Δεν τα γράφω γιατί πιστεύω ότι θα πείσω κανέναν. ΄Ετσι, για να μην έχω ενοχές ότι δεν τα είπα. Οι δρώντες στο εσωτερικό οποιωνδήποτε συλλογικοτήτων (κομμάτων, δημοτικών παρατάξεων, συνδικάτων, απλών συλλόγων κλπ), υπερβάλλουν και υπερεκτιμούν τις περίφημες εσωτερικές διαδικασίες. Πλειοψηφίες, μειοψηφίες, καταγγελίες για έλλειψη δημοκρατίας, για έλλειψη κατανόησης τής μιας πλευράς από την άλλη, πολυγλωσσία, πολλές φορές συνεχής γκρίνια, διασπάσεις κλπ. Και κάτι τέτοια προβάλλονται ως το απαύγασμα των δημοκρατικών λειοτυργειών και δικαιωμάτων. Ο μέσος ψηφοφόρος όμως, έχει εντελώς διαφορετική γνώμη. Ζητά αποτελεσματικότητα, κρίνει με βάση το ατομικό του συμφέρον. ΄Οταν βλέπει τέτοια, ρίχνει μια γενναία μούτζα, κάτω από τη λογική, μάλλον, "αυτοί δεν μπορούν να λύσουν τα δικά τους - σιγά μην ασχοληθούν με τα δικά μου" και αν του πει κανείς , μα υπάρχει πραγματικό πρόβλημα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, απαντά "ας το είχατε λύσει". Τα παραδείγματα πάμπολλα από την εμπειρία μου, πάμπολλα με αριθμούς συγκεκριμένους και σταθερά, ποτέ δεν συνέβη το αντίθετο. Δημοτικές παρατάξεις που είχαν το πάνω χέρι και δημοσκοπικά δεν κώλωναν, όταν παρουσίασαν προβλήματα στη συνοχή τους και επομένως στην αποτελεσματικότητα, άρχισε μια εντυπωσιακή και άμεση φθορά. Κόμματα που βρίσκουν τις καταλληλότερες συνθήκες της ιστορίας να πρωταγωνιστήσουν, δεν το καταφέρνουν εν τέλει όταν διαπιστώνεται στο εσωτερικό τους "βαβούρα - άλλοι δώθε κι άλλοι κείθε". Επαναλαμβάνω μιλώ για το πώς ψηφίζει ο ψηφοφόρος και δεν λέω αν είναι καλό ή κακό. Τα είπα κι ας τα σκεφτεί ο καθένας όπως νομίζει.

Νίκος Δελφάκης