Τι κοινό έχουν, θα αναρωτηθεί κάποιος, ο κ. Τσίπρας, ο κ. Καμμένος και ο Δασάρχης Πειραιά με τις επενδύσεις; Άλλες τις σταματούν, άλλες τις καθυστερούν, για άλλες «μοιρολογούν» και άλλες τις υπογράφουν με «πόνο και δάκρυα».
Η περίπτωση τηςκαθυστέρησης της επένδυσης στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι ένα πολιτικό έγκλημα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εις βάρος 75.000 οικογενειών Ελλήνων του εσωτερικού και εξωτερικού που περιμένουν για να πιάσουν δουλειά.
Δύο ολόκληρα χρόνια, η Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου «μοιρολογούσε» για τη μεγαλύτερη επένδυση στην Ευρώπη, ύψους 8,2 δις ευρώ. Πριν από οκτώ μήνες, η μεγάλη πλειοψηφία των Βουλευτών ψήφισε τη σύμβαση στη Βουλή, και μέχρι σήμερα η Κυβέρνηση δημιουργεί προβλήματα, ώστε να μην ολοκληρωθεί η επένδυση.
Αυτό συνέβαλε να κατρακυλήσει η Ελλάδα στην τελευταία θέση της ΕΕ όσον αφορά στο ποσοστό των επενδύσεων ως προς το ΑΕΠ του 2016. Ποσοστό που για την Ελλάδα είναι μόλις στο 11,4%. Αν όμως είχε ξεκινήσει το 2016 η υλοποίηση της επένδυσης στο Ελληνικό, θα δημιουργούνταν 75.000 νέες θέσεις εργασίας, θα αυξάνονταν περίπου κατά 1,5 εκ. ετησίως οι επισκέπτες στην Αττική, το Δημόσιο θα αποκόμιζε έσοδα ύψους 10,5 δις ευρώ, ενώ 300 εκ. ευρώ θα καταβάλλονταν άμεσα από τον επενδυτή ως πρώτη δόση.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, μέσα σε σαράντα χρόνια δημιούργησαν ένα πελατειακό κράτος, συναλλάχθηκαν με τη διαπλοκή, λεηλάτησαν τη χώρα και στο τέλος την οδήγησαν στα μνημόνια και στο ΔΝΤ. Έκαναν καθεστώς το τρίπτυχο, πολιτική, τράπεζες και ΜΜΕ. Κατέστρεψαν τον κοινωνικό ιστό, υποθήκευσαν το μέλλον, οδηγώντας τα παιδιά μας στην ανεργία και στον ξεριζωμό, τους πολίτες στην ανέχεια και στην αναξιοπρέπεια και την Ελλάδα σε διεθνή απομόνωση και αναξιοπιστία. Σήμερα, αντί να αναλογιστούν το μέγεθος των ευθυνών τους και χωρίς καμία μεταμέλεια για τις πράξεις τους, εμφανίζονται τιμητές, έτοιμοι να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο, πρόθυμοι να υπηρετήσουν ντόπια και ξένα συμφέροντα και να ταπεινώσουν τη κοινωνία. Τολμούν να υποδεικνύουν, να κρίνουν και να διεκδικούν. Ο λαός όμως τους έκρινε, τους καταδίκασε και θα το κάνει πάλι όταν έρθει η ώρα, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα εμπιστοσύνη και εναποθέτοντας την ελπίδα του στη σημερινή κυβέρνηση και στους Ανεξάρτητους Έλληνες.

«Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις...

γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη.

Του Νίκου Δελφάκη

Πάνε 70 ακριβώς χρόνια από τη συνταρακτική ιστορία που εκτυλίχτηκε στις 12-13 Απριλίου 1947, μεσούντος του τραγικού εμφυλίου πολέμου. ΄Ηταν και τότε, όπως τώρα, Μεγάλη Εβδομάδα.
Το συγκλονιστικό περιστατικό συνέβη στα ΄Αγραφα και καταγράφηκε ως «τραγωδία της Νιάλας» ή «συμφιλίωση της Νιάλας». Στα Βραγιανά Ευρυτανίας πολλές και καλά εξοπλισμένες κυβερνητικές δυνάμεις περιέζωσαν τις θέσεις ενός τάγματος των ανταρτών, που εκτός από τους μάχιμους ήσαν σε αυτό και τραυματίες καθώς και οικογένειες ανταρτών. Δεν υπήρχε καμιά διέξοδος εκτός, ίσως, από τον αυχένα της Νιάλας, σε υψόμετρο πάνω από 2.000 μέτρα, αν ο κυβερνητικός στρατός δεν είχε φτάσει ακόμα εκεί. Οι τρεις αντάρτικοι λόχοι του τάγματος ξεκίνησαν την τραγική πορεία. Ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά, άρρωστοι και τραυματίες. Περνώντας η ώρα ξέσπασε μια τρομερή χιονοθύελλα, αβάσταχτο κρύο, ένας αέρας που ξερίζωνε τα πάντα στο πέρασμά του. Τα μονοπάτια καλύφτηκαν από το χιόνι και η φάλαγγα άλλοτε έχανε και άλλοτε έβρισκε τον προσανατολισμό της. Αντάρτες και άμαχοι άρχισαν να πεθαίνουν από το κρύο, ενώ όποιος παραπάταγε έπεφτε στο γκρεμό.
Οι δύο λόχοι, με σημαντικές απώλειες, πέρασαν. Ο τρίτος λόχος, που θέλησε να περάσει από άλλο σημείο τον αυχένα, μέσα στην χιονοθύελλα που εμπόδιζε την ορατότητα πάνω από ελάχιστα μέτρα, βρέθηκε αναπάντεχα πάνω σε κατάλυμα του κυβερνητικού στρατού. Αξιωματικοί και οπλίτες του κυβερνητικού στρατού, που είχαν κι αυτοί τους δικούς τους νεκρούς από το κρύο, είχαν αφήσει τις σκοπιές τους και είχαν χωθεί στα αντίσκηνα, να περάσει η φοβερή νύχτα. Τσακισμένοι από το κρύο οι άνδρες και οι γυναίκες του αντάρτικου λόχου χώθηκαν μέσα στις σκηνές του στρατού. Καμιά πλευρά δεν σήκωσε όπλο εναντίον της άλλης. Πλάτη με πλάτη, ανταλλάσσοντας λίγες κουβέντες, αντάρτες και στρατιώτες, περίμεναν να περάσει η άγρια νύχτα, κάνοντας μια άτυπη ανακωχή. Ξημερώνοντας, όσοι από τον λόχο των ανταρτών μπορούσαν να περπατήσουν σηκώθηκαν και έφυγαν. Πολλοί, εντελώς ανήμποροι, έμειναν εκεί και τις επόμενες ώρες συνελήφθησαν.
Η φύση, για άλλη μια φορά, έδωσε το μήνυμα για το τι έπρεπε να γίνει, ώστε να τελειώσει, με πολιτικά μέσα, η τραγική περιπέτεια που είχε αρχίσει στη χώρα. Ανεπαρκείς – τυφλοί πολιτικοί ηγέτες δεν το κατανόησαν και έπρεπε να περάσουν άλλα δυόμιση χρόνια που συσσώρευσαν, εκτός των άλλων, τεράστιο ανθρώπινο πόνο.

Του Νίκου Δελφάκη

Αυτό που θα προσπαθήσω να περιγράψω παρακάτω φαίνεται χαρακτηριστικά, επακριβώς και με πολύ λιγότερα λόγια, σε γεγονός που μου είχε διηγηθεί ο συγχωρεμένος πια συνάδελφός μου Γιώργος Διαμαντόπουλος:
<<Σε κάποιο Πάσχα της 10ετίας του 50, τα αυτοκίνητα ήταν και λιγοστά στους δρόμους της πόλης, ο γέρο Μπ...κος είχε, όχι στην αυλή του, αλλά στο δρόμο έξω από το σπίτι του φτιάξει, με τσιμεντόλιθους, την δική του ψησταριά. Καμαρώνοντας γύριζε το αρνί του, το κοκορέτσι του, έπινε το κρασί του, κέρναγε όλους τους περαστικούς, γεμάτος ικανοποίηση και υπερηφάνεια γι αυτό που έκανε. Φώναζε την κυρά του να του φέρνει κάθε τόσο, άλλοτε το λεμόνι, άλλοτε το αλατοπίπερο, πιάτα, ποτήρια κλπ. Κάποια στιγμή φάνηκε στο δρόμο ένα ζευγάρι, που δεν τους γνώριζε, δεν φαίνονταν να είναι από την Τρίπολη. Τους σταμάτησε να τους κεράσει.
- Ποιοί είστε εσείς ρε παιδιά, τους ρώτησε.