Με θαλπωρή υποδέχτηκε ο Ιερός Ναός Αγ. Βασιλείου όσους παρευρέθηκαν στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Ένωση Αρκάδων Αγίου Δημητρίου με τίτλο: «Η Αρκαδική Συμβολή στην Εθνική Παλιγγενεσία». Ομιλητής ήταν ο Δρ. Ηλίας Γιαννικόπουλος, γνωστός και από παλαιότερη εκδήλωση της Ένωσης Αρκάδων, ο οποίος για μια ακόμα φορά μάγεψε τους παρευρισκόμενους με την άρτια και ενδιαφέρουσα ομιλία του.

Το προλόγισμα στην εκδήλωση ανέλαβε ο Πρόεδρος της Ένωσης κος Νίκος Νικητόπουλος, ο οποίος παρέθεσε αρχικά ένα κείμενο του Ρ. Αποστολίδη σχετικά με την έννοια της Άλωσης και τη σημασία της για τον ελληνισμό και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στους σύγχρονους εθνομηδενιστές, οι οποίοι αλλοιώνουν τα ιστορικά γεγονότα, αποκόπτοντάς τα από τις τότε επικρατούσες συνθήκες και παρουσιάζοντάς τα μέσα από το πρίσμα της ψυχρής λογικής, οδηγώντας έτσι στην απομυθοποίηση προσώπων και γεγονότων.
Τέλος, εκφράζοντας τη δέσμευση εκ μέρους των μελών της Ένωσης Αρκάδων, ότι ως φορέας θα συνεχίσει να τιμάει την εθνική παράδοση, ασχέτως αν αυτή θεωρείται πλέον από τους νεωτεριστές ως εθνοκεντρισμός, παρέδωσε τη σκυτάλη στο Δρ. Ηλία Γιαννικόπουλο.

Η ομιλία του Δρ. Γιαννικόπουλου (εν περιλήψει)
Κατά την έναρξη της ομιλίας του, ο Δρ.Γιαννικόπουλος αναφέρθηκε στη θρησκεία και την πατρίδα, τα οποία ήταν τα βασικότερα συστατικά της επιτυχίας της Ελληνικής Επανάστασης. Με κέντρο την αγάπη για την πατρίδα και το Θεό, οι ήρωες μετατράπηκαν σε υπεράνθρωπους και οι τόποι σε μέρη θυσίας, μαρτυρίου και δόξας. Ωστόσο, όπως τόνισε ο ομιλητής υπάρχουν πολλοί αποδομητές της ιστορίας, οι οποίοι επιδιώκουν τη μείωση και την παραχάραξη των γεγονότων. Έτσι τα κίνητρα του αγώνα παρεξηγούνται, τα ελαττώματα των αγωνιστών τονίζονται, με απώτερο στόχο να μειωθεί η σημασία της Επανάστασης και να δημιουργηθούν αισθήματα ντροπής, ηττοπάθειας και ενοχής στο λαό. Με αυτά τα όπλα, η νέα τάξη πραγμάτων προσπαθεί να μας καταστήσει ευκολότερο πολτό στα γρανάζια της παγκοσμιοποιητικής μηχανής.
Στη συνέχεια της ομιλίας, ο Δρ. Γιαννικόπουλος πέρασε στην αντίκρουση, κάποιων αβάσιμων και ψευδών στοιχείων, τα οποία χρησιμοποιούνται από τους αποδομηστές της Ελληνικής ιστορίας. Το 1821 δεν ήταν η αρχή της σύστασης του ελληνικού έθνους, καθώς με την κατάκτηση της Πόλης το 1453 το ελληνικό έθνος έχασε μόνο την κρατική του οντότητα και όχι την εθνική του τσυτότητα.
Επίσης, το αποτέλεσμα του Αγώνα δεν οφείλεται στη βοήθεια των ξένων και η ελληνική επανάσταση δεν άρχισε ξαφνικά το 1821 στον απόηχο της Γαλλικής Επανάστασης. Αντιθέτως ο ελληνικός λαός ποτέ δε δέχτηκε τη δουλεία ως μίας μόνιμη κατάσταση και αυτό το αποδεικνύουν τα δεκάδες μικρά και μεγάλα επαναστατικά κινήματα, με αποκορύφωμα τα Ορλωφικά, 19 χρόνια πριν τη Γαλλική Επανάσταση, τα οποία όλα πνίγονταν στο αίμα. Από αυτό το αίμα και τα ιερά κόκκαλα των Ελλήνων βγήκε η ελευθερία.
Επιπροσθέτως, η 25η Μαρτίου δεν καθιερώθηκε με βασιλικό διάταγμα του Όθωνα για να συνδεθεί η Εθνική Παλιγγενεσία με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά είχε προσδιοριστεί αρχικά από τον Υψηλάντη και επιβεβαιώθηκε στη Βοστίτσα στα τέλη Ιανουαρίου 1821.
Αντικρούστηκε, επίσης, η άποψη ότι η ελληνική επανάσταση ήταν τυχαίο γεγονός, αφού σύμφωνα με τον ομιλητή, πολλοί ήταν οι παράγοντες που συνέβαλαν σε αυτήν την πανεθνική προσπάθεια. Κάποιοι από τους βασικότερους παράγοντες ήταν η Παιδεία, η οποία είχε χειμαρρώδη εξέλιξη, η Φιλική Εταιρεία, η οποία συνωμοτικά ένωνε τους Έλληνες και η ανάπτυξη του Εμπορίου και της Ναυτιλίας.
Ένας ακόμα αβάσιμος ισχυρισμός που αντικρούστηκε ήταν, ότι οι κλέφτες ήταν ρακένδυτοι ληστές, που στο μυαλό τους είχαν μόνο το πλιάτσικο. Οι κλέφτες είχαν οργάνωση και ιεραρχία και βοηθούσαν τους κατατρεγμένους.
Ο ομιλητής επίσης διέψευσε, ότι η θρησκεία έπαιξε μηδαμινό ρόλο στον Αγώνα. Αντιθέτως, υποστήριξε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έπαιξε έναν τεράστιο ρόλο, αφού ήταν τροφός και παρηγορήτρια των αμάχων και τα θρησκευτικά βιβλία ήταν εκ των πραγμάτων η μόνη λύση, για να διδάσκονται οι Έλληνες γράμματα.
Επίσης, ο Δρ. Γιαννικόπουλος υποστήριξε, ότι η τοπική αυτοδιοίκηση δεν ήταν τουρκολάτρες, αλλά, με εξαιρέσεις, διακινδύνευαν τη ζωή τους, αφού ήταν υπόλογοι στους Τούρκους αξιωματούχους. Αποτέλεσαν δε, κύτταρο πολιτικής αυτονομίας, αφού εκλέγονταν και δε διορίζονταν και θυσίασαν τις περιουσίες τους και το ηθικό τους κύρος, για την εθνική απελευθέρωση.
Τέλος, ο ομιλητής αναφέρθηκε και στην Άλωση της Τρίπολης, η οποία χαρακτηρίστηκε από τη νέα τάξη πραγμάτων ως γενοκτονία. Τόνισε, ότι το συγκεκριμένο γεγονός ήταν αποτέλεσμα δίκαιης εκδίκησης και οργής, για τα αμέτρητα εγκλήματα που είχε υποστεί ο λαός, ενώ χαρακτηριστικά είπε: «Γενοκτονία δεν κάνει αυτός που αγωνίζεται για την ελευθερία του,, αλλά αυτός που σκλαβώνει έναν υπερήφανο λαό, τον εξουθενώνει, τον θανατώνει και τον κρατά στο σκοτάδι επί 4 αιώνες,»
Ιδιαίτερη μνεία έγινε στην Αρκαδική συμβολή στην ελληνική επανάσταση, η οποία δεν ήταν απλά σημαντική, αλλά καθοριστική λόγω της γεωγραφικής της θέσης και του φυσικού της ανάγλυφου. Αρκάδες ήταν μερικά από τα δραστηριότερα μέλη της Φιλικής Εταιρείας και χρηματοδότες της. Αρκάς ήταν επίσης και ο εκπρόσωπος της Υπέρτατης Αρχής, ο Γρ. Δικαίος ή Παπαφλέσσας από το Λεοντάρι. Στην Αρκαδία επίσης λειτούργησαν και μεγάλα σχολεία, όπως η Σχολή της Δημητσάνας και της Μονής Φιλοσόφου, αλλά και το πυριτιδοποιείο στη Δημητσάνα.
Η Αρκαδία ήταν επίσης σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέθεσε ο Δρ. Γιαννικόπουλος κέντρο στρατιωτικών και πολιτικών εξελίξεων με πλήθος μεγάλων μαχών στο έδαφός της, αφού ήταν η διοικητική πρωτεύουσα της οθωμανικής εξουσίας. Σε αρκαδικό έδαφος έγιναν επίσης η Συνέλευση των Καλτετζών και η Β' Εθνοσυνέλευση (Άστρος Κυνουρίας).
Επιπροσθέτως, σημαντική προσφορά ήταν τα διάφορα απομνημονεύματα που άφησαν Αρκάδες, όπως ο Νικ. Στηλιάδης, τα οποία παρέχουν πληροφορίες για τον Αγώνα. Τέλος, οι Αρκάδες έπαιξαν σημαντικό ρόλο στα πολεμικά γεγονότα της Μολδοβλαχίας, αλλά και στη θάλασσα με ηγετική μορφή το Γιάννη Θεοφιλόπουλο, δεξί χέρι του Παπανικολή και του Κανάρη.
Συνοψίζοντας, ο ομιλητής ανέφερε ότι ζούμε σε περίοδο κρίσης κυρίως ηθικής και πολιτισμού, με τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμά μας να κινδυνεύουν να χαθούν. Η κάθε μορφή επανάστασης θεωρείται τρομοκρατική ενέργεια. Μέσα σε αυτήν την κρίση, θα πρέπει να μας δείξουν το δρόμο οι αγωνιστές, οι οποίοι άοπλοι αμφισβήτησαν την Αυτοκρατορία και αποφάσισαν να ρυθμίσουν τη μοίρα τους.
Πρέπει να αισθανθούμε περήφανοι για το παρελθόν μας, όποιο και αν είναι, και να μην το αγνοούμε. Να προσπαθήσουμε να μην επαναλάβουμε τα λάθη της διαίρεσης και της διχόνοιας.
Και πάνω απ' όλα να αποδεικνύουμε κάθε μέρα, ότι σεβόμαστε τους αγώνες τους και μπορούμε να κάνουμε καλή χρήση της ελευθερίας μας, χωρίς να υποκύπτουμε σε αυτό το ιδιότυπο προσκύνημα των ημερών μας, που επιφέρει μαζί του την καταστροφή.