. Υψώνει απροσπέλαστα τείχη εκατοντάδων χιλιομέτρων, τρομοκρατεί τους φτωχούς κατοίκους με σκόπο να απομακρυνθούν από τις περιοχές τους και όταν βρει την κατάλληλη αφορμή βομβαρδίζει και βγάζει τον στρατό του για να «επιβάλλει την ειρήνη (!!)».

• Ειδικότερα, στη λωρίδα της Γάζας τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους κατοίκους της. Ο χρόνιος αποκλεισμός που έχει επιβάλλει το Ισραήλ έχει δημιουργήσει απάνθρωπες συνθήκες για τα 2 εκατομμύρια των κατοίκων της, με συνεχή έλλειψη από τρόφιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό. Έχουν πραγματοποιηθεί πολλές προσπάθειες από διεθνείς ανθρωπιστικούς οργανισμούς για να σπάσουν δια θαλάσσης τον αποκλεισμό, μεταφέροντας τρόφιμα και φάρμακα, αλλά αντιμετωπίζονται βίαια απο τον Ισραήλ και με αδιαφορία από ΕΕ, ΗΠΑ και ΟΗΕ.

• Στο κάδρο των ευθυνών, περίοπτη θέση έχει και η Ελλάδα. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια η πολιτική της είναι φίλια μόνο προς την πλευρά του Ισραήλ, πραγματοποιώντας συχνά μάλιστα κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τον ίδιο στρατό που σήμερα προκαλεί την νέα γενοκτονία στη λωρίδα της Γάζας. Αντίθετα, σε προσπάθειες ακτιβιστών να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας απαγόρεψε τον απόπλου από τα Ελληνικά λιμάνια, ή έμεινε απαθής σε προκλήσεις του Ισραήλ, σε διεθνή ύδατα, προς τους στόλους με το ανθρωπιστικό υλικό.

• Θα πρέπει η Ελλάδα και η διεθνής κοινότητα, να ασκήσουν πραγματική πίεση στο Ισραήλ να σταματήσει την πολιτική που ασκεί εις βάρος της Παλαιστίνης. Όσο το Ισραήλ συνεχίζει την κατοχή και την εγκληματική αυτή πολιτική, τόσο θα μεγαλώνει και ο φανατισμός και το μίσος προς αυτό από την μεριά των Παλαιστινίων. Είναι μονόδρομος να αναγνωριστεί διεθνώς το κράτος της Παλαιστίνης, να παγιωθούν τα σύνορα σε αυτά που ίσχυαν μεχρι το 1967, και να σταματήσει η πολιτική εποικισμού των περιοχών αυτών από το Ισραήλ. Μα πρωτίστως, να σταματήσει ο αποκλεισμός της λωρίδας της Γάζας και το διαρκές ανθρωπιστικό έγκλημα που συντελείται εκεί.

• Τα θετικά δεδομένα είναι ότι σήμερα, 134 από τα 193 κράτη μέλη του ΟΗΕ αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυσταλία, οι πιο πολλές χώρες της ΕΕ – αναμέσα τους και η Ελλάδα – δεν την αναγνωρίζουν). Επίσης, από τις 29/11/2012, η γενική συνέλευση του ΟΗΕ αναβάθμισε το καθεστώς της Παλαιστινιακής αρχής, σε κράτος με ιδιότητα του παρατηρητή (non-member observer state), μία πολιτική, διπλωματική αλλά και συμβολική νίκη που έχει δώσει στους Παλαιστίνιους φωνή στη διεθνή κοινότητα. Υπέρ του αιτήματος τάχτηκαν 138 χώρες, εννέα ψήφισαν κατά και 41 χώρες απείχαν.

• Ας ελπίσουμε ότι η γενοκτονία στην λωρίδα της Γάζας θα σταματήσει, ώστε να μην έχουμε άλλα αθώα θύματα και από τις δυο πλευρές. Με τα ευχολόγια όμως δεν έρχεται η λύση. Μόνο με πραγματική αλλαγή πολιτικής από την διεθνή κοινότητα, και μέσω της πίεσης των λαών της Ευρώπης και των ΗΠΑ προς τις κυβερνήσεις τους, θα μπορέσουν να συνυπάρξουν ειρηνικά οι δυο λαοί, σε αυτή την πολύπαθη περιοχή.