Με αφορμή τον πρόσφατο θόρυβο σχετικά με το έγκλημα της γενοκτονίας εναντίον των Ποντίων, το κείμενο που ακολουθεί μπορεί να είναι διαφωτιστικό και χρήσιμο.

Το έγκλημα της «γενοκτονίας», χωρίς, βέβαια, να έχει χαρακτηρισθεί επίσημα σαν τέτοιο, έχει τις ρίζες του στην αρχαία εποχή και συνέβη αρκετές φορές σε διάφορα μέρη και σε διαφορετικές περιπτώσεις {π.χ.Καθαργένη, Ρώμη, Μήλο κ.λπ}. Αλλά και στη νεότερη ιστορία έχουν καταγραφεί περιπτώσεις γενοκτονίας {π.χ. Ποντίων και άλλων Ελλήνων της Μ. Ασίας, Αρμενίων, Κούρδων, Ινδιάνων, Μαύρων κ.λπ.}. Όμως, ουσιαστικά, ήταν μετά τον Β΄ΠΠ που το πρόβλημα αντιμετωπίσθηκε επίσημα από τη διεθνή κοινότητα και θεσμοθετήθηκε η αντιμετώπισή του. Αλλά και στη διάρκεια του Β΄ΠΠ η κοινή γνώμη ορισμένων χωρών, ιδιαίτερα οργανώσεις που καταπιάνονταν με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ζώντας τη φρίκη του εγκλήματος αυτού και όντας ευαισθητοποιημένοι, ήταν εύλογο, με την ίδρυση του ΟΗΕ, να επιδιώξουν τη δημιουργία διεθνούς θεσμού για την πρόληψη και τιμωρία της γενοκτονίας.
Ήδη από το 1945 οι 4 Μ.Δυνάμεις συμφώνησαν ώστε τα άτομα υπεύθυνα για την πολιτική των Ναζί θα έπρεπε να τιμωρηθούν πέραν από άλλες παραβάσεις του Διεθνούς Δικαίου κ.λπ. και για εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, που διαπράχτηκαν εναντίον αμάχων πριν ή κατά τη διάρκεια του Πολέμου.

τοῦ ἀρχιμ. Ἰακώβου Κανάκη
Τό ζήτημα τῆς Πίστης καί τῆς ἀμφισβήτησης τοῦ Θεοῦ ἀπασχολεῖ τούς ἀνθρώπους κάθε ἐποχῆς. Πάντοτε πλανᾶται τό ἐρώτημα ὕπαρξης ἤ ἀνυπαρξίας τοῦ θείου. Πολλές φορές ἡ ἀμφισβήτηση τοῦ Θεοῦ συνοδεύει τόν ἄνθρωπο ἔως τό βαθύ του γῆρας καί ἄλλες πάλι τήν παίρνει μαζί του στό αἰώνιο ταξίδι. Ἐκτός ἀπό τό ζήτημα τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ ἀπαντᾶ στούς ἀνθρώπους καί κάτι ἄλλο, ἡ «δημιουργία» Θεοῦ μέσα στό νοῦ τους, ἄσχετα μέ τό τί πιστεύουν οἱ ὑπόλοιποι ἤ ἔχει δογματίσει ἡ Ἐκκλησία. Πιστεύουν λοιπόν σέ κάτι πού γιά ἐκείνους εἶναι θεός καί τόν ὁποῖον προσκυνοῦν μέ μεγάλη εὐλάβεια καί πολλές φορές φανατισμό.

Πολύβιος Μαργιάς
Για τους Αρχαίους Έλληνες η ΑΙΔΩΣ εντροπία, είναι ένας πανίσχυρος άγραφος ΝΟΜΟΣ, ο οποίος διέπει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις.
Στα Ομηρικά σημαίνει την αίσθηση του συναισθήματος τιμής, τον σεβασμό έναντι του άλλου, την αποστροφή προς ό,τι είναι αισχρό και εν γένει ό,τι προξενεί ντροπή.
Εις τον Ησίοδον, η ΑΙΔΩΣ και η ΝΕΜΕΣΙΣ είναι θεότητες, οι οποίες, όταν αντελήφθησαν ότι επέρχεται η διαφθορά των κοινωνικών ηθών (σιδηρούν γένους), έβαλαν καλύπτρα στα πρόσωπά τους και εγκατέλειψαν τον κόσμο των θνητών, ζητώντας καταφύγιο στον Όλυμπο. Ντράπηκαν!
Κατά την ελληνική μυθολογία η ΑΙΔΩΣ υπήρξε τροφός της Αθηνάς και μητέρα της ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ.

Υπό Αιδεσιμοτ. Δημητρίου Λυμπεροπούλου
Εφημερίου Ιερού Ναού Προφ. Ηλιού Τριπόλεως.
Μέσα στο διάβα του αέναου αδυσώπητου χρόνου, που παίρνει μαζί
του, ιστορικά γεγονότα, και στιγμές ηρωισμού αλήστου μνήμης, δεν
στέκεται ικανός, αυτός ο ίδιος πανδαμάτορας χρόνος να τα θέση στη
φθορά. Υπάρχουν στιγμές που έχουν γραφή με ανεξίτηλα χρυσά γράμματα
εις τας δέλτους της ιστορίας μας.
Όταν κανείς ανοίξη, (και οφείλει να το κάμη), την νεώτερη Ελληνική
Ιστορία, και μελετήση το περιεχόμενό της, θα διαπιστώση να βρίθη,
αγώνων και θυσιών, που πλέκουν το αιματοβαμένο στεφάνι της
Ελευθερίας.

Τοῦ ἀρχιμ. Ἰακώβου Κανάκη
Τό κείμενο τῆς Ἁγίας Γραφῆς τό ὁποῖο ὅλοι μας σήμερα, θεολόγοι καί θεολογοῦντες, δεχόμαστε ὡς δεδομένο εἶχε τήν δική του περιπέτεια ἐπί πολλούς αἰῶνες. Ἀναμφισβήτητα εἶναι γιά ὅλους μας ἱερό καί ἀποτελεῖ μαζί μέ τήν Ἱερά Παράδοση τούς δύο πυλῶνες τῆς Πίστεώς μας. Καί τά δύο μέρη της, ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη, δέν βρίσκονταν πάντοτε μαζί, ὅπως σήμερα σέ ἕνα βιβλίο. Ὅμως, μέ τό πέρασμα τῶν αἰώνων, ἡ Ἐκκλησία καθόρισε τήν τελική μορφή τῆς Βίβλου πού ὀνομάζουμε «κανόνα».
Γνωρίζοντας ὅτι αὐτό τό κείμενο εἶναι τό κείμενο πού χρησιμοποιοῦμε στήν λατρεία μας, ἀλλά καί ὡς πηγή τῆς κατήχησης καί ὁδηγό τῆς πνευματικῆς μας πορείας, ἀξίζει νά γίνει μιά ἀναφορά στό πῶς γίνεται ὁ σχολιασμός του μέ βάση τίς κριτικές μεθόδους, πού χρησιμοποιοῦν ἀπό παλαιά μέχρι καί σήμερα οἱ ἐρευνητές τῆς Ἁγίας Γραφῆς στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό. Γιά νά γίνει κατανοητό αὐτό πού θέλουμε νά ποῦμε θά προσεγγίσουμε ἑρμηνευτικά ἕνα ἀπό τό κεφάλαια τοῦ προφήτη Ἠσαΐα (Ἠσ. 61).
Ἄς θυμηθοῦμε τί λέει τό κεφάλαιο αὐτό ἀπό τήν μετάφραση τῶν Ο´: